ما می دانیم که این ممکن است یک موضوع سخت برای برخی از خوانندگان باشد، اما معتقدیم که باید در مورد خودکشی به راحتی صحبت کرده و در مورد آن صادق بود و اینکه چگونه می توان از بروز خودکشی پس از زایمان جلوگیری کرد. خانواده ساشا هتیچ می دانستند که او از افسردگی پس از زایمان (PPD) و اضطراب رنج می برد. او این علائم را ابتدا سه سال قبل تجربه کرد بعد از اینکه دخترش متولد شد. او مصرف داروها را امتحان کرده، به یک گروه پشتیبانی محلی پیوسته و ده روز را در یک مرکز درمانی بستری شد. شوهر او، کودی می گوید: «او برای مدتی بهبود پیدا کرد و به حالت اولیه خود بازگشت. سپس ساشا باردار شد تا فرزند دوم ما را در سال 2014 به دنیا بیاورد. این بار افسردگی او زود هنگام و سخت شد.
کودی می گوید: «او از ماه مه، با تولد پسرش در ماه ژانویه، تا ماه دسامبر با بیماری تقلا می کرد». «روزهایی بود که به حالت طبیعی خود باز می گشت، اما بیشتر اوقات در چرخه ای بین اضطراب و افسردگی شدید گرفتار بود». کودی برای همسرش سخت تلاش کرد و مجددا پیشنهاد درمان از طریق بستری شدن و تحقیقات برای درمان های دیگر را داد. اما حتی در بدترین حالت، او انتظار نداشت که ساشا خودکشی کند. اما در کریسمس سال گذشته، هنگامی که ساشا همراه با بچه ها به خانه نیامد، کودی گزارش گم شدن او را داد. صبح روز بعد، پلیس ساشا و فرزندان 3 ساله و 5 ماه اش را پیدا کرد.
او با ماشین به یک مزرعه رفته بود، ماشین خود را در حال رانندگی رها کرده و خودش را با اسلحه ای که دو هفته قبل خریده بود، کشت. از لحاظ فیزیکی، کودکان صدمه ای ندیده بودند. اما زندگی آنها- و زندگی هر کسی در کنار آنها- برای همیشه تغییر کرد. کودی داستان های خود را برای خانواده های دیگر تعریف می کند به این امید که بتواند به شکلی که نتوانسته به همسر خود کمک کند، به آنها کمک کرده باشد.
او می گوید: «من فکر می کنم که تصور می شود افرادی که به افسردگی بعد از زایمان دچار می شوند، انسان های ضعیفی هستند، من تلاش می کنم تا این تصور غلط را از بین ببرم». وی در ادامه می گوید: «ساشا شخصیت فعال، موفق و دوست داشتنی بود و از شجاعت و انرژی خود برای نگهداری از فرزندان خود استفاده می کرد. هنگامی که تحت تاثیر افسردگی و استرس قرار نگرفته بود، او یک زن فوق العاده قدرتمند بود». او همچنین از زنان دیگر و عزیزانشان می خواهد که افسردگی بعد از زایمان را جدی بگیرند. او می گوید: «وقتی علائم را مشاهده می کنید، درنگ نکنید». وی می گوید: «زیرا این مساله می تواند واقعا خیلی سریع وخیم شود. این یک بیماری جدی است و نیاز است که درخواست کمک کنید، مانند اینکه اگر کسی به حمله قلبی دچار می شود، باید به او کمک کنید. من فکر نمی کنم که افراد زیادی به این مساله از این دیدگاه نگاه کنند».
در مورد خودکشی پس از زایمان چه چیزی می دانیم؟
سامانتا مالتزر بردی، پزشک و دارای فوق لیسانس سلامت عمومی و مدیر برنامه روانپزشکی پری ناتال در دانشگاه کارولینای شمالی می گوید: «وقتی ما از مادری مراقبت می کنیم که دچار اختلال خلقی و روحی حاملگی است، خودکشی چیزی است که ما بیشتر از همه از آن می ترسیم». وی در ادامه می گوید: «خوشبختانه این مساله بسیار نادر است، اما وقتی اتفاق بیافند، بسیار ویران کننده است». اکثر مادران جدید، حتی آنهایی که اختلال خلق و خوی دارند، خودکشی نمی کنند. مطالعات نشان داده اند که میزان خودکشی در مادران در سال اول پس از تولد در واقع کمتر از عموم مردم است. اما از آنجا که زنان جوان اکثر اوقات از شرایط دیگر نمی میرند، خودکشی به عنوان یکی از مهمترین دلایل مرگ مادر شناخته می شود.
