مرزها و حدودی که در زندگی برای خود تعیین می کنیم بسیار مهم هستند. مرزها این امکان را در اختیار ما قرار می دهند تا از انرژی خود محافظت نماییم و احساس تنبلی و استرس روزانه کمتری داشته باشیم و همچنین احساس اعتماد به نفس و عزت نفس داشته باشیم و در نتیجه روابط معنای بیشتری پیدا خواهند کرد.
اما در ابتدای راه تعیین مرزها، شاید در حد مرگ بترسیم. چرا؟ چون بسیاری از ما هرگز این مرزها را ایجاد نکرده ایم، بلکه مانع از ایجاد آنها نیز شده ایم.
مرزها خط مشی ما هستند. آنها ارتباط کلامی (و گاهی اوقات غیر زبانی) ما با جهان و مردم این جهان را تعیین می کنند. تقریبا همه در حال کشمکش با مرزها هستیم؛ شاید هرگز این مرزها را در بزرگسالان خانواده خود مشاهده نکرده باشیم. مادری را تصور کنید که حتی با وجود خستگی به همه چیز بله گفته است یا پدری که هر کسی را به غیر از خودش در الویت قرار داده است. جامعه این نوع رفتارها را تحسین می کند، اما هرگز به احساسات اشخاص توجه نکرده است. ما معمولا به سلامت و رضایت افراد از روابط توجهی نمی کنیم. اگر توجه کنیم، ممکن است این رفتار را تحسین نکنیم. این رفتار در نهایت خشم نفرت انگیز، عصبانیت شدید و نشانی از بیماری است.
پس چگونه از نداشتن مرزهای مشخص مطلع باشید؟
شما به کلمه «نه» می اندیشید. اولین بار که به قدرت «نه گفتن» فکر کردم را به خاطر می آورم. بسیار ساده بود. ذهن من به وضوح متوجه شد که «نه» یک جمله کامل است و من نیازی به توضیح آن به خود نداشتم. در هنگام تمرین، نمی توانستم میزان ترس و اضطراب همراه با آن را باور کنم. تلاش می کردم که به خود توضیح نداده و عذرخواهی نکنم. یک نشانه روشن که باید انجام می دادم.
برخی از کارهای جدی که با مرزهای خودم باید انجام دهم
هنگامی که خود و نیازهای خود را بر شخص دیگر ترجیح می دهید شاید احساس گناه، ترس و شرمندگی (و هر احساس مشابهی را بنویسید) کنید. نداشتن مرزها یک نشانه جدی از این است که اعتماد به نفس شما به نوعی آسیب دیده است. تمایل به دوست داشته شدن و یا اجتناب از اختلاف یک امر طبیعی است؛ اما هنگامی که به قیمت احساسات شما تمام می شود، نیاز به کمی تأمل دارید. خبر خوب این است که مرزها همین کار را انجام می دهند. شما هرگز از خود نپرسیده و یا به ندرت از خود پرسیده اید که «قصد انجام چه کاری را دارم؟». هنگامی که مرزها مبهم باشند، معنای اصلی کلمه «خود» واقعی را از دست می دهیم. به فکر خود بودن در هر موقعیتی، خودخواهی نیست؛ بلکه مراقبت از خود است.
درک داشتن و حفظ مرزها یک مهارت است و نیاز به تمرین بسیار دارد؛ اگر احساس شکست یا ناامیدی می کنید، باید تنظیماتی را در نحوه عملکرد خود ایجاد کنید، قطع ارتباط کرده و متعهد شوید. افرادی با مرزهای مشخص، زندگی رضایت بخش تری دارند.
در این قسمت چند نکته برای ایجاد مرزها "نه" گفتن وجود دارد:
درک احساسات مردم، مسئولیت شما نیست
تفکر اساسی هنگامی که ما کاری را انجام می دهیم تا مردم «حس» بهتری داشته باشند؛ این است که ما مسئول احساسات مردم هستیم. برخی از اشخاص علاقه ای به شنیدن "نه" ندارند. برخی دیگر ممکن است تصور کنند که شما «خودخواه» یا «گستاخ» هستید. چگونگی احساسات مردم از عملکرد شما به تجربه های پیشین آنها در جهان بستگی دارد. آنها ارتباط کمی با شما داشته یا اصلا ارتباطی با شما ندارند. شما مسئول احساسات ایجاد شده در آنها نیستید.
"نه" بگویید و سپس ادامه دهید
دلیل اینکه مردم نمی توانند مرزهای خود را حفظ کنند این است که آن شخص به مرز چه واکنشی نشان می دهد. این موضوع فوق العاده حائز اهمیت است که «نه» بگویید و سپس آن شخص را از زندگی خود بیرون کنید. که به معنای خاموش کردن تلفن خود، به خواب رفتن و بستن درب است. شروع ایجاد مرزها برای بهتر شدن حال شما با نه گفتن است. برای انجام این کار باید همه جواب ها را مسدود کنید.
اجازه دهید که کلمات، اقدام ثانویه باشند
انسان ها موجودات کلامی هستند. ما عادت به بیان خود از طریق کلمات داریم. مرزها به این علت چالش برانگیز هستند که شامل پیگیری اقدامات می شوند. نه تنها باید کاری متفاوت انجام دهیم، بلکه باید از تمایل خود برای توضیح، عذرخواهی و یا منطقی کردن انتخاب های خود برای دیگری اجتناب کنیم. ما باید به اقدامات قاطع خود (یا به انفعال مربوط به وضعیت) متعهد شویم و از تمایل به صحبت کردن در مورد کار اجتناب کنیم. گاهی اوقات این کار به مفهوم برقرای ارتباط غیرکلامی از طریق اقدامات است.