بیماری آلزایمر چیست و آلزایمر چه تفاوتی با زوال عقل دارد؟

حقایقی درباره بیماری آلزایمر

• بیماری آلزایمر (AD) یک بیماری آرام پیش رونده مغز است که با علائمی مانند اختلال حافظه و در نهایت اختلال در استدلال، برنامه ریزی، زبان و ادراک مشخص می شود.
• احتمال ابتلا به بیماری آلزایمر پس از 70 سال به طور قابل ملاحظه ای افزایش می یابد و ممکن است حدود 38 درصد از افراد بالای 85 سال را تحت تاثیر قرار بدهد.
• از عوامل اصلی بالا رفتن احتمال ابتلا به آلزایمر بالا رفتن سن است. عوامل ژنتیکی و موارد دیگری نیز بر آن موثر هستند.
• علائم مشخص و مراحل بیماری آلزایمر شامل مشکلاتی در انجام کارهای معمولی فرد می شود،

• • مشکل در صحبت کردن و نوشتن
  • گم کردن زمان و مکان
  • گم کردن و جا گذاشتن وسایل
  • از دست دادن علاقه به فعالیت های روزانه 
  • ناتوانی در ابراز عقیده
• علائم ممکن است در درجه های مختلف ظاهر شوند.
• علل بیماری آلزایمر ناشناخته است. اگرچه گمان می رود تجمع پروتئین آمیلوئید در این بیماری نقش دارد.
• تشخیص بیماری آلزایمر باید بر اساس یک معاینه جامع باشد که دیگر علائم زوال عقل را رد کند.
• علائم متعددی از زوال عقل وجود دارد، بنابراین داشتن نشانه های مشخص لزوماً به این معنا نیست که شخص دارای بیماری آلزایمر است.
• درمان و کنترل بیماری آلزایمر شامل داروها و درمان های غیر دارویی است.

بیماری آلزایمر چیست؟

بیماری آلزایمر (AD) یک بیماری کند پیشرونده مغزی است که نشانه های آن اختلال حافظه و در نهایت اختلال در استدلال، برنامه ریزی، زبان و ادراک است. بسیاری از دانشمندان اعتقاد دارد که بیماری آلزایمر ناشی از افزایش تولید یا تجمع پروتئینی خاص (پروتئین بتا آمیلوئید) در مغز است که منجر به مرگ سلول های عصبی می شود. احتمال ابتلا به بیماری آلزایمر پس از 70 سالگی به طور قابل ملاحظه ای افزایش می یابد و ممکن است 38 درصد افراد بالای 85 سال را تحت تاثیر قرار بدهد. با این وجود، آلزایمر بخش عادی پیری نیست و چیزی نیست که در سنین بالا حتماً اتفاق بیفتد. به عنوان مثال بسیاری از مردم بیش از 100 سال زندگی می کنند و هرگز بیماری آلزایمر را تجربه نمی کنند.

آلزایمر و زوال عقل چه تفاوتی باهم دارند؟

زوال عقل سندرومی است که مشخصه های آن به شرح زیر است:

1. اختلال در حافظه،
2. اختلال در زمینه های دیگری از فکر کردن مانند توانایی سازماندهی افکار و عقل، ناتوانایی استفاده از کلام یا عدم توانایی با دقت دیدن دنیای بصری (نه به دلیل بیماری چشم)
3. این اختلالات به اندازه ای شدید هستند که موجب کاهش سطح عملکرد معمول بیمار می شود.

اگرچه برخی از انواع از دست دادن حافظه قسمتی طبیعی از روند پیری است، اما تغییرات ناشی از بالا رفتن سن به اندازه ای جدی نیستند که در سطح عملکرد دخالت کنند.  با این وجود بسیاری از بیماری ها می تواند باعث زوال عقل شود، بیماری آلزایمر شایع ترین علت زوال عقل در ایالات متحده و بسیاری از کشورهای جهان است.

چه کسانی در خطر ابتلا به آلزایمر هستند؟

1. سن

عامل اصلی در ابتلا به آلزایمر افزایش سن است. با بالا رفتن سن احتمال ابتلا به آلزایمر نیز افزایش می یابد. پنجاه درصد از افراد بالای 65 سال و پنجاه درصد از افراد بالای 85 سال دارای بیماری آلزایمر می شوند. انتظار می رود تا سال 2050 در حدود 13.8 میلیون نفر از جمعیت ایالات متحده دچار آلزایمر باشند، مگر اینکه درمان های جدیدی برای کاهش احتمال ابتلا به بیماری کشف شود.