کاترین استون که بنیانگذار و مدیرعامل «سازمان ملی غیر انتفاعی پیشرفت پس از تولد» است، اظهار داشت: عبارت «یکی از مهم ترین دلایل» دلالت بر مشکلی دارد که در اینجا در ایالات متحده وجود دارد؛ از آنجا که خودکشی ها همیشه آن گونه که مرگ های دیگر پیگیری می شوند، مورد بررسی قرار نمی گیرند، مشخص کردن اعداد و ارقام دشوار است. یکی از موسسات ملی تحقیقات سلامتی از سال 2005 نشان داد که خودکشی علت 20 درصد از مرگ و میرهای پس از زایمان است. با این وجود، وقتی صحبت از رتبه بندی کردن خودکشی با سایر علل مرگ و میر می شود، تحقیقات پراکنده بوده و نتایج با هم ترکیب می شوند.
مراکز کنترل و پیشگیری از بیماری (CDC)، مرگ و میر ناشی از بارداری را تا یک سال پس از تولد کودک بررسی می کند، اما خودکشی در رتبه بندی آنها لحاظ نشده است؛ زیرا دلیلی غیر مستقیم برای مرگ محسوب می شود (به بارداری مرتبط نیست). دلایل اصلی مرگ و میر شامل شرایطی مانند: بیماری های غیر از قلبی عروقی، بیماری های قلبی عروقی، عفونت و خونریزی است.
مراکز کنترل و پیشگیری از بیماری، خودکشی ها را بر اساس گروه سنی و جنسیت بررسی می کند، اما بین زنانی که مادر شده اند و یا مادر نیستند، تفاوتی قائل نمی شود. با این وجود، آنچه که این آمار نشان می دهد، این است که خودکشی، علت اصلی مرگ زنان در سن باروری است (این دومین دلیل شایع مرگ زنان در سنین 15 تا 24 سال و سومین دلیل شایع مرگ برای زنان در سنین 25 تا 34 سال و چهارمین دلیل شایع مرگ برای زنان در سنین 35 تا 44 سال است). ملتزر برودی در ادامه می گوید: میزان خودکشی در زنان برای هر گروه سنی افزایش پیدا کرده است. او می گوید: «اگر هیچ مساله دیگری نباشد، این واقعیت را بیان می کند که زنان در این کشور به طور آشکارا استرس زیادی داشته و افسردگی کاملا شایع است». «به عنوان جامعه، ما مراقبت های سلامت روانی کافی را برای آنها ارائه نمی دهیم».
بر اساس اطلاعات کشورهای دیگر، این امر به ویژه در مورد مادرانی که بعد از تولد فرزندشان با مشکلات دست و پنجه نرم می کنند، صادق است. مطالعه ای در کشور انگلستان در سال 2015 نشان داد که خودکشی عامل مرگ یکی از هر 10 زن در سال اول پس از تولد فرزندشان است. و اگرچه مرگ و میر ناشی از زایمان در انگلستان به طور کلی کاهش یافته است، اما هیچ گونه کاهش در دلایل «غیر مستقیم» مانند موارد مرتبط با یک بیماری روانی مشاهده نشده است. محققان دانمارک و استرالیا نیز در سال های اخیر به نتایج مشابه ای دست پیدا کردند.
مطالعه ای در سال اخیر در ایالات متحده، در مورد این مساله چیزهای کمی را روشن کرد: در سال 2014، برنامه پیشگیری از مرگ و میر مادران در کلرادو، مرگ 211 زن از سال 2004 تا 2012 که در دوران بارداری و تا یک سال بعد از زایمان مرده بودند را مورد بررسی قرار داد. در این مطالعه، خودکشی سومین علت مرگ و میر پس از مصرف بیش از حد مواد مخدر و تصادف با اتومبیل محسوب می شد و دقیقا قبل از مرگ بر اثر بیماری های قلبی و عروقی بود.
چه کسی بیشتر از همه در معرض خطر خودکشی پس از زایمان است؟
ملتزر بردی می گوید، درصد کمی از زنانی که خودکشی می کنند، دچار روان پریشی پس از زایمان هستند، که اختلالی است که با علائم توهم، خیال و پارانویا همراه است. اما خوشبختانه، او می گوید این یک بیماری بسیار نادر است و فقط از هر 1000 تولد در بین حدود 1 تا 2 نفر اتفاق می افتد. حتی بین زنان مبتلا به روان پریشی پس از زایمان، تخمین زده می شود که تنها 5 درصد خودکشی می کنند. بسیاری دیگر هرگز تفکرات یا دیدگاه خشونت آمیز ندارند و به خود یا دیگران آسیب نمی رسانند.
