فرق بین راسو و سمور از نظر ظاهر، غذا، استراتژی شکار و محل زندگی

راسوها و سمورها ممکن است در نگاه اول شبیه به هم به نظر برسند، اما در واقع تفاوت‌های قابل توجهی دارند. اگر به این فکر می‌کنید که چگونه این دو حیوان را از هم تشخیص دهید، به جای درستی آمده‌اید. اگر وقتتان کم است، در اینجا یک پاسخ سریع برای سوال شما وجود دارد: راسوها پستانداران کوچک و لاغری هستند که گوشتخوار هستند، در حالی که سمورها پستانداران نیمه آبی هستند که ماهی، سخت‌پوستان و دیگر موجودات آبزی را می‌خورند.

راسوها خز قهوه‌ای دارند و بیشتر در خشکی زندگی می‌کنند، در حالی که سمورها دارای خز قهوه‌ای یا خاکستری ضخیم با پشم متراکم هستند و بیشتر وقت خود را در آب می‌گذرانند. در این مقاله از سلام دنیا، ما به بررسی تفاوت‌های میان راسوها و سمورها خواهیم پرداخت و ویژگی‌های فیزیکی، زیستگاه، رژیم غذایی، رفتار و تولیدمثل آنها را بررسی خواهیم کرد.

تفاوت راسو و سمور چیست

سمور آبی (از خانواده Lutrinae)، یکی از 13 یا 14 گونه از پستانداران نیمه آبی هستند که به خانواده راسویان (Mustelidae) تعلق دارند و با رفتارهای بازی گوشانه خود شناخته می شوند. سمور آبی دارای بدنی لاغر و باریک اندام با پاهایی کوتاه، گردنی قوی و دمی صاف و بلند است که به حرکت او در آب کمک می کند. توانایی شنا کردن در اکثر گونه ها به پاهای چسبیده (انگشتان پای چسیبده) آن ها بستگی دارد. دو گونه از آن ها در دریا زندگی می کنند و بقیه آن ها عمدتا در آب شیرین زندگی می کنند. سمورهای آبی محدوده وزنی از 3 کیلوگرم (سمور آبی کوچک آسیایی)، 26 کیلوگرم (سمور آبی بزرگ)، و 45 کیلوگرم (سمور آبی دریایی) دارد. رنگ خز آن ها ترکیبی از سایه های مختلف قهوه ای با قسمت های زیرین روشن تر است.

خصوصیات ظاهری راسوها و سمورها

1. اندازه و وزن

راسوها بسیار کوچکتر از سمورها هستند. کمترین راسو کوچکترین گوشتخوار جهان است که تنها حدود 25 گرم وزن دارد و طول آن به 170 میلی متر می رسد. در مقابل، سمورها بسیار حجیم‌تر هستند، سمورهای غول‌پیکر به 1.5 متر و وزن آنها به 32 کیلوگرم می‌رسند. سمور اوراسیا به طور متوسط حدود 10 کیلوگرم برای نر و 8 کیلوگرم برای ماده است.

حتما بخوانید: نماد حیوان هر کشور و تنوع زیستی آنها

2. خز و رنگ

راسوها و سمورها هر دو دارای خز هستند، اما در رنگ ها و نقش ها متفاوت هستند. راسوها عموماً دارای خزهای قهوه ای، سیاه یا سفید هستند که گاهی اوقات رنگ قرمز دارند. سمورها خز قهوه‌ای دارند که اغلب قسمت زیرین آن روشن‌تر است. خز های آنها به دلیل پوشش متراکم که توسط موهای محافظ بلندتر محافظت می شود، ضد آب هستند. برخی از گونه ها مانند سمورهای غول پیکر دارای نشانه های قرمز رنگ بر روی گردن و سینه خود هستند.

