آشنایی با بیت کوین
مقدمه
ما در دنیایی زندگی می کنیم که تقریبا همه چیز به صورت متمرکز درآمده است. برای تهیه غذا، اکثر مردم به سراغ مزرعه ای که به صورت خانوادگی اداره می شود نمی روند. بلکه معمولا به یک فروشگاه تره بار می روند و مواد اولیه غذایی را که در مزارع وسيع و توسط کمپانی های بزرگ در کشوری دیگر تولید شده است، خریداری می کنند. قهوه ای که می خرید احتمالا حاصل دانه های قهوه ای است که در آمریکای جنوبی یا اندونزی و در مزرعه ای که متعلق به یک کمپانی بزرگ است، تولید شده است. آن کمپانی احتمالا دستمزدهای ناچیزی را به کارگرانی داده است که بر روی آن مزارع کار کرده اند. محصول نهایی مزرعه قهوه احتمالا به یک انبار بزرگ و متمرکز حمل شده است و سپس به فروشگاه هایی منتقل شده است که به صورت متمرکز توسط یک یا چند کمپانی اداره می شود. اگر قهوه را از فروشگاه زنجیره ای والمارت خریده باشید، درواقع از یک سازمان متمرکز خریداری کرده اید که تجارتش محلی نیست.
احتمالأ لباس هایتان نیز به همین صورت تولید شده باشد، مگر آن که خیلی مراقب باشید و لباسی را خریداری کنید که پارچه اش تولید داخل است و دوختش نیز در داخل کشور انجام شده باشد. الیاف مورد استفاده برای تولید آن پارچه ها نیز احتمالا در مزرعه ای وسیع در کشوری فقیر به دست آمده و کارگران مربوطه دستمزدهایی ناچیز برای آن کار دریافت کرده اند. گروهی دیگر از کارگران با رنج و مشقت در بیگارگاه ها تلاش کرده اند تا آن الیاف را به پارچه و سپس پارچه ها را به لباس تبدیل کنند. تا هنگامی که این لباس ها به دست شما برسد، مصرف کننده و کمپانی متمرکزی که آن لباس ها را تولید می کند، مثلا گپ، اولد نیوی، جیسی پنی یا نایکی، سود کلانی به جیب می زنند.
بانک ها و سایر مؤسسات مالی نیز به همین شیوه فعالیت می کنند. پول توسط دولت ایالات متحده آمریکا، یا به صورت اسکناس یا به صورت نرخ بهره تولید می شود. اگر دولت مایل باشد که مقدار پول در گردش را افزایش دهد، می تواند اسکناس بیشتری چاپ کند یا نرخ بهره را کاهش دهد. اگر مایل باشد مقدار پول در گردش را کاهش دهد، می تواند اسکناس را از بین ببرد یا نرخ بهره را افزایش دهد. به علاوه، دولت مرکزی می تواند تعیین کند که دلارهایی که تولید می کند دقیقا چقدر ارزش داشته باشند. می تواند ارزش دلار را کاهش دهد تا قدرت آن در مقابل سایر ارزها کاسته شود یا تدابیری اتخاذ کند که ارزش دلار در مقابل سایر ارزها افزایش یابد. هر حرکتی که دولت در رابطه با سیاست مالی انجام دهد، مستقیما بر روی تمامی افرادی که از دلار استفاده می کنند، تأثیر خواهد داشت و مردم چندان کاری در مقابل تغییراتی که دولت در ارزش دلارهایشان ایجاد می کند، نمی توانند انجام دهند. بسیاری افراد و شرکت ها تمایل دارند که دلارهایشان را در بانک نگه دارند تا جای آن امن باشد و ارزشش رشد کند.
این بانک ها نیز متمرکز هستند. برخی از بانک ها همچون چیس و ولز فارگو، اختلاط عظیمی از چند شرکت هستند که شعبی محلی دارند تا در برخی مناطق جغرافیایی خاص به مشتریانشان خدمات ارائه کنند. سایر بانکها مثل اتحادیه های اعتباری سیاست هایی دارند که در جهت منفعت اقتصاد محلی است، اما با این حال به فکر سود خودشان هم هستند. به عبارت دیگر، پول وارد بانک ها می شود تا در نهایت بانک ها و نه مشتریان حقیقی، از آن سود ببرند.
