تنها هراسی یا ترس از تنها بودن اصطلاحی است که برای چندین ترس مختلف به کار می رود. برخی از افراد از جدا شدن از یک شخص خاص وحشت دارند. برخی دیگر ترس از تنها زندگی کردن، تنها در خانه ماندن، یا تنها در ملاءعام بودن دارند. این ترس ها ممکن است منبع مشترکی داشته یا نداشته باشند. در یک بررسی سلامت روانی جهانی، مشخص شد که سختی دوران کودکی و تروما در طول زندگی، از عوامل خطر مهمی هستند که تنهایی به یک اختلال اضطراب جدایی کامل تبدیل شود. صرف نظر از شدت ترس، پشتیبانی در دسترس است.
علل تنها هراسی (ترس از تنها بودن)
در مورد تنها هراسی تغییرات مختلفی وجود دارد و هر یک ممکن است دلایل اساسی روانشناختی مختلف داشته باشد. ترس از تنها بودن در جامعه ممکن است با شرایطی از قبیل هراس اجتماعی یا آگورافوبیا مرتبط باشد. این مساله ممکن است در اثر احساس تنهایی و چالش هایی با تنظیم خود به خودی ایجاد شود. در صورت بروز شرایط اضطراری، این مساله ممکن است به خاطرات آسیب زا ناخودآگاه از موقعیت های خطرناک یا احساس کمبود مرتبط باشد، یک نگرانی مشترک برای بسیاری از افراد که حتی در خانه های خود از تنها بودن می ترسند. ممکن است دلایل منطقی برای احساس ترس وجود داشته باشد، مانند اینکه اگر در یک محله با میزان بالایی از جرم و جنایت زندگی می کنید. به طور کلی، ترس ها نباید شیوه زندگی تان را دیکته کنند، نباید فراتر از توانایی تان برای ترغیب به اقدامات احتیاطی ایمنی منطقی باشد.
چه موقع باید برای ناراحتی از تنهایی احساس نگرانی کرد
اکثر افراد می توانند یکی یا تعداد معدودی از افراد را شناسایی کنند که در تشکیل سیستم پشتیبانی به آنها کمک کرده، کسانی که در هنگام دور بودن از او، احساس دلتنگی می کنند. در اکثر اوقات، این احساسات خفیف و نسبتا کوتاه مدت است. پریشانی طولانی مدت ممکن است نشانه دلبستگی ناامن باشد و در موارد شدید ممکن است نشانه ای از یک اختلال اضطراب باشد. این ترس در کودکان خردسال شایع است. به طور کلی یک بخش عادی از رشد محسوب می شود و به عنوان یک بیماری مانند «اختلال اضطراب جدایی» تشخیص داده نمی شود، مگر اینکه در دوران کودکی ادامه پیدا کرده یا معمولا شدید است.
مقابله با تنها هراسی
صرف نظر از اینکه تنها هراسی تان به چه شکلی است، ممکن است با چند استراتژی اساسی آسودگی پیدا کنید. ابتدا، اطمینان حاصل کنید که می توانید از آنچه ممکن است، استفاده کنید تا خطرات منطقی ممکن که زمینه ساز ترس تان است را به حداقل برسانید. حتی اگر واکنش تان متناسب با اوضاع نباشد، ممکن است سعی در هشدار دادن به شما برای اقدامات لازم در محیط تان داشته باشد.
پس از انجام این کار، اگر پاسخ تان به ترس هنوز هم منجر به پریشانی می شود، بهترین کاری که می توانید انجام دهید، این است که توانایی هایتان را تنظیم کرده و در محیط خود آماده باشید. بسیاری از افراد می دانند که تمرینات آرامش بخش سطح اضطراب را پایین می آورد و حتی می تواند از حمله هراس جلوگیری کند. یادگیری تمرینات تنفسی، مدیتیشن، و آروماتراپی نسبتا آسان است و در هر جایی قابل استفاده هستند.
اگر این موارد کارساز نبود و ترس به طرز قابل توجهی بر زندگی تان تاثیر گذاشته است، ممکن است متوجه شوید که سر و صدای اطراف ممکن است به پرت کردن هواس تان کمک کند. حمل یک اسباب بازی تحریک کننده و همینطور یک کتاب یا تبلت، می تواند باعث تمرکز کردن شما در ملاء عام شده تا ترس را کاهش دهد. مراقب باشید که این مورد آخر تبدیل به راهی برای جلوگیری از پرداختن به دلیل اصلی مشکل ترس تان نباشد.
اگر به تنهایی قادر به کنترل کردن آن نیستید، به دنبال سیستم پشتیبانی بگردید. صحبت کردن با تلفن یا به صورت آنلاین معمولا برای رهایی از اضطراب کافی است. در دراز مدت، برخی از خانواده ها یک رسمی را ایجاد کرده مانند اینکه یک غذاهای مشابه برای شام داشته یا اینکه هر شب نامه های ویژه الکترونیکی در زمان جدا بودن از هم، برای همدیگر ارسال کنند.
نتیجه گیری
اگر ترس از تنهایی شما شدید است، یا اگر بر زندگی روزمره تان تاثیر گذاشته است، بهترین گزینه این است که به دنبال درمان حرفه ای باشید. مانند تمام فوبیاها، ترس از تنها بودن به خوبی به انواع مختلف گزینه های درمانی جواب می دهد. تنها هراسی گاهی اوقات وابسته به ترس های دیگر است و درمانگر قادر به ایجاد یک برنامه درمانی اساسی خواهد بود که تمام نگرانی هایتان را برطرف می کند.