2. ژنتیک

عواملی ژنتیکی هم می تواند در بیماری آلزایمر تاثیر داشته باشد. بسیاری از افراد در سن بالاتر از 70 سال دچار آلزایمر می شوند. با این حال، کمتر از 10 درصد از افراد در سن چهل یا پنجاه سالگی دچار آلزایمر می شوند. حداقل نیمی از این افراد دارای جهش ژنی ارثی هستند که با بیماری آلزایمر ارتباط دارد. بعلاوه، فرزندان بیماران مبتلا به این جهش ژنی، 50 درصد احتمال ابتلا به آلزایمر بیشتری نسبت به سایرین دارند.

شکل های متداول از این ژن های خاص، احتمال بروز بیماری آلزایمر را افزایش می دهد، اما لزوماً باعث آلزایمر نمی شوند. یکی از این ژن های خطرناک که روی آن مطالعه انجام شده است ژن آپوليپوپروتئين (E (apoE است.

• ژن apoE سه شکل متفاوت دارد (آلل ها)- apoE3، apoE2 و apoE4.
• شکل apoE4 از این ژن با افزایش خطر بیماری آلزایمر مرتبط است.
• تکرار شکل apoE4 از این ژن به طور کلی در جمعیت متفاوت است، اما همیشه کمتر از 30% و اغلب 8 تا 14 درصد است.
• افراد دارای یک کپی از ژن E4، دو تا 3 برابر بیشتر در خطر ابتلا به بیماری آلزایمر هستند.
• افراد دارای دو کپی از ژن E4 (معمولاً حدود 1% از جمعیت) در حدود 9 برابر بیشتر در خطر بیماری آلزایمر هستند.
• با این حال، حتی افراد دارای دو کپی ژن E4 همیشه دچار بیماری آلزایمر نمی شوند.   
• حداقل یک کپی از ژن E4 در 40 درصد بیماران آلزایمر دیر رس دیده شده است.

این بدان معناست که در اکثر بیماران مبتلا به آلزایمر هیچ عامل ژنتیکی هنوز مشخص نشده است. اکثر کارشناسان آزمایش ژنتیک برای ژن apoE4 را برای فرزندان بالغ بیماران دارای آلزایمر توصیه نمی کنند، زیرا هیچ درمانی برای بیماری آلزایمر وجود ندارد. زمانی که درمان های پزشکی وجود داشته باشد که خطر پیشرفت آلزایمر را کاهش دهد یا از آن ممانعت کند، ممکن است آزمایش ژنتیک توصیه شود تا درمان صورت گیرد.

3. استروژن

بسیاری از مطالعات (نه همه آنها) نشان داده است که زنان نسبت به مردان در خطر بیشتری برای احتمال ابتلا به آلزایمر قرار دارند. درست است که زنان بیشتر از مردان عمر می کنند، اما بنظر نمی رسد بالا رفتن سن به تنهایی عامل افزایش آلزایمر در زنان باشد. افزایش فراوانی بیماری آلزایمر در زنان منجر به انجام تحقیقات در مورد نقش استروژن در بیماری آلزایمر شده است. مطالعات اخیر نشان داده است که نباید به منظور کاهش احتمال ابتلا به بیماری آلزایمر در زنان بعد از یائسگی اقدام به تجویز استروژن کرد. با این وجود، نقش استروژن در بیماران مبتلا به آلزایمر تحت مطالعه است.

سایر عوامل موثر در بیماری آلزایمر عبارتند از:

• فشار خون بالا
• بیماری قلبی
• دیابت
• احتمالاً افزایش کلسترول خون
• افرادی که کمتر از هشت سال تحصیل کرده اند نیز دارای خطر بالایی برای ابتلا به بیماری آلزایمر هستند. این عوامل خطر ابتلا به آلزایمر را افزایش می دهند، اما به این معنا نیست که بیماری آلزایمر در افرادی با این ویژگی های حتمی است.
• اکثریت افراد مبتلا به سندرم داون، تا چهل سالگی دچار تغییرات مغزی منجر به آلزایمر خواهند شد. این حقیقت همچنین نشانه ای برای "فرضیه آمیلوئید بیماری آلزایمر" است.
• برخی مطالعات نشان داده است که بیماری آلزایمر اغلب در افرادی که در سنین پایین دچار جراحت های جدی در ناحیه سر شده اند بیشتر اتفاق می افتد، به خصوص میان افرادی که دارای ژن apoE4 هستند. اما در اکثر موارد بیماری آلزایمر، هیچ خطر ژنتیکی خاصی هنوز شناسایی نشده است.