اما بیت کوین دارای یک الگوی کاملا جدید است!
اما بیت کوین دارای یک الگوی کاملا جدید است؛ الگویی که با فرهنگ تمرکزگرایی بسیار فاصله دارد و در آن قدرت به آحاد افرادی داده می شود که در اقتصاد نقش دارند، نه نهادهایی که در مرکز ایستاده اند تا روزبه روز فربه تر شوند. بیت کوین نوعی پول است که توسط دولت یا یک بانک اداره نمی شود، بلکه برعکس توسط همه افرادی اداره می شود که از آن استفاده می کنند. به عبارت دیگر، بیت کوین پولی غیرمتمرکز است. اگرچه تیمی از برنامه نویسان در توسعه کدها و پروتکل بیت کوین نقش دارند، اما این افراد نمی توانند به هیچ نحوی آن را دست کاری کنند. آنها بیت کوین را کنترل نمی کنند و در واقع هیچ کسی آن را کنترل نمی کند. بیت کوین انقلابی است در برابر کنترلی که تمرکزگرایی به وجود آورده بود. یک نوع ارز مجازی است که به آن ارز رمزپایه نیز می گویند. ارزهای مجازی نوعی پول هستند که کاملا به صورت دیجیتال هستند و به صورت اسکناس نیستند که بتوان آنها را با خود حمل کرد.
در اصل به عنوان یک سیستم ارز همتا به همتا شناخته شده است و این امر آن را بسیار متفاوت از ارزهای فیات (پول بی پشتوانه کرده است که توسط یک دولت مرکزی تنظیم می شود.
بیت کوین پولی تنظیم نشده است
بیت کوین پولی تنظیم نشده است، به این معنی که چون دولت های ملی این پول را منتشر نمی کنند، بنابراین نمی توانند قوانینی وضع کنند که آن را کنترل کنند. بیت کوین بیشتر از آن که تنها یک ارز باشد، در واقع جنبشی است که مردم را قدرتمند کرده است تا بتوانند بدون نیاز به پرداخت مالیات یا بدون آن که نیاز باشد دولت ارزش پولشان را تعیین کند و به آنها بگوید با پولشان چه کاری می توانند و چه کاری نمی توانند انجام دهند، خودشان کنترل اقتصاد و امور مالی شان را بر عهده بگیرند.
بیت کوین با نوعی فناوری به نام بلاک چین یا زنجیره بلوکی کار می کند؛ بلاک چین در واقع به عنوان وسیله ای ابداع شد تا بیت کوین توسط آن فعالیت کند. این فناوری در عصر جدیدی از برنامه نویسی کامپیوتر معرفی شد که تقریبا سیستم ها در این عصر از امنیت قابل قبولی برخوردار هستند.
تاریخچه بیت کوین
بیت کوین در ابتدا توسط فردی ناشناس (افرادی ناشناس) ابداع شد که نام مستعارشان ساتوشی ناکاموتو بود. در 31 اکتبر سال 2008، ناکاموتو (که از این پس به خاطر سهولت در ارجاع، "او" خوانده می شود) یک مقاله سفید منتشر کرد که در آن مفهوم نهفته در پس ارز رمزپایه را تشریح می کرد که قرار بود توسط یک فناوری جدید به نام بلاک چین پشتیبانی شود.
با این حال، چند تحول و پیشرفت مهم در تاریخ برنامه نویسی و امنیت سایبری شکل گرفته بود که به عنوان پیش زمینه های مهمی برای مفهوم مورد نظر او بودند. در خلال سال های دهه 1980 و مخصوصا در دهه 1990، فناوری کامپیوتر با سرعتی فزاینده در حال رشد بود، به خصوص در حوزه ویرایش گرافیکی. عکس های مانکن ها در تبلیغات را می شد به گونه ای اصلاح کرد که لاغرتر، بلندتر و حتی جوان تر از آنچه که در واقعیت بودند به نظر آیند؛ این پدیده منجر به نگرانی هایی حقوقی و اخلاقی در مورد دست کاری اطلاعات دیجیتال شد.
