شیرین کننده کم کالری اریتریتول به نظر گزینه مناسبی می رسد. این ماده طبیعی بوده، عوارض جانبی خاصی ایجاد نکرده و طعمی بسیار شبیه به قند داشته اما بدون کالری می باشد. اساساً این ماده تمامی مزایای قند معمولی را بدون داشتن نقاط منفی آن دارا می باشد هر چند بعضی از رسانه مزایا آن را مورد سوال قرار داده اند.
اریتریتول چیست؟
اریتریتول متعلق به خانواده ای از ترکیبات با نام الکل های قندی می باشد. بسیاری از انواع الکل های قندی توسط تولید کنندگان مواد غذایی استفاده می شوند که بعضی از آنها عبارتند از زایلیتول، سوربیتول و مالتیتول. بسیاری از این مواد به عنوان شیرین کننده های کم کالری در محصولات بدون قند یا با قند کم استفاده می شوند.
بسیاری از الکل های قندی در مقادیر کم در طبیعت بویژه در میوه ها و سبزیجات یافت می شوند. شیوه ساختاری این مولکول ها به آنها توانایی تحریک گیرنده های مزه شیرین بر روی زبان را می دهد. اریتریتول تفاوت زیادی با سایر الکل های قندی دارد. برای شروع، این ماده دارای کالری بسیار کمتری می باشد:
- قند معمولی: 4 کالری در هر گرم
- زایلیتول: 2.4 کالری در هر گرم
- اریتریتول: 0.24 کالری در هر گرم
با وجود داشتن تنها 6% کالری قند، این ماده حدود 70% شیرینی قند را دارا می باشد. در تولید انبوه، اریتریتول وقتی ساخته می شود که نوعی مخمر اقدام به تخمیر گلوکز از نشاسته ذرت یا گندم می نماید. محصول نهایی تقریباً به این شکل می باشد:
آیا اریتریتول بی خطر می باشد؟
به طور کلی، اریتریتول بسیار بی خطر می باشد. چندین تحقیق بر روی سمی بودن و تاثیرات آن بر متابولیسم در حیوانات صورت پذیرفته است. علی رغم تغذیه طولانی مدت مقدار زیادی اریتریتول به این حیوانات، هیچ گونه عوارض جانبی مشاهده نشده است. یک هشدار درباره اکثر الکل های قندی وجود دارد و آن اینکه این مواد می توانند باعث بروز مشکلات هاضمه شوند.
به دلیل ساختار شیمیایی خاص، بدن شما نمی تواند این مواد را هضم کند و بدون هر گونه تغییری در بخش عمده ای از سیستم هاضمه یا تا زمانی که به روده بزرگ برسند، باقی می مانند. در روده بزرگ، این مواد توسط باکتری های موجود در آن تخمیر شده و به عنوان یک محصول فرعی، گاز تولید می شود. در نتیجه، مصرف مقدار زیادی الکل های قندی ممکن است باعث ایجاد نفخ و ناراحتی هاضمه شود. در واقع، آنها مربوط به دسته ای از فیبرها به نام FODMAP می باشند.
با این وجود، اریتریتول با سایر الکل های قندی تفاوت دارد. بسیاری از آن قبل از رسیدن به روده بزرگ، جذب جریان خون می شود. این ماده برای مدتی در خون وجود داشته و نهایتاً بدون هر گونه تغییری از طریق ادرار از بدن دفع می شود. حدود 90% اریتریتول به این صورت از بدن خارج می شود. هر چند اریتریتول هیچ گونه عارض جانبی جدی ندارد، مصرف مقدار زیادی از آن می تواند باعث ناراحتی های هاضمه شود که در ادامه آنها را توضیح می دهیم.
عوارض جانبی اریتریتول
حدود 90% اریتریتول مصرفی جذب جریان خون می شود. 10% باقیمانده بدون هضم شدن وارد روده بزرگ می شود. برخلاف بسیاری از الکل های قندی، این ماده به نظر می رسد در مقابل تخمیر شدن توسط باکتری های روده مقاوم می باشد. تحقیقات تغذیه ای تا حد 0.45 گرم به ازای هر پوند (1 گرم در یک کیلو) وزن بدن نشان داده اند که این مقدار به خوبی توسط بدن تحمل می شود.
با این وجود، یک تحقیق نشان داده است که مصرف 50 گرم اریتریتول در یک دوز باعث افزایش حالت تهوع و صداهای شکمی می شود. تا زمانی که شما مقدار زیادی از این ماده را مصرف نکنید، به نظر نمی رسد مشکل خاص شکمی ایجاد کند. با این وجود، حساسیت به اریتریتول ممکن است در افراد مختلف، متفاوت باشد.
اریتریتول مقدار قند خون یا انسولین را افزایش نمی دهد
انسان ها آنزیم های لازم برای تجزیه اریتریتول را در اختیار ندارند. این ماده جذب جریان خون شده و بدون هر گونه تغییری از طریق ادرار دفع می شود. وقتی به افراد سالم اریتریتول داده می شود، هیچ گونه تغییری در قند خون و سطح انسولین آنها ایجاد نمی شود. همچنین این ماده تاثیری بر کلسترول، تری گلیسیرید و سایر معیارهای حیاتی ندارد. برای افراد چاق یا افراد دیابتی یا سایر مشکلات مرتبط با سندرم متابولیسم، اریتریتول به نظر می رسد جایگزین بسیار خوبی برای قند باشد.
آیا اریتریتول می تواند ریسک بیماری قلبی را کاهش دهد؟
تحقیقات بر روی موش های مبتلا به دیابت نشان داده است که این ماده به عنوان آنتی اکسیدان عمل کرده و احتمالاً می تواند آسیب رگ های خونی حاصل از قند خون بالا را کاهش دهد. یک تحقیق دیگر بر روی 24 فرد بالغ مبتلا به دیابت نوع 2 دریافته است که مصرف 36 گرم اریتریتول به صورت روزانه برای یک ماه عملکرد رگهای خونی را بهبود بخشیده و در نتیجه خطر بیماری قلبی را کاهش می دهد. با این وجود، موضوع اریتریتول بدون بحث و جدل نبوده و یک تحقیق سطوح بالای اریتریتول در خون را با چاق شدن در افراد جوان بالغ مرتبط دانسته است. کماکان به تحقیقات بیشتری قبل از هر گونه ادعا درباره ارتباط این ماده با سلامتی افراد در این یافته ها، نیاز است.
نتیجه گیری
به طور کلی، اریتریتول یک شیرین کننده فوق العاده به نظر می رسد. این ماده تقریباً کالری ندارد. 70% شیرینی قند معمولی را داراست. سطح قند خون و انسولین را افزایش نمی دهد. تحقیقات انسانی عوارض جانبی کمی برای این ماده نشان داده اند که اساساً شامل مشکلات هاضمه در بعضی افراد بوده است.
تحقیقاتی که در آنها به حیوانات مقدار زیادی از این ماده برای دوره طولانی خورانیده شده است هیچ گونه تاثیر منفی را نشان نداده اند. افرادی بسیار محتاط می توانند خوراکی هایشان را با استویا یا عسل شیرین کنند. با این وجود، عسل دارای کالری و فروکتوز بوده و بسیاری از افراد نیز طعم باقیمانده از مصرف استویا در دهان را دوست ندارند. به نظر می رسد اریتریتول بهترین جایگزین برای باشد.
منبع: healthline