سایر اختلالات خلقی و اضطراب کمی پیش و کمی پس از زایمان، مانند افسردگی پس از زایمان، بسیار شایع تر هستند. بر اساس یک مطالعه دانمارکی در سال 2016، زنانی با این شرایط در مقایسه با زنانی که اختلال خلقی و اضطراب ندارند، در 12 ماه اول زایمان در معرض خطر خودکشی هستند. تحقیقات انجام شده در انگلستان نشان می دهد، زنانی که در سال بعد از زایمان خودکشی می کنند، نسبت به کسانی که خارج از دوره کمی پیش و کمی پس از زایمان خودکشی می کنند، با احتمال بیشتری به افسردگی مبتلا هستند (یا به سایر اختلالات روانی مانند اسکیزوفرنی، اختلال دو قطبی یا اضطراب دچار هستند). همچنین با احتمال کمتری در زمان مرگ خود خدمات درمانی دریافت می کنند.
شدت و زمان علائم زنان نیز ممکن است نقش مهمی در این مساله ایفا کند. مطالعه ای در سال 2016 دریافت که افسردگی که در حین یا قبل از بارداری شروع می شود (مانند تجربه دوم ساشا هتیچ)، ممکن است شدیدتر باشد؛ زیرا با احتمال بیشتری ممکن است تا زمان تولد کودک تشخیص داده نشود. نویسنده این مطالعه، دورتی سیت که پزشک است می گوید: به همین دلیل است که پزشکان باید افسردگی کمی پیش و کمی بعد زایمان و همچنین بر افسردگی پس از زایمان نظارت کنند. و این باید عامل خطر شدیدتری نسبت به افسردگی پس از زایمان در نظر گرفته شود.
نیاز است تا ما درباره خودکشی پس از زایمان چه کاری انجام دهیم؟
استون می گوید: خودکشی مادران به عنوان یک علت مرگ در ایالات متحده باید جدی گرفته شود. «به عنوان یک کشور، ما فقط نگران مشکلات زنان و زایمان و علل فیزیکی هستیم، و این قابل قبول نیست». وی در ادامه می گوید: «من با مشاهده تعداد برنامه های سلامت مادر و کودک موجود، بسیار دلسرد شدم- کنفرانس ها، رویدادهای جمع آوری کمک مالی- که بر روی مرگ و میر مادران تمرکز داشته، اما به خودکشی مادران تنها برای لحظه ای اشاره کرده و یا اصلا اشاره ای به این موضوع نمی کنند».
استون معتقد است، پیگیری بهتر مرگ، در اثر خودکشی آسان نخواهد بود. در خصوص مواردی مانند اوردوز مواد مخدر یا تصادف با اتومبیل، همیشه مشخص نیست که مرگ یک شخص عمدی بوده و یا تصادفی. اما این یک بهانه کافی نیست. «ما باید صدای خود را بالاتر ببریم، و فکر می کنم که باید کمی قدرتمندتر باشیم». وی در ادامه می گوید: «بلندترین صداها همیشه بیشترین توجه را جلب می کنند، و من هنوز مطمئن نیستم که صدای ما به اندازه کافی بلند باشد».
موانع درمان نیز باید برطرف شود. ملتزر بردی می گوید، مردم به دلایل زیادی برای بیماری های روانی درخواست کمک نمی کنند. به عنوان مثال، ممکن است آنها توانایی مالی پرداخت هزینه های درمان را نداشته باشند، در نزدیکی یک مرکز ارائه دهنده این خدمات نباشند، علائم بیماری را تشخیص ندهند، یا می ترسند که دیگران در مورد آنها قضاوت کنند. مادر جدید ممکن است نگران باشد که کودکش را از او می گیرند.
او می گوید: «ما باید علل شرمندگی و نادیده گرفتن بیماری های روانی را برطرف کنیم و این صدا را به گوش دیگران برسانیم که وقتی اشخاص بسیار افسرده هستند و افکار پایان دادن به زندگی خود را دارند، درمان می تواند یک تفاوت بزرگ ایجاد کند و شیوه دیدگاه آنها را تغییر دهد». وی می گوید: «ما در مورد انواع عوارض مربوط به بارداری که منجر به مرگ می شود، صحبت کردیم، اکنون می خواهیم با ملاحظه کاری در مورد این مساله صحبت کنیم». او می گوید: «این تعداد زیاد نیستند، اما اعداد هر چقدر که باشند، حائز اهمیت است. و ما باید اجازه دهیم که بدانند اگر خود را در موقعیتی یافتند که به خودکشی فکر می کنند، تنها نیستند و اقداماتی را می توانند انجام دهند».