اگر به هیچ نحو منطقی نمی شد ثابت کرد که اطلاعات ذخیره شده در یک کامپیوتر دست کاری نشده است، نمی شد از آن اطلاعات در یک دادگاه به عنوان مدرک استفاده کرد. به علاوه، شرکت ها می توانستند اطلاعات موجود در کامپیوترهایشان را به راحتی دست کاری کنند و هیچ کسی از آن باخبر نمی شد.
می شود حدس زد که آنها می توانستند تاریخ قراردادها را به عقب بکشند تا برخی شرایط و قوانین در مورد قراردادشان اعمال نشود، تاریخ تراکنش هایی را که انجام شده تغییر دهند و حتی داده های حسابداری را دست کاری کنند تا وانمود کنند که ارزش شرکت بیشتر از آن چیزی است که در واقعیت بود.
در اوایل سال 1991، دو برنامه نویس به نام دبلیو. اسکات استورنتا و استوارت هابر، مقاله ای را تحت عنوان "چگونه یک سند دیجیتال را مهر زمانی بزنیم" در نشریه کریپتولوژی منتشر کردند. آنها در این مقاله روشی را شرح داده بودند که در آن خود داده ها، به جای سندی که حاوی آن داده ها است، به گونه ای مهر زمانی می شدند که حتی توسط یک سرویس حرفه ای ارائه کننده مهر زمانی نیز قابل تغییر نبود. ایده آن ها کمک کرد تا از ویژگی مهر زمانی در فناوری بلاک چین جهت ایجاد بیت کوین استفاده شود که در واقع کمک می کند تا تراکنش های انجام شده با آن ارز غیرقابل دست کاری باشد.
هنگامی که اینترنت در دهه 1990 فراگیر شد و نحوه کار کسب و کارها را متحول کرد، نفوذهای امنیتی که هزاران دلار و شاید میلیون ها دلار خسارت به شرکت ها وارد می ساخت تقریبا به امری عادی تبدیل شد. هکرها راه هایی یافتند که به سرورهای مرکزی که تمامی اطلاعات یک شرکت در آن جای داشت نفوذ کنند و می توانستند نه تنها حجم وسیعی پول، بلکه اطلاعات شخصی (شماره حساب و شماره کارت بانکی، آدرس، تاریخ تولد، شماره بیمه تأمین اجتماعی و ...) مشتریان خصوصی را نیز سرقت کنند.
یک متخصص کامپیوتر در دانشگاه کمبریج، به نام راس اندرسون مقالات متعددی را در خلال سال های دهه 1990 تا 2000 در مورد مشکلات مربوط به امنیت سایبری منتشر کرد. او معتقد بود که نیازی به پروتکل های شدیدتر امنیتی نیست، بلکه باید نحوه اجرای امنیت سایبری به کلی تغییر کند. مدل جاری آن زمان برای شبکه به این صورت بود که افراد برای دسترسی به یک وب سایت، به سرور اصلی متصل می شدند که این مدل به شدت نادرست بود. چنانچه سرور اصلی که مخزن تمامی اطلاعات شرکت بود هک می شد، آنگاه کل سیستم دچار مشکل می شد. لازم بود تا به جای این مدل شبکه، به سراغ مدلی می رفتیم که کمتر مستعد هک شدن بود.
در خلال سال هایی که اندرسون بر موضوع تغییر الگوی امنیت سایبری تأکید می کرد و در این زمینه تلاش می کرد، یک برنامه نویس به نام مایکل دویل، سازوکاری را برای اطمینان از پروتکل های زنجیره حفظ شواهد در سامانه های دیجیتال ابداع کرد. زنجیره حفظ شواهد در هر موقعیت حقوقی بسیار حائز اهمیت است زیرا دادگاه می خواهد مطمئن شود که آیا آن شواهد و مدارک دست کاری شده است یا خیر. افرادی که با آن شواهد سروکار داشته اند باید به دقت مستند کنند که چه زمانی آن شواهد را داشته اند و با آن چه کرده اند. با این حال، همانند مشکل دست کاری داده ها که هابر و استورنتا راهکاری برایش پیشنهاد کرده بودند، هیچ روش بی عیب و نقصی وجود نداشت تا اطمینان حاصل شود که پروتکل زنجیره حفظ شواهد در مورد اطلاعات دیجیتال رعایت شده است.
