![علت دفع پروتئین در ادرار [پروتئینوری] چیست ؛ علائم و درمان آن](https://salamdonya.com/assets/images/72/7221g99xz.jpg)
پروتئینوری یا سطح بسیار بالای پروتئین در ادرار می تواند بر عملکرد کلیه تأثیر بگذارد. ممکن است ناشی از شرایط مختلف باشد. هر آنچه درباره پروتئینوری باید بدانید از جمله علت دفع پروتئین در ادرار و کلیه و روش های تشخیص و درمان آن را در این مقاله سلام دنیا، می توانید پیدا کنید.
پروتئینوری چیست؟
پروتئینوری افزایش سطح پروتئین در ادرار است. این وضعیت می تواند نشانه ای از آسیب کلیه باشد. پروتئین ها – که به ساخت ماهیچه و استخوان کمک می کنند، میزان مایعات را در خون تنظیم ، با عفونت مبارزه و بافت را ترمیم می کنند و باید در خون باقی بمانند. اگر پروتئین ها وارد ادرار شوند در نهایت از بدن خارج می شوند که سالم نیست.
پروتئین چگونه وارد ادرار می شود؟ (وجود پروتئین در ادرار)
اگر کلیه ها به درستی کار نکنند، پروتئین وارد ادرار می شود. به طور معمول، گلومرول ها، که حلقه های کوچکی از مویرگ ها (رگ های خونی) در کلیه ها هستند، مواد زائد و آب اضافی خون را فیلتر می کنند. گلومرول ها به مواد زائد اجازه دفع میدهند، اما پروتئین های بزرگتر را عبور نمی دهند. اگر پروتئین‌های کوچک‌تر از گلومرول‌ها عبور کنند، لوله‌ها (لوله‌های بلند، نازک و توخالی در کلیه‌ها) دوباره آن پروتئین‌ها را گرفته و در بدن نگه می‌دارند. با این حال، اگر گلومرول ها یا لوله ها آسیب ببینند، اگر در فرآیند بازجذب پروتئین ها مشکلی وجود داشته باشد، یا اگر پروتئین بیش از حد وجود داشته باشد، پروتئین ها به داخل ادرار می روند.
پروتئینوری چقدر شایع است؟
مقدار طبیعی پروتئین در ادرار کمتر از 150 میلی گرم در روز است. سطوح بالای پروتئین در ادرار با کاهش سریع عملکرد کلیه مرتبط است. حدود 6.7 درصد از جمعیت ایالات متحده را تحت تأثیر قرار می دهد. بیشتر در افراد مسن و افراد مبتلا به سایر بیماری های مزمن دیده می شود.
حتما بخوانید: درمان خانگی دفع پروتئین کلیه یا پروتئینوری
علائم و علت دفع پروتئین در کلیه
چه چیزی باعث پروتئینوری می شود؟
در بسیاری از موارد، پروتئینوری ناشی از شرایط پزشکی نسبتاً خوش خیم (غیر سرطانی) یا موقت است. از جمله کم آبی بدن، التهاب و فشار خون پایین است. ورزش یا فعالیت شدید، استرس عاطفی، آسپرین تراپی و قرار گرفتن در معرض سرما نیز می تواند باعث ایجاد پروتئینوری شود.
سنگ کلیه و دفع پروتئین
علاوه بر این، سنگ کلیه در مجاری ادراری می تواند باعث پروتئینوری شود.
گاهی اوقات، پروتئینوری نشانه اولیه بیماری مزمن کلیه، از دست دادن تدریجی عملکرد کلیه است که در نهایت ممکن است نیاز به دیالیز یا پیوند کلیه داشته باشد. دیابت و فشار خون بالا می تواند به کلیه ها آسیب برساند و علت شماره یک و دو بیماری کلیوی است.