تفاوت‌های راسو و سمور آبی 1

زیستگاه ها و مکان های جغرافیایی راسوها و سمورها

1. زیستگاه راسو

راسوها در زیستگاه های مختلفی در بیشتر نیمکره شمالی یافت می شوند. آنها معمولاً مناطقی را ترجیح می دهند که دارای نقاط پنهان و پناهگاه فراوان باشد، مانند مناطق صخره ای، جنگل ها، برس ها، گودال ها و حتی مناطق شهری. در اینجا برخی از جزئیات در مورد زیستگاه هایی که راسوها اشغال می کنند آورده شده است:

جنگل‌ها: راسوها در جنگل‌های مخروطی، برگ‌ریز و مختلط رشد می‌کنند، جایی که در سوراخ‌های درختان، کنده‌ها و کنده‌ها لانه می‌کنند. جنگل ها پوشش عالی و طعمه های فراوانی مانند موش ها، موش ها و پرندگان را فراهم می کنند.
علفزارها: مناطق علفزار باز با درختان ضخیم یا جنگل های تکه تکه به خوبی با راسوها مناسب است، زیرا آنها طعمه های کوچک پستانداران را ارائه می دهند و در عین حال پوشش نیز دارند.
تالاب ها: راسوها اگرچه آبزی نیستند، اما ممکن است در اطراف مرداب ها، باتلاق ها و نهرها یافت شوند و به شکار قورباغه ها، ماهی ها و جوندگان آبزی بپردازند.
زمین‌های کشاورزی: راسوها اغلب در مناطق کشاورزی زندگی می‌کنند، جایی که جوندگانی را شکار می‌کنند که به محصولات زراعی آسیب می‌رسانند و از انبارها و ساختمان‌های بیرونی برای مکان‌های لانه استفاده می‌کنند.
مناطق شهری: برخی راسوها با زندگی در شهرها و شهرک ها، در ساختمان ها و شکار موش ها و موش ها سازگار می شوند.

حتما بخوانید: اسامی دایناسورها به همراه عکس

راسوها در بیشتر مناطق آمریکای شمالی، اروپا و آسیا هستند . آنها فقط در شمال کانادا / آلاسکا، بخش هایی از غرب ایالات متحده، خاورمیانه و مناطق گرمسیری وجود ندارند. گونه های خاص در این محدوده وسیع پراکنش محدودتری دارند.

2. زیستگاه سمور

سمورها پستانداران نیمه آبزی هستند که در امتداد طیف وسیعی از زیستگاه های آب شیرین و دریایی ساحلی یافت می شوند. در اینجا برخی از زیستگاه هایی که سمورها برای زندگی در آنها سازگار شده اند آورده شده است:

دریاچه‌ها: سمورها در اطراف دریاچه‌های غنی از ماهی رشد می‌کنند و در کناره‌های جنگلی لانه می‌کنند.
رودخانه ها: زیستگاه های رودخانه ای که توسط جنگل ها و تالاب های فراوان احاطه شده اند، زیستگاه ایده آلی برای سمورها فراهم می کنند.
مرداب‌ها: باتلاق‌های آب شیرین با پوشش گیاهی فراوان، زیستگاه‌های بسیار خوبی برای سمورها هستند.
مصب ها: سمورها در مصب های ساحلی با تالاب های فراوان و دسترسی به طعمه های شیرین و آب شور شکوفا می شوند.
خطوط ساحلی: مناطق صخره ای جزر و مدی یا سواحل با خلیج های محافظت شده به سمورها امکان شکار و استراحت در نزدیکی اقیانوس را می دهد.

تفاوت‌های راسو و سمور آبی 2

در حالی که زمانی گسترده بود، جمعیت سمور به دلیل شکار تجارت خز و از دست دادن زیستگاه به طور قابل توجهی کاهش یافت. امروزه آنها در بسیاری از محدوده های بومی خود، از جمله آمریکای شمالی، اروپا، و آسیا ، با پروژه های معرفی مجدد که به بازیابی جمعیت ها کمک می کند، بازگشته اند .

محیط های همپوشانی راسوها و سمورها

راسوها و سمورها در برخی از زیستگاه ها، به ویژه مناطق ساحلی، تالاب ها و مناطق ساحلی همپوشانی دارند. با این حال، آنها به دلیل سبک زندگی متضاد خود، این فضاهای مشترک را متفاوت اشغال می کنند. راسوها بیشتر در سراسر مناظر شکار می کنند، در حالی که سمورها بیشتر به لبه آب می چسبند. بنابراین رقابت از طریق جایگاه های مختلف به حداقل می رسد. بر اساس بررسی های حیات وحش، بیشترین تراکم هر دو گونه در حوزه های آبخیز با آب تمیز، مناطق ساحلی سالم و پوشش جنگلی فراوان اطراف رخ می دهد. حفظ یکپارچگی اکولوژیکی این زیستگاه ها برای راسوها، سمورها و بسیاری از گونه های دیگر مفید است.