فناوری بلاک چین و بیت کوین
در سال 1998، دویل برای ثبت اختراع یک برنامه اقدام کرد که می توانست اطمینان حاصل کند که پروتکل زنجیره حفظ شواهد در مورد اطلاعات دیجیتال رعایت شده است. اختراع او از مجموعه ای کلیدهای عمومی و خصوصی استفاده می کرد که ویژگی دیگری بود که در ساخت فناوری بلاک چین و بیت کوین بسیار ضروری بود. همچنین در سال 1998، یک برنامه نویس به نام نیک زابو پروتکلی را برای یک برنامه ارز دیجیتالی پیشنهاد کرد که نامش را بیت گولد گذاشته بود. بیت گولد از نظر تئوری قرار بود کاملا بدون اسکناس وجود داشته باشد. ارزش این پول به جای آنکه به صورت مصنوعی توسط دولت تعیین شود، با قوانین عرضه و تقاضا تعیین می شد؛ تعداد کاربران بیت گولد مشخص می کرد که تقاضا چقدر است و بنابراین به آن ارزش می داد. این پول از پروتکل های زنجیره حفظ شواهد و مهر زمانی استفاده می کرد تا اطمینان حاصل شود که اطلاعات دیجیتالی که این پول در آن قرار داشت، قابل دست کاری نباشد. کاربران بزرگ بیت گولد با همدیگر همکاری می کردند تا معماها را حل کنند؛ راهکارها باعث می شد که بیت گولد بیشتر رمزگشایی شود و جزئی از معمای بعدی شود. این رویه به بیت گولد اجازه می داد تا زنجیره ای همتا به همتا ایجاد کند که در آن هیچ یک از اطلاعات را نمی توان معطوف به گذشته دست کاری کرد، مگر آن که تک تک افراد موجود در شبکه بیت گولد، بر سر تغییر آن اطلاعات تبانی کنند.
بیت گولد هیچگاه اجرایی نشد، اما طراحی آن تا حدی مشابه بیت کوین بود که بسیاری معتقدند زابو ممکن است در واقع همان فردی است که با نام مستعار ساتوشی ناکاموتو می شناسیم. بگذارید 10 سال را با دور تند رد کنیم و به اوت سال 2008 برسیم. سه برنامه نویس به نام های نیل کینگ، ولادیمیر آکسمن و چارلز بری برای ثبت اختراع یک فناوری رمزگذاری جدید اقدام کردند که بر مبنای کلیدهای عمومی و خصوصی که مایکل دویل ابداع کرده بود، فعالیت می کرد. این اختراع تقریبأ کپی برابر اصل فناوری بلاک چین است که ناکاموتو دو ماه بعد رونمایی کرد. با این حال، این سه نفر هرگونه ارتباطی را با ناکاموتو رد می کنند.
مقاله سفید بیت کوین حاصل تقریبا دو دهه پیشرفت در زمینه امنیت سایبری است و بر مبنای بسیاری ایده هایی است که از قبل وجود داشته است. سیستم سرور مرکزی مستعد هک شدن است و مهم نیست که پروتکل های امنیتی تا چه حد شدید است؛ بانک هایی که از یک سرور مرکزی استفاده می کنند تمامی مشتریانشان را در معرض خطر از دست دادن پول و اطلاعات شخصی قرار می دهند.
