اکثر ما مهارت های اجتماعی را به درستی یاد نگرفته ایم. در واقع ما آن ها را در طول زندگی یاد گرفته ایم، شاید با مشاهده تعاملات والدینمان با دیگران. البته، فرزندان ما می توانند از رفتارهای آموزشی ما بهره ببرند و یاد بگیرند چطور در شرایط مختلف احساسات مناسب بیان کنند. از سنین پایین، به ما گفته شده است که عصبانی و ناراحت نشویم. این فقط منجر به سرکوب احساسات می شود. ممکن است وقتی کودک ما پرخاشگرانه رفتار می کند نگران شویم، اما انجمن روانشناسی آمریکا می گوید که این پاسخ طبیعی ما به خشم است. ما نمی توانیم جلوی خشم را بگیریم، اما می توانیم راه هایی را یاد بگیریم که خشم را بدون آسیب به دیگران ابراز کنیم.
کنترل و مدیریت خشم در کودکان
در حالی که گاهی لازم است به طور موقت خشم را سرکوب کنیم (برای جلوگیری از بوجود آمدن برخورد فیزیکی)، خشم های سرکوب شده می تواند درون فرد جمع شود و احتمالا منجر به نگرانی های ذهنی یا فیزیکی مانند فشار خون بالا، افسردگی، اضطراب، مشکلات خواب و مسائل گوارشی شود. همچنین می تواند تبدیل به خشونت یا رفتار تهاجمی شود و مانع از رابطه بین افراد گردد.
مشکل خود خشم نیست، اما مانند سایر احساسات شدید، می تواند باعث شود تصمیمات بدی بگیریم. وقتی عصبانی هستیم، تغییرات فیزیکی را تجربه می کنیم: ضربان قلب و فشار خون ما بالا می رود و آدرنالین جریان می یابد. همچنین ممکن است سفتی عضلات یا تغییرات صوتی را هم تجربه کنیم، برخی اوقات حتی متوجه آن نمی شویم. در برخی موارد، خشم می تواند بیشتر احساسات را پنهان کند. احساس خشم راحت تر از غم و اندوه بوجود می آید. عصبانیت نادرست و نابجا می تواند منجر به خشم شود. با آموزش دادن به فرزندان مان برای شناخت و مقابله با خشم، ممکن است بتوانیم قبل از وقوع اثرات منفی، از آن جلوگیری کنیم. کودکان باید یاد بگیرند شجاع باشند نه عصبانی و بدانند چطور خودشان را ابراز کنند بدون اینکه دچار احساسات هیجانی یا حالت تدافعی شوند. خوشبختانه، مانند دیگر مهارت ها در این زمینه هم تکنیک های تایید شده ای وجود دارد که نیاز به تمرین دارد.
14 تکنیک برای کنترل خشم و عصبانیت کودکان
1. از لغات استفاده کنید
از زمانی که فرزندان ما نوپا هستند، باید برای احساسات نام هایی قرار بدهیم. داشتن کلمه ای برای اظهار احساسات اولین قدم در برخورد با آن است. ناامیدی، یاس، خجالت و خشم اغلب شبیه به هم ظاهر می شوند، اما مردم نسبت به آنها به شکل های متفاوتی واکنش نشان می دهند. در حالی که ناامیدی به طور کلی منجر به همدلی می شود، عصبانیت می تواند منجر به اهانت شود.
با دادن یک نام به این احساسات، می توانید فرزندانتان را تشویق کنید تا از کلمات شما استفاده کنند و بدین وسیله شما را از احساسشان مطلع کنند، و این کمک می کند در بهتر شدن حالشان کاری انجام دهید. احساس خشم طبیعی است، اما رفتار خشمگینانه درست نیست. احساسات خود را با بیان کلمات مختص به آنها اظهار کنید. این ممکن است احمقانه به نظر برسد، اما می تواند به فرزندانتان کمک کند که به این روش عمل کنند. در برخی موارد، این ممکن است به شما کمک کند کمتر احساس ناامیدی و خشم کنید.