رژیم غذایی و رفتار شکار راسوها و سمورها

1. رژیم های راسو

راسوها پستانداران گوشتخواری هستند که حیوانات کوچکی مانند موش، خرگوش، سنجاب و پرندگان را شکار می کنند. رژیم غذایی آنها بسته به زیستگاه و در دسترس بودن طعمه متفاوت است. به طور کلی، راسوها با جوندگانی مانند موش، موش صحرایی، موش صحرایی، سنجاب، سنجاب و خرگوش پذیرایی می کنند. آنها همچنین تخم مرغ و پرندگان لانه ساز مانند گنجشک، مرغ و اردک را می خورند. دوزیستان مانند قورباغه و مارمولک نیز در منوی راسوها هستند. راسوها که شکارچیان فرصت طلب هستند، هر حیوان کوچکی را که می توانند بگیرند و بکشند، می خورند.

راسوها متابولیسم سریعی دارند و نیاز به خوردن مکرر دارند و روزانه 1/3 وزن بدن خود را مصرف می کنند. رژیم غذایی یک راسو می تواند شامل 10-15 وعده غذایی در روز باشد! آنها بیشتر وقت خود را صرف شکار و جستجوی غذا می کنند. راسوها از بدن بلند و باریک خود برای تعقیب طعمه ها در لانه ها و شکاف ها استفاده می کنند. دندان‌های تیز و آرواره‌های قدرتمند آن‌ها به آن‌ها این امکان را می‌دهد که با نیش شدید گردن یا جمجمه، طعمه را به سرعت بکشند.

حتما بخوانید: حقایقی در مورد حیوانات که نشان دهنده احساسات آنهاست

2. رژیم های سمور

سمورها پستانداران گوشتخواری هستند که عمدتاً از ماهی ها تغذیه می کنند، اما بسته به زیستگاهشان سخت پوستان، دوزیستان، پرندگان، تخم ها، پستانداران کوچک خشکی و نرم تنان را نیز می خورند. سمورهای رودخانه ای انواع ماهی های آب شیرین از جمله مکنده، گربه ماهی، آفتاب ماهی، باس، کراپی و کپور را شکار می کنند. سمورهای دریایی از گونه‌های دریایی مانند راک‌ماهی‌ها، ماهی‌های دست و پا کردن، لنگکود و ماهی‌های سبز می‌خورند.

سمورهای غول پیکر ساکن آمریکای جنوبی با پیرانا غذا می خورند! رژیم غذایی روزانه سمورها حدود 10-15 درصد وزن بدن آنها را تشکیل می دهد. این بدان معناست که سمور رودخانه ای 50 پوندی 5-7.5 پوند ماهی در روز می خورد! سمورها از سبیل های حساس خود برای تشخیص شکار در حال حرکت در آب های تاریک یا تیره استفاده می کنند. آن ها با پنجه ها و دندان های جلویی خود ماهی می گیرند و غذای اضافی را در جیب های زیر ساعد خود ذخیره می کنند تا بعداً با هم میل کنند. سمورها به خاطر بدن صاف، پاهای تاردار، آرواره های قوی و چنگال های تیز شکارچیان عالی هستند.

تفاوت‌های راسو و سمور آبی 3

استراتژی های شکار راسوها و سمورها

راسوها و سمورها استراتژی های شکار متفاوتی دارند که متناسب با زیستگاه و طعمه آنها است. راسوها به صورت مخفیانه شکار می‌کنند و طعمه‌های خود را بی‌صدا در مزارع، برس‌ها یا جنگل‌ها تعقیب می‌کنند. آنها اغلب طعمه خود را با یک حمله سریع و ناگهانی غافلگیر می کنند. راسوها می توانند طعمه ها را در لانه ها تعقیب کنند یا برای دسترسی به لانه از درختان بالا بروند. آنها با رفلکس های رعد و برق، حیوانات کوچک را می گیرند و نیش کشنده ای وارد می کنند. در مقابل، سمورها برای صید ماهی و دیگر طعمه ها در آب به سرعت و چابکی آبزیان متکی هستند.

سمورهای رودخانه ای در پایین دست شنا می کنند تا ماهی ها را به داخل آبگیرها یا تله های ساحلی ببرند. سمورهای دریایی با استفاده از پاهای تار و دم قدرتمند خود برای تعقیب ماهی تا ارتفاع 300 فوتی شیرجه می زنند. آنها در حالی که روی پشت خود شناور هستند، غذا را به سینه خود بسته اند تا غذا بخورند. در حالی که راسوها عمدتاً در خشکی شکار می کنند، سمورها برای شکار در محیط های آبی بسیار تخصصی هستند. هر دو به دلیل متابولیسم بالایشان باید مرتب غذا بخورند، بنابراین مهارت های شکار برای بقای آنها ضروری است.