10 نشانه هشدار دهنده بیماری آلزایمر

لیست زیر نشانه ها و علائم متداول بیماری آلزایمر است. افرادی که چندین مورد از این علائم در آنها دیده می شود باید برای یک معاینه کامل به پزشک مراجعه کنند.

1. از دست دادن حافظه (فراموش کردن تاریخ ها و وقایع مهم)
2. مشکل داشتن در انجام امور آشنا (مشکل داشتن در یادآوری قوانین مربوط به بازی مورد علاقه یا رانندگی در یک مکان آشنا)
3. مشکل داشتن در صحبت با دیگران یا نوشتن (به عنوان مثال، فرد ممکن است برای پیدا کردن کلمات مناسب برای اقلام یا افراد یا مکان های تلاش کند)
4. گم کردن زمان و مکان (به عنوان مثال، فراموش کردن جایی که هستند، فراموش کردن فصل، تاریخ و گذر زمان)
5. ناتوانی یا کاهش ادراک (به طور مثال، بهداشت ضعیف یا ناتوانی در استفاده از پول و درک مسائل مالی)
6. مشکلات بینایی (مشکل در خواندن یا درک مسافت)
7. مشکل داشتن با حل مسائل یا برنامه ریزی (برای مثال، مشکل در پیگیری صورت حساب ها یا دنبال کردن دستور العمل های آشنا)
8. گم کردن اشیا (به عنوان مثال، فرد وسایل را در مکان های غیر معمول قرار می دهد و بعداً قادر به پیدا کردن آنها نخواهد بود)
9. تغییر خلق، شخصیت یا رفتار
10. از دست دادن ابتکار یا دور شدن از فعالیت های اجتماعی یا کاری

البته گاهی این موارد برای انواع خاصی از حافظه طبیعی است، مانند توانایی برای به یاد آوردن لیستی از کلمات که این توانایی با بالا رفتن سن کاهش می یابد. در حقیقت، افراد سالم بالای 50 سال همچون افراد 20 ساله فقط در حدود 60% از کلمات موجود در تست های حافظه را به یاد می آورند. علاوه بر این، همه افراد چیزهایی را فراموش می کنند، هر جوان بیست ساله ای می داند که ممکن است برخی از موارد یک تست حافظه را به یاد نیاورد. تقریبا هیچ جوان 20 ساله نگرانی درباره این ندارد که فراموش کردن چیزی نشانه آلزایمر در او باشد، اما افراد بین سنین 50 تا 60 سال در صورت کم کاری حفاظه ممکن است نگران شروع اولیه بیماری آلزایمر شوند.

مراحل بیماری آلزایمر چیست؟

شروع بیماری آلزایمر معمولاً تدریجی است و به آرامی پیشرفت می کند. مشکلات حافظه که اعضای خانواده در ابتدا آن را به عنوان بخش عادی روند پیری در نظر می گیرند، باید به عنوان نقطه عطفی در شروع مراحل بیماری آلزایمر مورد توجه باشد. هنگامی که مشکلات حافظه شروع به تاثیرات مداوم بر سطح عملکرد فرد کرد؛ خانواده به چیزی بیشتر از عوارض پیر شدن عادی مضنون می شوند.

مشکلات حافظه به خصوص در وقایعی که اخیراً اتفاق افتاده است (حافظه کوتاه مدت) در اوایل بیماری آلزایمر رایج است. برای مثال، فرد ممکن است مکرراً فراموش کند که آیا اتو را از برق کشیده است یا به یاد نیاورد کدام داروهای صبح را خورده است. تغییرات شخصیتی ملایم مانند کاهش خود انگیختگی، بی تفاوتی و تمایل به ترک تعاملات اجتماعی ممکن است در اوایل بیماری اتفاق بیفتد. با پیشرفت بیماری، مشکلات تفکر انتزاعی و عملکرد عقلانی بیشتر می شود. فرد ممکن است در هنگام محاسبات، فهم چیزهایی که می خواند یا سازماندهی کارهای روزانه دچار مشکل شود. اختلالات بیشتر در رفتار و ظاهر نیز ممکن است در این مرحله دیده شود، از قبیل تحریک پذیری، پریشانی و ناتوانی در درست لباس پوشیدن.