2. خود را در موقعیت شخص دیگر تجسم کنید
به فرزند خود یادآوری کنید همه افراد منحصر به فرد هستند. انتظارات و تجربیات زندگی هر کسی با دیگری متفاوت است. مردم از قسمت های مختلف جهان دارای آداب و رسومی هستند که این آداب ممکن در بخش های دیگر عجیب یا حتی بی ادبانه در نظر گرفته شود. کودکان در سنین و توانایی های مختلف، دارای سطوح بلوغ عاطفی متفاوتی هستند. دیگران همیشه نظرات مشابه با شما ندارند. با عصبانی شدن در مورد رفتار آنها، ممکن است ایده های خود را به آنها تحمیل کنید.
3. "چرا" ها را بررسی کنید
درباره نیت از رفتار صدمه زننده سوال کنید. آیا همکلاسی فرزندتان عمدا او را خجالت زده کرده است یا آیا او یک انتقاد بی ضرر را بد تعبیر کرده است؟ اگر دوستش جواب سلام پسر شما را نداد، به دلیل ناراحتی از او است یا شاید بخاطر حواس پرتی بوده است؟ اگر نوجوان شما از گروه چت اینترنتی دوستانش خارج شد، آیا عمدی بوده یا سهواً اتفاق افتاده است؟ برخی اوقات درک ما از اوضاع با واقعیت سازگار نیستند، بنابراین این چیزی است که باید با فرزندان خود مطرح کنیم.
4. تمرینات تکنیک های آرام سازی
در حالی که این به نظر ساده می آید، تقریباً غیر ممکن است که به طور همزمان آرام و عصبانی بود. روش های متعددی برای آموزش آرام شدن وجود دارد. می توانید از نشانه های شخصی، مانند کلمات، عبارات یا تصاویر استفاده کنید تا در موقعیت های دشوار خودتان را آرام کنید.
برای کودکان کم سن و سال تر، فکر کردن به آهنگ یا داستان مورد علاقه می تواند آرام بخش باشد. هر چقدر فرزند شما بزرگتر می شود، می توانید به آنها تکنیک های دیگر را بیاموزید مانند تنفس، تصویر سازی ذهنی یا مدیتیشن را یاد بگیرید. کودکان می توانند تنفس شکمی را یاد بگیرند یا تنفس آسانسوری را تمرین کنند. به آنها بگویید چشمان خود را ببندند و خودشان را در فضایی شاد تجسم کنند. از آنها بخواهید در حین تنفس عمیق، اصطلاحات و کلمات آرامش بخش را تکرار کنند.
5. از بازسازی شناختی استفاده کنید
درمان شناختی رفتاری به افراد کمک می کند به شکل دیگری به مسائل نگاه کنند. به جای گفتن همه چیز افتضاح است، فکر کنید که همه چیز عالی است (می تواند آن را در ذهنتان مثل آواز بخوانید).
موقعیت ها را تغییر دهید: این "پایان جهان"نیست، اما "وضعیت نا امید کننده ای " است. شخص دیگری را در موقعیت خود قرار دهید. کمی منطقی به موضوع نگاه کنید. برخی اوقات عصبانیت منطقی نیست. مثلا به فرزندتان بگویید: معلم شما نمی خواهد شما را اذیت کند، شاید واقعاً در درک مطلبی مشکل داشته اید.
6. برنامه ریزی/ تمرین متناوب برای مدیریت موقعیت ها
بر روی مراحل تمرکز کنید تا با مسئله روبرو شوید، درک کنید که هر مشکل یک پاسخ درست ندارد و برخی مشکلات برای حل و فصل به زمان احتیاج دارند. فرزندان را تشویق کنید که قبل از عمل کردن فکر کنند.
با همدیگر برای حل مشکلات جستجو کنید. درباره اینکه چطور هر مسئله ای می تواند از دیگری متفاوت باشد و ممکن است فرزندتان دفعه بعد چه کاری انجام بدهد با هم صحبت کنید. اگر مشکلی با فرد دیگری دارد، ببنید آیا امکان رسیدن به توافق وجود دارد؟ در صورت ذیحق دانستن طرف مقابل، پیشنهاد معذرت خواهی بدهید. تمرین این کار برای اولین بار می تواند به کاهش اضطراب کمک کند.