تولید مثل و فرزندآوری راسوها و سمورها

1. فصل های جفت گیری

راسوها و سمورها فصول جفت گیری متفاوتی متناسب با محیط خود دارند. راسوها معمولاً در تابستان یا پاییز جفت گیری می کنند. فصل جفت گیری به آنها اجازه می دهد تا در بهار که طعمه فراوان است، زایمان کنند. سمورها در زمستان یا اوایل بهار جفت گیری می کنند. این زمان به آنها اجازه می دهد تا زمانی که منابع آبی فراوان هستند، زایمان کنند.

حتما بخوانید: حقایق و دانستنی های خنده دار و جالب در مورد حیوانات

2. دوره های بارداری

راسوها دوره بارداری کوتاهی بین 34 تا 37 روز دارند. اندازه کوچک آنها را قادر می سازد تا به سرعت تولید مثل کنند. سمورها بسته به گونه، دوره بارداری طولانی تری بین 60 تا 86 روز دارند. سمورهای دریایی معمولاً دوره بارداری طولانی تری تا 12 ماه دارند.

3. اندازه بستر

راسوها نسبت به سمور اندازه بستر بزرگتری دارند. یک بستر معمولی راسو حاوی 5-6 کیت است. اندازه بستر بسته به فراوانی طعمه بین 3 تا 8 کیت است. سمورها معمولاً 1-4 توله در هر بستر دارند. سمورهای دریایی به دلیل محیط دریایی که دارند معمولاً یک توله دارند.

4. مراقبت والدین

مادران راسو تنها مسئول بزرگ کردن هستند. آنها به مدت 6-10 هفته در یک لانه یا لانه از آنها مراقبت می کنند تا زمانی که از شیر گرفته شوند. راسوهای نر در پرورش جوان شرکت نمی کنند. برعکس، هر دو والد سمور در پرورش توله ها نقش دارند. آنها مهارت های بقا را تا یک سال قبل از استقلال به توله ها پرورش می دهند، پرورش می دهند و آموزش می دهند.

تفاوت‌های راسو و سمور آبی 4

ویژگی ها و توانایی های منحصر به فرد راسوها و سمورها

1. صفات راسو

راسوها چندین ویژگی منحصر به فرد دارند که آنها را قادر می سازد تا رشد کنند. بدن باریک و لوله‌ای شکل آنها به آنها اجازه می‌دهد طعمه‌ها را در لانه‌ها و دیگر فضاهای تنگ غیرقابل دسترس شکارچیان بزرگ‌تر تعقیب کنند. با طول بدن تنها 4 تا 18 اینچ و وزن تنها 1 تا 12 اونس، راسوها می توانند از گذرگاه ها و تونل های بسیار باریک عبور کنند ( نشنال جئوگرافیک ). برای حفظ انرژی بین شکار، راسوها این توانایی را دارند که سرعت متابولیسم خود را تا 50 درصد در هنگام استراحت کاهش دهند. راسوها با وجود جثه کوچکشان، شکارچیان خشن با دندان ها و چنگال های تیز هستند.

آنها می توانند طعمه های بسیار بزرگتر از خود مانند خرگوش یا مرغ را از بین ببرند. انرژی، سرعت و چابکی بی حد آنها به آنها کمک می کند تا زنده بمانند ( دایره المعارف بریتانیکا ). راسوها حس بویایی، بینایی و شنوایی عالی برای تشخیص طعمه دارند. مغز بزرگ آنها نسبت به اندازه بدن نیز آنها را به شکارچیانی حیله گر تبدیل می کند. سازگاری های منحصر به فرد مانند لولا در قفسه سینه به راسوها این امکان را می دهد که تمام بدن خود را صاف کرده و به دنبال یک وعده غذایی در گودال های تنگ فرو بروند ( Web تنوع حیوانات ).