بعدها در طول اختلال فرد ممکن است درباره اینکه در چه ماه یا سالی است گیج بشود و قادر به توصیف درست جایی که زندگی می کند نباشد. در نهایت، ممکن بیمار سرگردان شود، قادر به شرکت در مکالمات نباشد، دارای روحیات دمدمی مزاجانه باشد و کنترل ادرار و مدفوع خود را از دست بدهد. در مراحل آخر بیماری، فرد قادر به مراقبت از خود نیست. مرگ در این افراد احتمالاً به دلایل بیماری هایی مثل التهاب ریه یا دیگر مشکلاتی رخ می دهد که روی سلامتی تاثیر می گذارند. افرادی که آلزایمر در آنها پیشرفت می کند معمولاً از سایر بیماری های می میرند (مثل بیماری قلبی) تا اثرات بیماری آلزایمر.

علت بیماری آلزایمر چیست؟

علت بیماری آلزایمر ناشناخته است. فرضیه " آبشار آمیلوئید" به عنوان دلیل بیماری آلزایمر به طور گسترده ای مورد بحث و تحقیق قرار گرفته است. اطلاعات دقیقی که از این قرضیه حمایت می کند، از مطالعه افرادی که بیماری آلزایمر را به شکل ژنتیکی به ارث برده اند بدست آمده است. جهش های مرتبط با آلزایمر در حدود نیمی از بیماران مبتلا به آلزایمر زودرس وجود دارد. در همه این بیماران جهش به تولید بیش از حد نوعی از پروتئین کوچک که (ABeta(Aβ نامیده می شود منجر می گردد. بسیاری از دانشمندان اعتقاد دارند که در اکثر موارد اسپورادیک (تک گیر) یا به عبارتی موارد غیر ارثی از بیماری آلزایمر، برداشت بسیار کمی از این پروتئین Aβ، با وجود تولید زیاد آن وجود داشته است. در بسیاری از موارد، تحقیقات زیادی روی یافتن راه هایی برای جلوگیری یا به تاخیر انداختن بیماری آلزایمر انجام شده است که این پژوهش ها روی کاهش مقدار Aβ در مغز تمرکز کرده است.

بیماری آلزایمر چطور تشخیص داده می شود؟

هیچ تست خون یا آزمایش تصویری برای تشخیص آلزایمر وجود ندارد. بیماری آلزایمر زمانی تشخیص داده می شود که:

1. فرد معیارهای کافی برای زوال عقل را نشان می دهد؛
2. روش بالینی با بیماری آلزایمر سازگار است؛
3. هیچ بیماری یا مشکل مغزی دیگری برای بروز زوال عقلی وجود ندارد.

چه شرایط دیگری باید علاوه بر بیماری آلزایمر دیده شوند؟

ده دلیل دیگر برای زوال عقل عبارتند از:

1. اختلالات عصبی

بیماری پارکینسون، سکته مغزی، تومورهای مغزی، لخته شدن خون و اسکلروزیس چندگانه می تواند برخی اوقات با زوال عقل مرتبط است اگرچه بسیاری از بیماران با این شرایط، طبیعی اطلاق می شوند.

2. بیماری های عفونی

برخی از عفونت های مغز مانند سیفلیس، HIV مزمن یا مننژیت قارچی مزمن می تواند موجب زوال عقل شوند.

3. عوارض جانبی داروها

بسیاری از داروها می توانند باعث اختلال شناختی شوند، به خصوص در بیماران سالمند. شاید شایع ترین مقصرها داروهایی هستند که برای کنترل بی اختیاری مثانه مورد مصرف قرار می گیرد. "داروهای روانپزشکی" مانند داروهای ضد افسردگی و ضد اضطراب و داروهای اعصاب مانند داروهای ضد تشنج نیز می تواند با اختلالات شناختی مرتبط باشد.