7. بر روی مهارت های ارتباطی کار کنید
یاد بگیرید به طور درست چیزی که می خواهید را اظهار کنید. صبر کنید و به چیزهایی که دیگران می گویند گوش کنید. مهارت های شنیداری فعال را یاد بگیرید و قبل از صحبت کردن فکر کنید. از رفتن در حالت تدافعی اجتناب کنید. سوال کنید تا بفهمید دیگران قصد دارند چه چیزی را بیان کنند. خونسرد باشید.
درباره منبع خشم صحبت کنید. در کودکان، یاس و ناامیدی اغلب باعث طغیان خشم می شود. به دنبال ریشه نگرانی باشید. منبع نگرانی ممکن است عدم تسلط بر یک مهارت یا مشکل در مدرسه باشد. ممکن است مسئله مربوط به عزت نفس یا درگیری با همسالان باشد. غم و خشم در کودکان می تواند به هم آمیخته شود. هنگامی که مشکل شناسایی می شود، احتمالاً از طریق پیگیری در مدرسه، توضیح اینکه مسائل چطور انجام می شوند یا راهنمایی آنها از طریق مهارت های اجتماعی امکان کمک وجود دارد.
8. فراتر گذاشتن قدم
فرزند خود را از موقعیت دشوار دور کنید. استفاده درست از تکنیک تایم اوت یا وقفه کوتاه که در آن کودک را در یک اتاق خلوت و ساکت قرار می دهند، تنبیه نیست، اما یک راه برای تغییر شرایط روحی فرد در یک موقعیت دشوار، و فراهم کردن زمانی برای فکر کردن است. این کار به فرد اجازه می دهد تا آرامش پیدا کند و خودش را جمع و جور کند و مجدداً کنترلش را بدست آورد. همچنین قابل قبول است که خودتان را در یک "وقفه کوتاه" قرار دهید. با این کار کنترل خود را روی اوضاع حفظ می کنید، باعث می شوید که احساستان کمتر به دام بیفتد.
به بچه های بزرگتر یاد بدهید تا تلاش آگاهانه ای برای منفعل بودن در شرایط خاص داشته باشند، خودشان را از موقعیت های چالش زا دور کنند تا به آرامش برسند. توصیه کنید قبل از اینکه پیام یا ایمیلی ارسال کنند کمی صبر کنند. پیشنهاد بدهید و وقتی کسی فرزندتان را عصبانی کرد، محل را ترک کند، قبل از اینکه واکنش بعدی را نشان بدهد و زمانی را به فکر کردن اختصاص بدهد.
اگر فرزندتان مریض، خسته یا به طور دیگری تحت فشار است، احتمال بیشتری دارد که احساس خشم در او فوران کند. در صورت امکان، در این مواقع او را در شرایط دشوار قرار ندهید. به فرزندان بزرگتر خود یاد بدهید خودشان به این نکات توجه کنند. انسان ها در مرحله ای که بخاطر غلیان احساسات توانایی تصمیم گیری درست را از دست می دهند، احتمالاً واکنش های شدیدتری به موقعیت ها نشان می دهند.
9. همدلی را تشویق کنید
فرزندان را تشویق کنید که مسائل را از جنبه های مختلف نگاه کنند. هر کودک کم سن می تواند بفهمد که یک شخص دیگر چه زمانی احساس غم و خشم دارد. اگر آنها نمی خواهند درباره احساساتشان صحبت کنند، سعی کنید یکی از شخصیت های داستانی مورد علاقه اش را به داستان وارد کنید. سوالاتی بپرسید که فرزندتان را تشویق کند مشکل را از جنبه های دیگر ببینید و آن را به موقعیت فعلی ربط بدهید. این شخصیت های چه احساسی دارند و چه عکس العملی نشان می دهند؟
به آنها یاد بدهید خودشان و دیگران را ببخشند. حتی افراد خوب هم گاهی اوقات رفتار بدی دارند. اگر یکبار از کوره در رفتید به این معنی نیست که نمی توانید اخلاقتان را تغییر دهید. به ویژه کودکان باید باور داشته باشند که رفتارشان همیشگی نیست.