بیت کوین متفاوت است
بیت کوین متفاوت است، با ساخت یک مدل جدید برنامه نویسی و امنیت سایبری ایجاد شده و غیرقابل هک شدن و دست کاری داده ها است. ناکاموتو قصد داشت یک ارز مجازی همتا به همتا خلق کند تا نحوه ردوبدل شدن پول را تغییر دهد و در این فرآیند، یک مدل برنامه نویسی ایجاد کرد که الگوی امنیت سیستم را تغییر داد. درست همان طور که فناوری بلاک چین که دربرگیرنده بیت کوین است، در انزوا ایجاد نشد، انقلاب بیت کوین نیز یک شبه رخ نداد و چندین سال به طول انجامیده و بسیاری خطا رخ داده است تا بیت کوین خلق شود.
در 3 ژانویه سال 2009، هنگامی که ناکاموتو "بلوک پیدایش" را استخراج کرد بیت کوین به صورت رسمی افتتاح شد. این رونمایی به صورت لحظه ای عمومی نبود که در آخرش حضار ایستاده تشویق کنند؛ دست کم در آغاز چنین نبود. در واقع تا سال ها بیت کوین چیزی شبیه یک علاقه جانبی برای جامعه فناوری دوست بود. اما اعضای این جامعه به تدریج علاقه شان به مفهوم بلاک چین و بیت کوین رشد کرد و موجب شد تا بنیان آن به عنوان یک انقلاب اقتصادی را برپا کنند.
در 5 اکتبر سال 2009، یعنی بیش از یک سال و نیم از زمان رونمایی، کاربری به نام نیو لیبرتی استاندارد یک نرخ تبادل را برای بیت کوین منتشر کرد:
130903 بیت کوین به ازای هر دلار یا حدود 0.08 سنت برای هر بیت کوین. این نرخ بر مبنای این که چقدر این ارز مجاز مورد تقاضا باشد، نبود، زیرا تا اینجا، هرگز به عنوان یک ارز پولی استفاده نشده بود. برعکس، این نرخ بر اساس مقدار برقی بود که برای استخراج یک بیت کوین لازم بود.
در سال 2010 بیت کوین نشان داد که از آن پس می تواند در بخش تجاری دوام بیاورد. در ماه مه آن سال، لازلو هانیز پیشنهاد کرد به هر کسی که برایش دو پیتزای بزرگ سفارش دهد، 10000 بیت کوین خواهد داد. کاربری به نام جرکو آن پیشنهاد را قبول کرد و پیتزاها را از پاپا جونز سفارش داد. این رویداد نشانگر نخستین باری بود که بیت کوین در یک دادوستد تجاری مورد استفاده قرار می گرفت.
آن تابستان، نرخ بیت کوین در وب سایت خبری علاقه مندان به فناوری یعنی سایت slashdot.com معادل 0.03 منتشر شد که موجب افزایش محبوبیت بیت کوین شد. مردی به نام جد مکالب این موضوع را ادامه داد و یک کیف پول بیت کوین ایجاد کرد که نامش مت گاکس بود. مت گاکس قرار بود به یک غول تجاری تبدیل شود که البته در یک رسوایی نابود شد و نزدیک بود که مفهوم ارزهای رمزپایه نیز به طور کامل از بین برود.
تا پایان سال 2010 مجموع تمام بیت کوین های جاری پیش از یک میلیون دلار بود. با این حال فقط خبرهای خوب نبود. در همان سال، یک مؤسسه نظارت بین المللی به نام نیروی اقدام مالی هشداری را برای ارزهای مجازی صادر کرد. با توجه به اینکه ارزهای رمزپایه برخلاف بسیاری بانک ها که فرآیندهای پیچیده ای برای تأیید هویت داشتند، ناشناس بودند، چنین ذهنیتی را ایجاد می کردند که ممکن است باعث پشتیبانی از کارهای غیرقانونی همچون پول شویی و تروریسم شوند.