سایر بیماری ها و شرایط پزشکی بالقوه مضر کلیه که می توانند منجر به پروتئینوری شوند عبارتند از:
- اختلالات ایمنی مانند لوپوس و سندرم Goodpasture
- التهاب حاد کلیه (گلومرولونفریت)
- سرطان سلول های پلاسما (مولتیپل میلوما)
- همولیز داخل عروقی که تخریب گلبول های قرمز خون و آزادسازی هموگلوبین در جریان خون است.
- بیماری قلب و عروقی
- پره اکلامپسی، ایجاد همزمان فشار خون بالا و پروتئینوری در زنان باردار
- مسمومیت
- ضربه
- سرطان کلیه
- نارسایی احتقانی قلب
- همچنین، بیشتر بیماری های جدی می توانند منجر به پروتئینوری شوند.
علائم پروتئینوری چیست؟
اغلب، فردی که پروتئینوری دارد، علائمی را تجربه نمی کند، به خصوص اگر کلیه ها تازه آسیب دیده باشد. با این حال، اگر پروتئینوری پیشرفته باشد، علائم می تواند شامل موارد زیر باشد:
- تکرر ادرار
- تنگی نفس
- خستگی
- تهوع و استفراغ
- تورم در صورت، شکم، پاها یا مچ پا
- کمبود اشتها
- گرفتگی عضلات در شب
- پف دور چشم به خصوص در صبح
- ادرار کف آلود یا حباب دار
اینها همچنین علائم بیماری مزمن کلیه هستند. هر فردی که این علائم، به ویژه ادرار کف آلود و تورم را تجربه می کند، باید فورا به پزشک مراجعه کند.
حتما بخوانید: درمان سیاهی و پف زیر چشم با 27 ماسک
تشخیص و آزمایشات پروتئینوری
چگونه پروتئینوری تشخیص داده می شود؟
پروتئینوری از طریق آزمایش ادرار تشخیص داده می شود. بیمار یک نمونه ادرار ارائه می دهد که در آزمایشگاه بررسی می شود. پزشکان از یک "دیپستیک" - یک چوب پلاستیکی نازک با مواد شیمیایی روی نوک - برای آزمایش بلافاصله بخشی از نمونه استفاده می کنند. اگر مقدار زیادی از هر ماده ای در ادرار باشد، رنگ نوک ماده شیمیایی تغییر می کند. سپس باقیمانده ادرار زیر میکروسکوپ بررسی می شود. پزشکان به دنبال موادی هستند که در ادرار نباید باشد. این مواد شامل گلبول های قرمز و سفید خون، باکتری ها و کریستال هایی هستند که می توانند رشد کرده و به سنگ کلیه تبدیل شده باشند.
وقتی بیماری مزمن کلیوی یا بیماری جدی دیگری تشخیص داده شود یا مشکوک باشد چه اتفاقی می افتد؟
پزشک مشکوک به بیماری کلیوی آزمایش ادرار را سه بار در طول سه ماه تکرار می کند. اگر هر بار تست نمونه‌ها برای پروتئین مثبت باشد، احتمالاً بیمار مبتلا به بیماری کلیوی است. هر چه زودتر تشخیص داده شود، پزشکان شانس بیشتری برای کند کردن بیماری و جلوگیری از پیشرفت آن دارند.
آزمایشات اضافی ممکن است شامل موارد زیر باشد:
- آزمایش خون برای اندازه گیری سطح کراتینین (مواد زائد شیمیایی). کلیه های سالم این مواد را از خون به ادرار منتقل می کنند. اگر کلیه ها به درستی کار نکنند، کراتینین در خون باقی می ماند.
- آزمایش خون برای تخمین میزان فیلتراسیون گلومرولی (GFR). GFR اندازه، سن، جنس و نژاد بیمار را با سطوح کراتینین و آلبومین در خون مقایسه می کند. GFR به پزشک می گوید که کلیه ها چقدر خوب کار می کنند و بیماری کلیوی چقدر پیشرفت کرده است. همچنین به پزشک در برنامه ریزی درمان کمک می کند.