اگر شما یا عزیزتان با مشکل افسردگی پس از زایمان دست و پنجه نرم می کند، چه کاری باید انجام داد؟
استون می گوید، اولین چیزی که مادران باید بدانند، این است که با یک پزشک صحبت کنند و درخواست کمک بیشتری کنند. وی می گوید: «این ممکن است به معنی درمان باشد، یا ممکن است به مفهوم استفاده از دارو باشد. این هیچ معنای بدی ندارد؛ زیرا واقعا یک لحظه بد را سپری کرده اید. نکته مهم این است که با آنها تماس بگیرید، حتی اگر هیچ برنامه خاصی برای پیاده کردن افکار خودکشی خود ندارید. هر مادری شایسته حمایت است».
ملتزر-بردی می گوید، مردم باید درک کنند که خودکشی یک خطر شایع برای زنانی است که مبتلا به اختلال خلق و خوی کمی پیش و کمی پس از زایمان و افسردگی هستند. «هر کسی که افکار خودکشی دارد، باید آن افکار را شدیدا جدی بگیرد و درخواست کمک کند». وی می گوید: «و اعضاء خانواده باید تشخیص دهند که هر زمان که زنی این افکار را به زبان می آورد، وضعیت اضطراری است». کریستین مانزلا، که مدیر کلینیک «موسسه سلنی» است، می گوید: «اگرچه صحبت در مورد افکار خودکشی تان با کسی که به او اهمیت می دهید، کمی دشوار است، اما یافته های تحقیق و تجربه بالینی نشان می دهد که انجام این کار در واقع خطر اینکه شخص از افکار خود تبعیت کرده و آنها را اجرایی کند، کاهش پیدا می کند».
مانزلا بر اهمیت برنامه ریزی برای حمایت از زن باردار که در گذشته به اختلال خلق و خوی کمی پیش و کمی پس از زایمان و اضطراب (PMAD) دچار بوده، تاکید می کند. «در بارداری بعدی، خطر افسردگی و اضطراب وجود دارد. و درمان می تواند به حل این موضوع کمک بسیاری کند؛ زیرا اگر افسردگی و اضطراب ایجاد شود، او مکانی برای به اشتراک گذاشتن نگرانی ها و تشخیص اینکه تنها نیست، خواهد داشت». همچنین، حمایت از سلامت روانی به صورت حرفه ای می تواند احتمال اینکه یک زن مجدداً PMAD را تجربه کند، کاهش داده و دفعه بعدی که به این بیماری دچار می شود، شدت کمتری خواهد داشت و احتمال ابتلا به اضطراب مادام العمر یا افسردگی را کاهش دهد.
ملتزر-بردی می گوید، صرف نظر از اینکه زن به افسردگی یا اضطراب مبتلا شده است، علائم هشدار دهنده آن یکی هستند. او می گوید: «چیزی که هر شخصی که به خودکشی فکر می کند به طور مشترک احساس می کند، این است که احساس ناامیدی می کند، مانند اینکه دیگر نمی تواند به زندگی ادامه دهد». وی می گوید: «آنها شروع به فکر کردن به پایان دادن زندگی خود می کنند. در آن مرحله، دیگر اهمیتی ندارد که علائم دیگر آنها چیست. باید یک نشانه ای وجود داشته باشد که آنها فورا به درمان نیاز دارند».
مالتزر بردی می گوید، توصیه های جدید دولت مبنی بر اینکه تمام زنان باردار و پس از زایمان باید به دلیل افسردگی تحت معاینه پزشکی قرار بگیرند، امیدوارانه تر، تعداد زنان بیشتری را که در معرض خطر خودکشی قرار دارند، شناسایی می کند. او می گوید، همه پرسشنامه های افسردگی در مورد ایده خودکشی سوال می کنند، و هر خانمی که آن را بررسی می کند، باید به یک ارزیاب جامعه سلامت روان ارجاع شود.
مالتزر بردی می گوید، زنانی که PMAD خفیف تا متوسط دارند، اغلب بدون بستری شدن در بیمارستان با موفقیت درمان می شوند. این درمان ممکن است شامل استفاده از دارو، گفتاردرمانی، یا ترکیبی از هر دو باشد. اما در مورد موارد جدی تر، از جمله کسانی که اقدام به خودکشی کرده و یا خودکشی ناموفق داشته اند، یک مرکز بستری شدن- مانند مرکز اختلالات روانی زنان در UNC- ممکن است گزینه بهتری باشد. مالتزر بردی می گوید: صرف نظر از شدت علائم، مادر باید با مشاهده اولین نشانه های اختلال سلامت روانی با پزشك خود صحبت كند. استون با این مساله موافق است. او می گوید: «خودکشی مادران به معنای تمام شدن یک زندگی است، که به اندازه کافی بد است، اما پس از آن نیز یک آسیب مادام العمر برای کودکان درگیر در پی خواهد داشت. به این معنا که این تراژدی دو بار اتفاق می افتد، و کاملا قابل پیشگیری است».
منبع: seleni