4. تداخلات دارویی

اگر پزشک بخواهد یک فرد مبتلا به اختلال شناختی که در حال مصرف این دارو ها است را مورد ارزیابی قرار دهد، اغلب داروها به تدریج کم یا متوقف می شود تا مشخص شود مشکل ناشی از اختلال شناختی است یا نه. اگر روشن است که اختلال شناختی منجر به استفاده از این داروها شده است، این کاهش دارو لازم نیست. از سوی دیگر، داروهای "روانپزشکی"، "عصبی" و "بی اختیاری" اغلب به طور مناسبی برای بیماران آلزایمری تجویز شده است. چنین بیمارانی لازم است به دقت تحت نظر باشد تا مشخص بشود آیا این داروها باعث بدتر شدن ادراک آنها می شود یا نه.

5. اختلالات روانپزشکی

در افراد مسن، برخی از شکل های افسردگی می تواند باعث مشکلاتی در حافظه و تمرکز شود که در ابتدا ممکن است از علائم اولیه بیماری آلزایمر تشخیص داده نشود. بعضی وقت ها این بیماری، به عنوان زوال عقل کاذب نامیده می شود، می تواند برعکس باشد. مطالعات نشان داده است که افراد دچار افسردگی و اختلال شناختی (تفکر، حافظه) وقتی برای چندین سال طول بکشد، احتمال زوال عقل بسیار زیاد است.

6. سوء مصرف مواد

سوء مصرف مواد مخدر و الکل اغلب با اختلال شناختی همراه است.

7. اختلالات متابولیک

اختلال عملکرد تیروئید، برخی اختلالات استروئیدی و کمبودهای تغذیه ای مانند کمبود ویتامین B12 یا کمبود تیامین گاهی وقت ها با اختلال شناختی همراه است.

8. تروما

صدمات جدی سر با آسیب به مغز می تواند موجب زوال عقل شود. لخته شدن خون در قسمت بیرونی مغز (خون مردگی زیر جلدی) ممکن است با زوال عقل مرتبط باشد.

9. عوامل مسمویت

عواقب طولانی مدت مسمومیت منوکسید کربن حاد می تواند منجر به انسفالوپاتی با زوال عقل شود. در برخی موارد نادر، مسمومیت با فلزات سنگین می تواند همراه با زوال عقل باشد.

10. تومور

بسیاری از تومورهای اولیه و متاستاتیک می تواند باعث ایجاد زوال عقل شود. با این حال، بسیاری از بیماران مبتلا به تومورهای مغزی، اختلال شناختی کمی دارند یا اصلا ندارند.

اهمیت ارزیابی بالینی جامع

از آنجایی که بسیاری از اختلالات دیگر می تواند با بیماری آلزایمر اشتباه گرفته شوند، ارزیابی جامع بالینی برای تشخیص درست بیماری ضروری است. چنین ارزیابی باید شامل حداقل سه بخش اصلی باشد؛ 1) بررسی کامل پزشکی، 2) معاینه عصبی از جمله تست حافظه و سایر عملکردها و 3) ارزیابی روانپزشکی برای بررسی خلق و خوی، اضطراب و وضوح فکر

چنین ارزیابی معمولاً یکساعت طول می کشد. در سیستم درمانی ایالات متحده، متخصصان اعصاب، روانپزشکان و یا متخصصان روانپزشکی اغلب در این ارزیابی وارد می شوند. با این وجود هر پزشکی ممکن است بتواند ارزیابی کامل انجام بدهد.

آکادمی مغز و اعصاب آمریکا دستور العمل هایی ارائه می دهد که شامل تصویربرداری مغز در ارزیابی اولیه بیماران مبتلا به زوال عقل می شود. این مطالعات شامل بررسی سی تی اسکن یا اسکن MRI است. سایر روش های تصویر برداری که نگاهی به عملکرد مغز می اندازد مانند SPECT، PET و MRI، ممکن است در موارد خاص مفید باشد، اما به طور کلی مورد نیاز نیستند. با این حال، در بسیاری از سازمان های بهداشتی درمانی در خارج از ایالات متحده، تصویر برداری از مغز را به عنوان بخش استاندارد از ارزیابی بیماری آلزایمر نمی دانند.

با وجود تلاش های بسیار، شناسایی آلزایمر از طریق آزمایش خون همچنان غیر قابل دستیابی باقی مانده است. چنین تست هایی به طور گسترده ای در دسترس نیستند و توصیه هم نمی شود.