- آزمایش خون برای اندازه گیری تمام پروتئین های سرم. سرم بخشی از خون پر از پروتئین است.
تست های تصویربرداری مانند سی تی اسکن و سونوگرافی
این آزمایشات تصاویری از کلیه ها را نشان می دهد و به پزشکان کمک می کند تا مشکلاتی مانند سنگ کلیه، تومورها یا انسداد مجاری ادراری را تشخیص دهند.
- الکتروفورز پروتئین ادرار پزشکان انواع خاصی از پروتئین ها را در نمونه ادرار جستجو می کنند. برای مثال، وجود پروتئینی به نام Bence-Jones ممکن است نشان دهنده مولتیپل میلوما (سرطان سلول های پلاسما) باشد.
- آزمایش خون ایمونوفیکساسیون این آزمایش پروتئین هایی به نام ایمونوگلوبولین ها را - که آنتی بادی هایی هستند که با عفونت مبارزه می کنند - در خون پیدا می کند. تعداد زیادی از همان ایمونوگلوبولین ها می تواند نشان دهنده سرطان خون باشد.
- بیوپسی کلیه این روشی است که شامل برداشتن یک تکه کوچک کلیه است. پزشکان نمونه را زیر میکروسکوپ بررسی می کنند تا مشخص کنند چه چیزی باعث بیماری کلیوی شده و میزان آسیب را مشخص می کنند.
حتما بخوانید: پروتئین در ادرار (پروتئینوری) در دوران بارداری
مدیریت و درمان پروتئین در ادرار (آیا دفع پروتئین درمان دارد)
پروتئینوری چگونه درمان می شود؟
درمان بستگی به شرایط زمینه ای دارد که باعث پروتئینوری شده است. هر بیماری به درمان های متفاوتی نیاز دارد.
اگر بیماری کلیوی تایید شود، یک برنامه درمانی ممکن است شامل دارو، تغییر رژیم غذایی، کاهش وزن و ورزش باشد. بیماران دیابتی و پرفشاری خون مبتلا به پروتئینوری ممکن است به داروهای فشار خون نیاز داشته باشند و کسانی که دیابت دارند باید قند خون خود را کنترل کنند. بیماران دیابتی باید هر سال آزمایش خون با نرخ فیلتراسیون گلومرولی (GFR) دریافت کنند و ممکن است به نفرولوژیست، پزشکی متخصص کلیه ارجاع داده شوند.
زنان باردار مبتلا به پره اکلامپسی باید به دقت تحت نظر باشند. این بیماری اگرچه در دوران بارداری جدی است، اما معمولاً پس از تولد نوزاد خود به خود برطرف می شود. بیماران پروتئینوری با فشار خون پایین باید آزمایش ادرار و فشار خون سالانه را برنامه ریزی کنند.
اگر پروتئینوری با دیابت، فشار خون بالا یا هر بیماری پزشکی دیگری همراه نباشد، داروهای فشار خون همچنان ممکن است برای جلوگیری از آسیب کلیوی تجویز شود. فشار خون و ادرار باید هر شش ماه یکبار چک شود تا از عدم وجود بیماری کلیوی اطمینان حاصل شود. در مورد کسانی که پروتئینوری خفیف یا موقت دارند، ممکن است درمان لازم نباشد.
آیا می توان از پروتئینوری پیشگیری کرد؟
پروتئینوری قابل پیشگیری نیست، اما می توان آن را کنترل کرد. بسیاری از علل پروتئینوری را می توان درمان کرد (دیابت، فشار خون بالا، پره اکلامپسی و بیماری کلیوی).
سخن آخر
پروتئینوری از طریق آزمایش ادرار تشخیص داده می شود. بیمار یک نمونه ادرار ارائه می دهد که در آزمایشگاه بررسی می شود. در این مقاله علت پروتئین در ادرار و روش های درمان آن را برای شما بیان کردیم. امیدوارم که برایتان مفید بوده باشد.