بیت کوین، تروریسم و پولشویی
شوربختانه دیری نپایید که این پیشگویی به واقعیت تبدیل شد. در 27 ژانویه سال 2011، راس البریش یک وب سایت به نام جاده ابریشم ایجاد کرد که در واقع وب سایتی غیرقانونی بود که نامش را از مسیر بازرگانی قدیمی که چین را به غرب متصل می کرد الهام گرفته بود. هدفش این بود که با استفاده از ناشناس بودن بیت کوین به افراد امکان دهد تا داروهای غیرقانونی را به صورت آنلاین خریداری کنند. در سه ماهه سوم سال 2010، یکی از کاربران بیت کوین ادعا کرد که به دلیل ناشناس بودن، از بیت کوین برای تأمین بودجه وب سایت جنجالی ویکی لیکس استفاده می شود. سامانه های پی پال، مستر کارت، دیسکاور، ویزا و سایر ارائه دهندگان بزرگ خدمات پرداخت امکان پرداخت پول به ویکی لیکس را با استفاده از حساب های آن شرکتها مسدود کرده بودند و بنابراین به نظر می رسید که بیت کوین بهترین گزینه است. با این حال، در 5 دسامبر، ساتوشی ناکاموتو اعلام کرد که قصد ندارد موضع گیری سیاسی کند زیرا ارزیابی شرایط جنجالی همچون ویکی لیکس، بهترین راه برای رشد و توسعه این ارز نیست.
یک هفته بعد، برای آخرین بار در انجمن گفتگوی بیت کوین حاضر شد و پس از آن نام مستعارش به یک باره محو شد. به رغم صحبت های او، علاقه مندان به بیت کوین از آن ارز برای پرداخت دهها هزار دلار پول به ویکی لیکس استفاده کردند. وقتی که ناکاموتو دیگر عضوی از انجمن وقت گفتگوی بیت کوین نبود (و تنها مالک دارایی های گسترده آن بود)، آن انجمن نیاز به رهبری آگاه داشت که بتواند آن را هدایت کند. بیت کوین ساخته شده بود تا به جای متکی بودن به یک نیروی محرکه، غیرمتمرکز باشد و دیدگاه ناکاموتو بخشی ضروری و اساسی برای پیشرفت جنبش ارز مجازی بود.
اما سال 2011 شاهد پیامدهای غیبت او بود، زیرا رسواییها یکی پس از دیگری رخ می نمود. معروف ترین آن وب سایت جاده ابریشم بود، اما بیت کوین توسط به اصطلاح کارآفرینان هم برای پول شویی استفاده می شد. در سال 2011، بیت کوین به میزان قابل توجهی رشد کرد. در فوریه، با دلار برابر شد، به این معنی که یک بیت کوین ارزشی معادل یک دلار داشت. ماه بعد، مقرر شد که از بیت کوین برای تسهیل معامله میان بیت کوین و پوند انگلستان استفاده شود و یک صرافی در برزیل افتتاح شد تا معامله میان بیت کوین و رئال برزیل را تسهیل کند.
در ماه آوریل، بیت کوین را می شد با دلار اروپایی مبادله کرد و برابر با پوند استرلینگ و یورو شده بود. در 16 آوریل 2011، مجله تایم مقاله ای را با عنوان "پول آنلاین بیت کوین می تواند حکومت ها و بانک ها را به چالش بکشد" نوشته جرى بريتو منتشر کرد. این نخستین باری بود که بیت کوین در یک نشریه خبری بزرگ مطرح می شد و این امر موجب شد تا محبوبیت بیت کوین تا تابستان آن سال آن قدر افزایش یابد که هر بیت کوین معادل ده دلار شود. در همان تابستان، مت گاکس هک شد؛ فرد هک کننده رقمی نجومی از بیت کوین هایی را که اصلا وجود نداشت به خودش انتقال داد و ارزش هر بیت کوین را تعمدا به یک سنت کاهش داده بود. مت گاکس و سایر صرافی ها به سرعت با اتخاذ تدابیر شدید امنیتی واکنش نشان دادند.
این رویداد نشان داد که اگرچه خود بیت کوین نفوذناپذیر است، اما صرافی هایی که کاربرد آن را تسهیل می کردند چنین نبودند. رویدادی دیگر نیز نشان داد که اگرچه دولت آمریکا نظارتی بر بیت کوین ندارد، اما افرادی را که از بیت کوین برای پول شویی استفاده می کنند، تحت پیگرد قانونی قرار می دهد در اوت 2011، چارلی شرم و گرت نلسون، دو نفر به اصطلاح کارآفرین یک استارتاپ را بنیان نهادند به نام بیت اینستانت. بیت اینستانت ادعا می کرد که قادر است تراکنش های پرسرعتی را اجرا کند که پیش از این پردازش آنها یک ساعت یا بیشتر طول می کشیده است. در سال 2014 مشخص شد که این شرکت در زمینه پول شویی دست دارد و اف.بی.آی وارد عملیات پیگرد قانونی آن شد.