حتما بخوانید: 10 مورد از قوی ترین و قدرتمندترین نژادهای سگ جهان

2. صفات سمور

برخلاف راسوهای کوچک، سمورهای رودخانه ای بدن بسیار بزرگتر و بلندتری دارند که طول آنها به بیش از 3 فوت می رسد و 15 تا 45 پوند وزن دارند. این اندازه بزرگتر به سمورها در بازی های تهاجمی و شکار طعمه های آبزی مانند ماهی، قورباغه و سخت پوستان با دندان ها و چنگال های تیزشان کمک می کند ( صندوق جهانی حیات وحش ). سمورها همچنین سازگاری های ویژه ای برای سبک زندگی آبی دارند. بدن‌های براق و روان آن‌ها دارای سرهای صاف، دم‌های ضخیم، پاهای تاردار و خز ضدآب است تا در عین عایق ماندن و خشک نگه داشتن آن‌ها، به‌طور موثر در آب حرکت کنند. در زیر پاهای جلویی سمورها حتی جیب‌هایی تعبیه شده است که به آنها اجازه می‌دهد مواد غذایی جمع‌آوری شده را در زیر آب ذخیره کنند.

خصیصه	راسو	سمو آبی
طول بدن	4-18 اینچ	بیش از 3 فوت
وزن	1-12 اونس	15-45 پوند
سازگاری های کلیدی شکار	بدن باریک، دندان ها و چنگال های تیز	بدن آبزی، پاهای شبکه ای

در حالی که راسوها و سمورها به یک خانواده پستانداران تعلق دارند، ویژگی ها و توانایی های آنها تفاوت های کلیدی ناشی از سازگاری با زیستگاه ها و طعمه های مورد علاقه آنها را نشان می دهد ( دایره المعارف بریتانیکا ). درک این جنبه‌های منحصربه‌فرد راسوها و سمورها بینش عمیق‌تری در مورد چگونگی شکل‌دهی تکامل به زندگی حیوانات فراهم می‌کند.

تفاوت‌های راسو و سمور آبی 5

بررسی گونه های مختلف راسو و سمور چه تفاوتی با هم دارند؟

سمورهای آبی در آب شیرین

این 11 گونه از سموهای آبی که اغلب در رودخانه ها زندگی می کنند، در سرتاسر اکوسیستم های آب شیرین در آمریکای شمالی، آمریکای جنوبی، اروپا، آفریقا و آسیا یافت می شوند که به وفور طعمه هایی مانند: ماهی، خرچنگ خاردار، خرچنگ، صدف و قورباغه را شکار می کنند. اکثر سمورهای آبی، فرصت طلب هستند و از هر چیزی که راحت تر در دسترس شان قرار می گیرد، تغذیه می کنند. رژیم غذایی آنها اغلب بر اساس فصل، مکان، و نوع طعمه در دسترس آنها متفاوت است. سمورهای آبی رودخانه ای در هنگام تعقیب ماهی‌ ها، به صورت بصری شکار می‌کنند؛ اما از مهارت دستی خود نیز برای بیرون راندن خرچنگ و خرچنگ دریایی از زیر سنگ‌ها استفاده می‌کنند. موهای حسی موجود در پوزه بنام موهای بینی (vibrissae) نیز به واسطه حس تلاطم آب کمک می کنند. پس از گرفتن طعمه با دندان یا دست، آن را در آب یا ساحل می خورند. سمورهای آبی رودخانه ای در آب های کم عمق به طور موثرتر از آبهای عمیق شکار می کنند و اگرچه شناگران ماهری هستند، اما گونه ماهیانی که به آرامی شنا می کنند را برای شکار ترجیح می دهند. سمور دریایی بی‌ پنجه آفریقایی (Aonyx capensis) و سمور دریایی بی‌پنجه کنگو (A. congicus یا A. capensis congicus) در آبراه های تیره شنا می کنند و بنابراین به جای توانایی بینایی، بیشتر بر مهارت های دست خود تکیه می کنند تا مواد غذایی (عمدتا خرچنگ ها) را از زیر صخره ها به دست بیاورند. پاهای جلویی آنها مانند دست است و تا حدودی به هم چسبیده است.