چه گزینه های درمانی و کنترلی برای بیماران آلزایمری در دسترس است؟

کنترل بیماری آلزایمر شامل درمان های مبتنی بر داروها و درمان غیر دارویی است. دو طبقه مختلف دارویی توسط FDA برای درمان بیماری آلزایمر تایید شده است: مهارکننده های کولین استراز و آنتاگونیست های گلوتامات پارشیال. ثابت نشده است که هیچ طبقه ای از داروها سرعت پیشرفت بیماری آلزایمر را کند کنند. با این وجود، بسیاری از آزمایشات بالینی نشان می دهد که این دارونماها در از بین بردن بعضی از علائم، تسکین دهنده هستند.  

داروهای ضد آلزایمر

1. مهار کننده های کولین استراز (ChEIs)

در بیماران مبتلا به بیماری آلزایمر، کمبود نسبی یک انتقال دهنده عصبی مغز وجود دارد که استیل کولین نامیده می شود. (انتقال دهنده های عصبی پیام رسان های شیمیایی هستند که توسط اعصاب تولید می شود و اعصاب از آن برای ارتباط با یکدیگر و انجام عملکردها استفاده می کند.) تحقیقات معتبر ثابت کرده است که استیل کولین در توانایی برای ایجاد خاطرات جدید اهمیت دارد. مهار کننده های استیل کولین (ChEIs) از تجزیه استیل کولین جلوگیری می کند. در نتیجه، استیل کولین بیشتر در مغز موجود است و خاطرات جدید ممکن است راحت تر شکل بگیرد.

چهار ChEI توسط غذا و داروی ایالات متحده تایید شده است، اما اکثر پزشکان اغلب دونپزیل هیدروکلراید (Aricept)، ریواستیگمین (Exelon) و گلانتامین (Razadyne قبلا Reminyl نامیده می شد) را استفاده می کنند برای اینکه داروی چهارم یعنی تاکرین (Cognex) دارای عوارض جانبی نامطلوب بیشتری نسبت به سه مورد دیگر است. اکثر متخصصان بیماری آلزایمر اعتقاد دارند تفاوت عمده ای بین اثر بخشی این سه دارو وجود ندارد. مطالعات متعدد نشان می دهد که پیشرفت علائم بیماران در طول مصرف این دارو به مدت 6 تا 12 ماه ثابت ماند، اما مجدداً به شکل اجتناب ناپذیری پیشرفت بیماری شروع شد.

از سه مورد ChEI که به طور گسترده ای مورد استفاده قرار می گیرد، تنها ریواستیگمین و گلانتامین توسط غذا و داروی آمریکا برایی بیماری آلزایمر خفیف و متوسط تایید شده است، در حالی که دونپزیل برای بیماری های آلزایمر خفیف، متوسط و شدید تایید شده است. مشخص نیست که آیا ریواستیگمین و گلانتامین در بیماری آلزایمر شدید موثر هستند یا نه، اگرچه هیچ دلیلی برای اینکه موثر نباشند هم وجود ندارد.

عوارض جانبی مهار کننده های کولین استراز (ChEI) روی سیستم گوارشی است و شامل تهوع، استفراغ، احساس گرفتگی و اسهال است. معمولاً این عوارض جانبی را می توان با تغییر در زمان و دوز مصرف کنترل کرد. اکثر بیماران دوزهای درمانی مهار کننده های کولین استراز را تحمل می کنند.

2. آناگونیست های گلوتامات پارشیال

گلوتامات یک انتقال دهنده عصبی اصلی در مغز است. یک نظریه نشان می دهد که گلوتامات زیاد ممکن است برای مغز بد باشد و باعث بدتر شدن سلول های عصبی شود. ممانتین (Namenda) با کاهش جزئی اثر گلوتامات برای فعال کردن سلول های عصبی کار می کند. مطالعات نشان داده است که برخی بیماران که ممانتین مصرف می کنند نسبت به افرادی که دارونما مصرف می کردند بهتر می تواند از خودشان مراقبت کنند. ممانتین برای درمان زوال عقل متوسط و شدید مورد تایید قرار گرفته است و مطالعات درباره اثر آن در زوال عقل خفیف چیزی نشان نداده. همچنین این امکان وجود دارد که بیماران را با AchE و ممانتین درمان شوند، بدون کاهش اثر بخشی دارو یا افزایش عوارض جانبی.