در نوامبر 2011، ترندن شیورز صندوق امانی و پس انداز بیت کوین را افتتاح کرد که وعده سود بالای %7 را می داد و این بدان معنی بود که علاوه بر ارزش فزاینده مبادله بیت کوین، تعداد بیت کوین هایی که یک سرمایه گذار داشت، هر ده هفته دو برابر می شد. بعدها مشخص شد که این شرکت به صورت طرح پونزی یا هرمی فعالیت می کند و از 700000 سرمایه گذار کلاهبرداری شده است که مجموع خسارات 40 میلیون دلار برآورد شده است. رویدادهایی از این دست تهدید بود و می توانست کل جنبش بیت کوین را از مسیر اصلی خارج کند. با این وجود، بیت کوین همچنان از بخش خصوصی و عمومی قدرت می گرفت.
در نوامبر 2013، یک مقاله پژوهشی منتشر شد که نشان میداد اگرچه در سال های اولیه بیت کوین، این ارز برای اقدامات "شیطانی" استفاده می شده است، اما اکنون ارزی مشروع است که عمدتا برای خرید کالاهای مصرفی روزانه استفاده میشود. به تدریج فروشندگان بیشتری پرداختهای بیت کوین را قبول کردند و در نوامبر سال 2013 دانشگاه نیکوزیا در قبرس پرداخت شهریه دانشگاه را با استفاده از بیت کوین پذیرفت. از بیت کوین حتی برای خریدهای بزرگ همچون مسکن و خودرو نیز استفاده می شد استفاده کرد.
اما در سال 2014 یک تراژدی دیگر به وقوع پیوست که تهدیدی بر ضد بیت کوین بود و احتمال می رفت که بیت کوین را به کلی نابود کند. مت گاکس که اکنون بزرگ ترین صرافی در دنیا بود مراحل اعلام ورشکستگی را آغاز کرد. اکنون این مشکل غیرقابل حل بود زیرا سرقتی که در سال 2011 رخ داده بود موجب شد تا بیش از 700 هزار بیت کوین خسارت به مت گاکس
وارد شود. بسیاری از سرمایه گذاران به اندازه هزاران دلار خسارت در بیت کوین متقبل شدند و تخمین زده می شود که خسارات وارد شده به این سرمایه گذاران بالغ بر 500 میلیون دلار باشد. در سال های بعد به تدریج که بیت کوین با سرعتی فزاینده رشد می کرد، دولت ها به این نتیجه رسیدند که باید ارزهای رمزپایه را تنظیم و بر آن نظارت کنند. ایالت نیویورک از شرکت ها خواست تا قبل از پذیرش پرداخت ها به صورت بیت کوین، مجوزی گران قیمت را با عنوان بیت لایسنس دریافت کنند و اداره کل مالیات های درون مرزی اعلام کرد که بیت کوین به عنوان یک دارایی شناخته می شود و این حرکتی بود برای اخذ مالیات بر بیت کوین. دولت ژاپن امکان پرداخت به دولت را به صورت بیت کوین فراهم کرد و پس از آن در انگلستان نیز بانک هایی همچون بارکلیز شروع کردند به پذیرش بیت کوین.
اگرچه این تلاش های اخیر همچون گشایشی است برای فراگیر کردن استفاده از بیت کوین، اما برخی نگران هستند که شاید این ها تلاش هایی است زیرپوستی برای نظارت بر بیت کوین. به رغم شکست های فراوان، جامعه بیت کوین روز به روز رشد کرده است و بدین ترتیب پیش بینی های اقتصاددانان و سیاستمداران بزرگ را به چالش کشیده است. به عنوان یک جنبش، هیچ نشانه ای از توقف در آن دیده نمی شود.