حتما بخوانید: خطرناک ترین موجودات دریایی

اکثر سفرهای آنها (سفرهای) آبی است، اما سمورهای آبی رودخانه ها می توانند با شجاعت از خشکی ها، بین پهنه های آبی جابه جا شوند. آنها معمولا کوتاه ترین مسیر ممکن را دنبال می کنند و اغلب مسیرهای قابل استفاده را ایجاد می کنند. اگرچه در داخل رودخانه، آنها دائما در جست و جوی ترکیباتی مانند تنه های درخت روی هم انباشته شده و قسمت های عمیق از آب پر شده برای شکار طعمه ها هستند، اما جهت استراحت، سموهای آبی به سوراخ های زیرزمینی، شکاف های صخره ای، لانه های سمور آبی، حفره های موجود در ریشه های درختان و پوشش گیاهی متراکم در طول ساحل پناه می برند. هنگامی که در حال استراحت یا غذا خوردن نباشند، سمورهای آبی رودخانه غالبا مشتاقانه در حال سرخوردن از گل و لای و برف ساحل هستند. بسیاری از گونه ها مکان های منظم آبریز را در کنار سواحل دریاچه ها یا رودخانه ها ایجاد می کنند. چنین مکان هایی ممکن است ارتباط بین آنها را تسهیل کند.

تعداد زایمان (چندقلو زاییدن) آنها بین یک تا پنج سمور آبی است. سمورهای آبی جوان تر (توله ها)، ممکن است طعمه جانوران شکاری بزرگ شوند و گوشتخواران مختلفی ممکن است سمورهای آبی بالغی را که بین زمین های مختلف جابه جا می شوند، بکشند. در مناطق گرمتر، تمساح ها و کروکودیل ها تهدیدهایی برای این جانوران محسوب می شوند. با این حال، بیشتر مرگ و میر آنها در اثر فعالیت های انسانی است که به صورت کشتار در جاده ها، غرق شدن در تور ماهی گیری، از بین رفتن آنها در اثر آفات اطراف مناطق ماهی گیری، یا به دام انداختن برای خزهای آنها است.

راسو و سمور چه تفاوتی با هم دارند

سمورهای آبی در آب های شور

دو گونه سمور آبی، کاملا در دریا زندگی می کنند: سمور دریایی (Enhydra lutris) که در ساحل اقیانوس آرام در امریکای شمالی است و سمور گربه ای بسیار کوچک تر (Lontra felina) که در سواحل پرو و شیلی است. هر دو آنها از طعمه های دریایی تغذیه می کنند؛ اگرچه سمور دریایی را می توان بسیار دور از ساحل پیدا کرد. سمورهای آبی گربه ای در حدود 100 متری ساحل باقی می مانند.

سموهای دریایی به خوبی با زندگی دریایی سازگار هستند. انگشت های پاهای جلو و عقب آنها کاملا به هم چسبیده است، ریه های بزرگ و وجود خزهای ضخیم پوششی امکان زیر آب ماندن طولانی مدت را فراهم می کند. سمورهای دریایی همچنین قادر به خوردن آب شور دریا هستند، بنابراین گاهی قادر به چند روز ماندن در آب هستند. سمورهای دریایی غالبا به صورت انفرادی هستند، اما گاهی اوقات در گروه هایی دیده می شوند (تجمع حداکثر 2000 تایی از سمورهای دریایی در سواحل آلاسکا دیده شده است). در طول شب، سمورهای آبی ممکن است انتخاب کنند که در خشکی بخوابند یا براحتی به صورت شناور بر روی کتانجک (اشنه دریایی) بخوابند.

سمورهای آبی در آب های شور

آنها به طور عمده از جوجه تیغی، خرچنگ ها و انواع صدف های مختلف تغذیه می کنند. همچنین ماهی می خورند. طعمه هایشان را در حالی که به پشت خود شنا می کنند، در دریا می خورند. از صخره ها به طور معمول برای شکستن و باز کردن خرچنگ ها و صدف ها استفاده می کنند؛ در حالی که جوجه تیغی ها را با پای جلو و دندان های خود می شکنند. سمورهای دریایی، جوجه تیغی های گیاه خوار (genus Strongylocentrotus) را شکار می کنند که باعث رشد اشنه های دریایی (کتانجک) زیاد و ماهی های داخل آنها می شود. با این وجود، تعداد زیادی از سمورهای دریایی منجر به کاهش جمعیت صدف ها می شوند و در صید خرچنگ ها، حلزون و صدف آبالون تداخل ایجاد کنند. ماده های سمورهای دریایی تنها یک توله به دنیا می آورند که تا سن شش تا هشت ماهگی به مادر وابسته است. کوسه ها و نهنگ های قاتل، در هر فرصتی سمورهای دریایی را می خورند.