3. سایر داروها برای بیماری آلزایمر

در سال 2014، نامزاریک توسط FDA برای استفاده به عنوان ترکیب دوز ثابت از داروی هیدروکلراید ممانتین (یک آنتاگونیست گیرنده NMDA) و دونپزیل هیدروکلراید (یک مهار کننده استیل کولین استراز) جهت درمان آلزایمر متوسط تا شدید مورد تایید قرار گرفت. ممانتین ER که در حالت حاضر با نام Namenda XR به فروس می رسد، برای درمان بیماری آلزایمر متوسط تا شدید استفاده می شود.

درمان غیر دارویی برای بیماری آلزایمر

درمان های غیر داروی شامل افزایش تعاملات اجتماعی بیمار و شرکت در فعالیت هایی مانند پیاده روی، آواز خوانی و رقص هایی است که هنوز هم افراد می توانند از آنها لذت ببرند. توانبخشی شناختی (که بیمار توسط یک برنامه کامپیوتری روی تمرین حافظه کار می کند) ممکن سودمند باشند یا نه. مطالعات بیشتری روی این روش مورد نیاز است.

درمان علائم روانپزشکی در بیماری آلزایمر

علائم بیماری آلزایمر شامل آشفتگی، افسردگی، توهم و اختلالات خواب است. داروهای روانپزشکی استاندارد به طور گسترده ای برای درمان این نشانه ها استفاده می شوند اگرچه هیچ کدام از این داروها به طور ویژه توسط FDA برای درمان علائم در بیماران آلزایمری تایید نشده است. اگر این رفتار کم یا خفیف باشد، معمولاً نیازی به درمان با دارو نیست. اقدامات غیر دارویی می تواند بسیار مفید باشد.

با این حال، در بسیاری از موارد این علائم بسیار شدید هستند به اندازه ای که مراقبت از بیمار توسط پرستار را غیر ممکن می کند و درمان با دارو لازم است تا این علائم بیماری کنترل شوند. آشفتگی معمول است، به خصوص در مراحل میانی و پایانی آلزایمر. داروهای مختلفی برای درمان آشفتگی امتحان شده اند از جمله:

• داروهای ضد روانپریشی
• ضد تشنج های تثبت کننده خلق و خو
• ترازودون (Desyrel)
• داروهای ضد اضطراب
• مسدود کننده های بتا

مطالعات درباره مفید بودن این طبقه های دارویی، متناقض است. گمان می شود داروهای غیر متداول و جدیدتر روان پریشی مانند کلوزاپین (Clozaril)، ریسپریدون (Risperdal)، الانزاپین (Zyprexa, Zydis)، کوئتیاپین (Seroquel) و زیپراسیدون (Geodon) ممکن است مزایایی بیشتری نسبت عامل های ضد روانپریشی قدیمی تر داشته باشد و این بخاطر عوارض جانبی کم تر و توانایی تحمل کردن آنها توسط بیماران است. با این حال، مطالعات اخیر برتری این داروهای ضد روانپریشی جدیدتر را نشان نداده است. برخی تحقیقات نشان می دهد که این داروهای ضد روان پریشی جدید ممکن است با افزایش خطر سکته مغزی با مرگ ناگهانی همراه باشد، اما بسیاری از پزشکان معتقدند این مساله هنوز تایید نشده است.  

در بیشتر بیماران مبتلا به بیماری آلزایمر بی حسی و عدم تمرکز دیده می شود و این مشکلات نباید با داروهای ضد افسردگی درمان شود. با این حال، بسیاری از بیماران مبتلا به بیماری آلزایمر علائم دیگری از افسردگی شامل احساس ناراحتی و/یا ناتوانی از لذت بردن از فعالیت های معمول خود را دارند. داروهای ضد افسردگی آزمایشی ممکن است برای چنین بیمارانی سودمند باشد. اکثر پزشکان مهار کننده های انتخابی باز جذب سروتونین (SSRIs)، مانند سرترالین (Zoloft)، سیتالوپارم (Celexa)، یا فلوکستین (Prozac) را، به عنوان عوامل ابتدایی برای درمان افسردگی در بیماری آلزایمر امتحان می کنند.  

اضطراب یکی دیگر از علائم بیماری آلزایمر است که گاهی وقتها نیاز به درمان دارد. بنزودیازپین ها مانند دیازپام (Valium) یا لورازپام (Ativan) ممکن است با افزایش گیجی و اختلال در حافظه در ارتباط باشد. آنکسیولیتیک های غیر بنزودیازپین مانند بوسپیرون (Buspar) یا SSRIs احتمالاً برای درمان ترجیح داده شوند.