10. از طنز استفاده کنید
وقتی در یک وضعیت احساسی هستیم، همیشه نمی توانیم شوخی کنیم. اغلب اختلافات بیش از چیزهای احمقانه است. اشاره کردن به آن به شکل ملایم می تواند تنش را کاهش بدهد و منجر به پیدا کردن راه حل شود. استفاده از کلمات خنده دار می تواند به مکالمه مسیر تازه ای بدهد و به این شکل علت خشم فراموش شود.
11. با در آغوش گرفتن و تمجید کردن بخشنده باشید
تماس فیزیکی می تواند به آرام کردن یک وضعیت چالش برانگیز کمک کند. آغوش به موقع می تواند احساس حسادت یا ناامیدی را که منجر به خشم می شود را خنثی کند. لمس آرام بازو یک فرد می تواند آرامش اعصاب را برای او به دنبال داشته باشد.
به یاد داشته باشید فرزندانتان را به خاطر تلاششان مورد تعریف و تمجید قرار دهید نه دستاوردهایشان. گاهی اوقات افراد شکست می خورند و از مسیر اشتباهی که رفته اند درس های زیادی می گیرند. به کودکانتان نقاط قوتشان را بیاموزید و کارهایی که تا کنون انجام داده اند را به آنها یادآوری کنید. بیان شکست های خودتان می تواند به فرزندان کمک کند ببینند که آنها هم می توانند حرکت کنند و دوباره تلاش کنند.
12. به ورزش کردن تشویق شان کنید
ورزش می تواند یک راه موثر برای خنثی کردن احساسات منفی باشد. یک تمرین خوب می تواند شما را متوجه این کند که ناراحتی فقط یک موقعیت گذراست نه بیشتر. ورزش منظم ممکن است نا امیدی که باعث بروز خشم می شود را کاهش دهد. ورزش اندروفین را افزایش می دهد و احساس خوبی که از تمرینات منظم حاصل می شود مانع از این می شود که ناراحتی های جزئی تبدیل به مشکلات بزرگتر شوند.
13. خود نگری به معنای واقعی کلمه
به فرزندتان یاد بدهید وقتی عصبانی است به خودش در آینه نگاه کند. به احتمال زیاد، او این تصویر از خودش را دوست ندارد. خشم یک احساس جذاب نیست. زمانی که راجر فدرر ویدئوهای مسابقات خود را تماشا کرد و لحظه های عصبانیت خود را دید، تصیم گرفت این رفتار ناخوشایند را ترک کند.
14. یک مدل خوب باشید
مطالعات نشان می دهد که احساسات والدین بر کودکان تاثیر می گذارد. اگر فکر می کنید اغلب نمی توانید خشم خود را نشان دهید، به مواقعی زیادی توجه کنید که فریاد کشیده اید یا به شکل های دیگر عصبانیت خود را نشان داده اید، توجه کنید که چه چیزی باعث آن بوده است و چطور واکنش نشان داده اید (فریاد زدن، مشت زدن به دیوار، کوبیدن روی فرمان).
در حالی که خشم بخش عادی زندگی است، گاهی اوقات نشان دهنده یک مسئله جدی تر است. هنگامی که خشم خارج از حالت طبیعی اتفاق می افتد، برای مثال معلم فرزندتان اطلاع می دهد که عصبانیت فرزند شما غیر قابل کنترل است یا روی کودکتان و حتی زندگی خانوادگی شما تاثیر می گذارد، زمان آن است که به دنبال کمک باشید.
برخی مشکلات سلامتی و مسائل روانی می تواند در فوران هیجانات نقش داشته باشد. یک بررسی حرفه ای می تواند به تشخیص و پیدا کردن یک رویکرد مناسب برای بهبود رفتار کودک شما کمک کند.
منبع: mother