سمور آبی گربه ای در واقع یک سمور آب شیرین است که یاد گرفته است در محیط های دریایی در امریکای جنوی زندگی کند. این سمورهای آبی کوچک (بین 3 تا 6 کیلوگرم)، در سواحل اقیانوس آرام از پرو تا شیلی و تیرا دل فوئگو در آرژانتین مستقر هستند. آنها اکثرا به صورت انفرادی هستند و به ندرت در گروه های حیوانی بیش از سه سمور دیده می شوند. زیستگاه سمورهای آبی گربه ای بیشتر در نواحی جزر و مدی که 100 تا 150 متر اول از آب های ساحلی را می پوشاند و حدود 30 متر داخل خشکی را در بر می گیرد، است. آنها از خانواده خرچنگ ها مانند خرچنگ و میگو و همچنین صدف و ماهی تغذیه می کنند. جالب اینجاست که سمورهای آبی گربه ای به اندازه ای که سمورهای دریایی جوجه تیغی می خورند، از جوجه تیغی ها تغذیه نمی کنند؛ حتی با وجود اینکه جوجه تیغی ها غالبا در آنجا زندگی می کنند. بر خلاف سمورهای دریایی، سمورهای آبی گربه ای برای استراحت روزانه و زایمان در حفره های سنگ ها پناه می گیرند.

حتما بخوانید: حیوانات منقرض شده زیبا و ترسناک دنیا

راسوها و گونه های مختلف آن

راسو، گونه کوچکی از گوشتخواران با بدن های باریک کشیده هستند. اکثر آنها در نیمکره شمالی زندگی می کنند و با نام عملی genus Mustela شناخته میشوند که علاوه بر راسوها، شامل 17 گونه موش خرما و موش خرمای وحشی و همچنین سمور و قاقم (Ermine) است. راسو ها همراه با بدن لوله شکل خود، یک سر صاف کوچک، گردن کوچک انعطاف پذیر و دست و پای کوتاه دارند. خز آنها کوتاه، اما متراکم است و دم باریک آنها نوک تیز است. پنج انگشت آنها که انتهایش نوک تیز و پنجه های آنها خمیده است. این گونه ها از نظر اندازه، رنگ و طول نسبی دم، قابل تفکیک هستند.

عکس راسو و سمور

راسوها به طور معمول قهوه ای هستند که بخش های زیرین پوست آنها به رنگ سفید یا زرد است. در فصل زمستان، بدنه راسوهایی که در مناطق سردسیر زندگی می کنند، سفید می شود. پوست خزدار آنها به ویژه در گونه قاقم (M. sibirica)، در تجارت خز با نام پوست قاقم شناخته می شود. کالینسکی (kolinsky) که همچنین با نام راسوی سیبری شناخته می شود (M. sibirica) نیز به علت وجود خزش بسیار ارزشمند است. از موهای دم راسوی سیبری برای ساخت قلموهای نقاشی استفاده می شود.

راسوها شکارچیان جسور و تهاجمی هستند. آنها عموما تنهایی شکار می کنند و عمدتا از موش، موش صحرایی، خرموش و خرگوش ها تغذیه می کنند؛ اما همچنین قورباغه ها، پرنده ها و تخم پرنده ها نیز شکار می کنند. راسوها به دلیل باریک بودن بدنشان، قادر به تعقیب و گرفتن جانوران جونده در بوته ها و تعقیب آنها از طریق سوراخ ها و حفره ها، در زیر گیاهان متراکم، بالای درختان و در داخل آب هستند. اگرچه راسو ها در گرفتن موش مهارت بالایی دارند، اما به خاطر حمله به مزارع مرغ بدنام هستند. از آنجا که قادر به تجمع چربی در بدن خود نیستند، باید به طور مکرر غذا بخورند. راسوها اغلب طعمه بیشتری نسبت به آنچه بلافاصله قادر به خوردن آن هستند شکار می کنند و اضافی آن را برای وعده های غذایی بعدی خود ذخیره می کنند.

راسوهای نر با چندین ماده جفت گیری می کنند و به عنوان والدین از توله ها مراقبت نمی کنند. اکثر گونه ها یک مرتبه در هر سال زایمان می کنند، اما راسوی (قاقم) کوچک (M. nivalis) معمولا و حداقل دو بار این کار را انجام می دهند. بلوغ جنسی آنها به سرعت رخ می دهد و حداقل راسو ها در سن سه ماهگی توله به دنیا می آورند. تعداد زایمان چند قلوی آنها از سه تا ده و حتی بیشتر در برخی از گونه ها متغیر است. توله ها پس از یک دوره حاملگی متغیر از 35 روز تا 10 ماه متولد میشوند؛10 ماه به علت تاخیر در کاشت تخم بارور شده صورت می گیرد.