مشکل خواب (بی خوابی) در بسیاری از بیماران دچار آلزایمر اتفاق می افتد. بسیاری از متخصصان بیماری آلزایمر ترجیح می دهند از داروهای ضد افسردگی غیر معمولی مانند ترازودان (Desyrel) در درمان این مشکل استفاده کنند. با این حال، دیگر متخصصان ممکن است انواع متفاوتی از داروها را توصیه کنند. همچنین باید اقدامات بهبود خواب مانند میزان نور اتاق، درمان مناسب درد و محدود کردن مصرف شبانه مایعات برای جلوگیری از نیاز به دستشویی رفتن، اجرا شوند.

پیش آگهی برای یک فرد مبتلا به بیماری آلزایمر چیست؟

بیماری آلزایمر همیشه پیشرونده است. مطالعات مختلف نشان داده اند که بیماری آلزایمر در طی 2 تا 25 سال پیشرفت می کند. با این حال، تعریف بازه زمانی که بیماری آلزایمر شروع می شود، به خصوص در نگاه به گذشته می تواند بسیار دشوار باشد. بیماران معمولاً به طور مستقیم از بیماری آلزایمر نمی میرند. آنها به خاطر مشکل در بلع یا ناتوانی در راه رفتن می میرند و عفونت هایی مثل عفونت ریوی پنومونی، نیز در این افراد احتمال بیشتری دارد.

اکثر افراد مبتلا به بیماری آلزایمر می توانند تا زمانی که کسی برای کمک به آنها حضور داشته باشد در خانه بماند. علاوه بر این، در طول بسیاری از دوره های بیماری، افراد باید با دیگران در ارتباط باشند و مورد محبت قرار بگیرند و همچنین در فعالیت های خانوادگی و دوستانه شرکت کنند. افراد مبتلا به بیماری آلزایمر دیگر قادر به انجام محاسبات ریاضی نیستند اما ممکن است مجله را با لذت بخوانند. نواختن پیانو ممکن است بخاطر احتمال اشتباه استرس زا باشد، اما آواز خواندن همراه با لذت است. ممکن است این بیماران مجبور به کنار گذاشتن شطرنج شوند اما بازی تنیس را دوست دارند. بنابراین، به رغم بسیاری از لحظات خسته کننده در زندگی بیماران دچار آلزایمر و خانواده های آنها، فرصت های بسیاری برای تعاملات مثبت وجود دارد. چالش ها، سرخوردگی، احتیاط، خشم، روابط گرم، غم و اندوه و رضایت می تواند توسط کسانی که برای کمک به فرد مبتلا به بیماری آلزایمر تلاش می کند یا به بیان دیگر، توسط پرستار آن تجربه شود.

واکنش یک بیمار مبتلا به آلزایمر به بیماری و توانایی او برای مقابله با آن نیز متفاوت است و ممکن است به عواملی مانند الگوهای شخصیتی، ذات و شدت استرس در محیط بستگی داشته باشد. افسردگی، ناراحتی شدید، پارانویا یا توهم ممکن است در نتیجه این بیماری باشد، اما این مشکلات می تواند اغلب با درمان های مناسب بهبود یابد. اگرچه هیچ درمانی برای بیماری آلزایمر وجود ندارد، درمان هایی برای از بین بردن بسیاری از علائم که باعث بروز درد و رنج می شود موجود است.

آموزش فرد مراقبت کننده از بیماری دچار آلزایمر

مراقبت یک عنصر مهم در کنترل بیماری آلزایمر است. پرستاری کردن یک تجربه مضطرب کننده است. از سوی دیگر، آموزش پرستار می تواند نیاز به سپردن بیمار به آسایشگاه را به تأخیر اندازد.

• تکرار
• اطمینان دادن
• راهنمایی کردن

می تواند به مراقبین کمک کند رفتارهای ناراحت کننده را در بیمار کاهش دهند و استفاده از داروها را محدود کنند. برنامه های آموزشی کوتاه مدت برای پرستاران خانوادگی مفید است و می تواند منجر به افزایش دانش درباره بیماری و اطمینان بیشتر به مراقبان باشد. آموزش های تربیتی مراقب یا پرستار، در دراز مدت می تواند استفاده از داروهای ضد روان پریشی برای بیماران را کاهش دهد.   

منبع: medicinenet