فرق بین سمور آبی و راسو

رایج ترین و گسترده ترین گونه راسو، "قاقم" (راسوهایی با دم کوتاه در آمریکای شمالی، به این اسم نامیده می شوند)، و "راسوی کوچک" هستند. هر دو آنها در نواحی قطبی به وفور یافت می شوند. گونه قاقم در نیوزیلند پرورش داده شد تا خرگوش ها را کنترل کنند، اما در عوض مشکل آفرین شد و بسیاری از پرندگان بومی این کشور را تهدید می کند. راسوی کوچک، کوچک ترین گوشتخوار زنده و کوچک ترین زیرگونه ساکن آمریکای شمالی است. طول آن 11 تا 26 سانتی متر و وزن آن تنها 25 گرم است. اشکال بزرگتر از همین گونه در روسیه و کشورهای مجاور ساکن هستند که به نوعی درازتر و به طور قابل توجهی سنگین تر هستند. مناطقی که قاقم ها و راسوهای کوچک زندگی می کنند، هم پوشانی دارد (مشترک است) و می توان بین این گونه ها از طریق دم سیاه و نوک تیز قاقم تفاوت قائل شد. در آمریکای شمالی، بزرگترین راسو، راسوی دم دراز است (M. frenata)؛ در آمریکای جنوی، راسوی استوایی (M. africana) است. هر دو این گونه ها 25 تا 30 سانتی متر طول دارند و طول دم آنها به صورت مجزا 10 تا 20 سانتی متر است، وزن آنها حدود 85 تا 350 گرم است. در اکثر راسوها، اندازه نرها دو برابر اندازه ماده ها است.

انواع مختلف گونه های راسو و سمور

راسوها به خانواده راسویان تعلق دارند. که علاوه بر سه گونه راسوها، قاقم های کوچک را شامل می شود. راسوی پاتاگونیا (Lyncodon patagonicus)، یک نوع بزرگتر از راسوهای دشت های آمریکای جنوبی است. این راسو حدود 30 تا 35 سانتی متر طول دارد؛ به اسنثناء دم آن که 6-9 سانتی متر است. این راسو به رنگ خاکستری با پوشش های زیرین به رنگ قهوه ای تیره و نوار سفید در قسمت پیشانی تا نواحی گردن است. زوریلا یا قاقم دورنگ راه‌ راه آفریقایی (دو گونه با نام علمی genus Ictonyx)، تا حدودی کوچک تر بوده و در مناطق کشاورزی یافت می شوند. بدن آنها دارای لکه های سیاه و سفید است و دم و صورت و پشت آنها راه راه است. قاقم دورنگ راه‌راه آفریقایی (Poecilogale albinucha)، در جنوب حوضه کنگو واقع در آفریقا یافت می شود. مشابه با گونه قاقم های کوچک، راه راه هایی به رنگ مشکی و زرد و قسمت های زیرین سیاه با دم دراز سفید رنگ دارند.

سخن آخر

به طور خلاصه، در حالی که راسوها و سمورها برخی از ویژگی‌های مشترک را دارند، اما تفاوت‌های آشکاری در اندازه، ظاهر، محیط‌های ترجیحی، عادات غذایی، الگوهای تولید مثل و استعدادهای منحصر به فردشان به میان می‌آید. عوامل اصلی متمایزکننده شامل راسوها پستانداران گوشتخوار کوچکتری هستند که عمدتاً در خشکی زندگی می کنند، در حالی که سمورها موجودات نیمه آبی بزرگتری هستند که با طعمه های آبزی غذا می خورند.

درک ویژگی هایی مانند رنگ خز، شکل دم، محدوده زیستگاه، تاکتیک های شکار، و توانایی های منحصر به فرد بیشتر می تواند به شناسایی هر گونه کمک کند. امیدواریم این راهنما از سلام دنیا، به روشن کردن تفاوت‌های اصلی راسو و سمور کمک کرده باشد. با داشتن این دانش، می‌توانید به راحتی این حیوانات را از هم تشخیص دهید ، اگر فرصتی برای شناسایی آنها در طبیعت داشته باشید.