ام اس (MS) یک بیماری التهابی مزمن است که بر سیستم عصبی مرکزی، به ویژه مغز، نخاع و اعصاب بینایی اثر می گذارد. این بیماری می تواند منجر به طیف وسیعی از علائم در سرتاسر بدن شود. اینکه بیماری ام اس چگونه در بدن هر فرد پیشرفت خواهد کرد، قابل پیش بینی نیست. برخی از افراد دارای علائم خفیفی مانند: تاری دید، بی حسی و سوزن شدن در اندام بدن هستند. در موارد شدید، شخص ممکن است دچار فلجی، کاهش بینایی و مشکلات حرکتی شود. با این وجود، این موارد نادر است. دانستن اینکه دقیقا چه تعداد افراد از بیماری ام اس رنج می برند، دشوار است. براساس اطلاعات موسسه ملی اختلالات عصبی و سکته مغزی، 250000-350000 نفر در ایالات متحده آمریکا مبتلا به بیماری ام اس هستند. انجمن ملی بیماری ام اس تخمین می زند که این تعداد نزدیک به یک میلیون نفر باشد. با این حال، درمان های جدید برای کاهش سرعت پیشرفت بیماری موثر است. ما دراین مطلب سلام دنیا درباره اینکه بیماری مولتیپل اسکلروزیس (ام اس) چیست؛ علائم بیماری ام اس در زنان و مردان؛ علت، روش تشخیص و درمان بیماری ام اس (MS)، و داروهای بیماری ام اس و اینکه آیا بیماری ام اس کشنده و مسری است صحبت کردیم. با ما همراه باشید.
بیماری مولتیپل اسکلروزیس (ام اس) چیست؟
دانشمندان دقیقا نمی دانند که چه چیزی باعث بیماری ام اس می شود، اما آنها معتقدند که این یک بیماری خود ایمنی است که بر سیستم عصبی مرکزی (CNS) تاثیر می گذارد. هنگامی که فردی به بیماری خود ایمنی مبتلا است، سیستم ایمنی بدن همانند حمله به ویروس و باکتری، به بافت های سالم حمله می کند.
در مورد بیماری ام اس، سیستم ایمنی بدن به غلاف میلین که فیبرهای عصبی را محاصره کرده و از آنها محافظت می کند، حمله می کنند و باعث التهاب می شود. میلین همچنین به اعصاب کمک می کند تا سیگنال های الکتریکی را به طور موثر و کارآمد هدایت کنند. مولتی پل اسکلروز به مفهوم «بافت زخم در نقاط مختلف بدن» است. هنگامی که غلاف میلین در نقاط مختلف بدن از بین رفته یا آسیب می بیند، اثر زخم یا اسکلروز بر جای می گذارد. پزشکان همچنین این ناحیه را لکه یا زخم می نامند. آنها به طور عمده بر نواحی زیر تاثیر می گذارند:
- ساقه مغز
- مخچه، که حرکات بدن را هماهنگ کرده و تعادل را کنترل می کند.
- نخاع
- عصب بینایی
- ماده سفید در برخی از نقاط مغز
با افزایش بیشتر زخم ها، فیبرهای عصبی می تواند شکسته شده یا آسیب ببیند. در نتیجه، تکانه های الکتریکی عصبی از مغز به آرامی به سمت عصب هدف جریان نمی یابد. این بدان معنی است که بدن نمی تواند عملکردهای خاصی را انجام دهد.
انواع بیماری ام اس
4 نوع از انواع بیماری ام اس وجود دارد:
1. سندرم بالینی جدا شده (CIS)
این قسمت، اول با علائم حداقل 24 ساعته همراه است. اگر قسمت های بعدی در دفعات بعد اتفاق بیافتد، پزشک بیماری نوع عودکننده و فروکش یابنده ام اس را تشخیص می دهد.
2. ام اس عود کننده و فروکش یابنده (RRMS)
این رایج ترین نوع بیماری ام اس است که 85 درصد از افراد مبتلا به بیماری ام اس را شامل می شود. ام اس عود کننده و فروکش یابنده شامل دوره های جدید یا افزایش علائم است و بعد از آن علائم بهبودی مشاهده می شود که علائم به طور جزئی یا کلی از بین می روند.
3. ام اس پیشرونده اولیه (PPMS)
علائم به تدریج وخیم تر می شوند، که بدون ریلاپس یا رمیشن است. برخی از افراد ممکن است زمان ثبات یا دوره هایی را که علائم وخیم تر شده و سپس بهتر می شوند، را تجربه کرده باشند. حدود 15 درصد از افراد مبتلا به بیماری ام اس به ام اس نوع پیشرونده اولیه دچار هستند.
4. ام اس پیشرونده ثانویه (SPMS)
در ابتدا، افراد دوره های ریلاپس و رمیشن را تجربه می کنند، اما پس از آن بیماری به طور پیوسته پیشرفت می کند.
علائم بیماری ام اس (MS)
از آنجا که بیماری ام اس بر سیستم عصبی مرکزی که تمامی اعمال بدن را کنترل کرده، اثر می گذارد، علائم آن می تواند بر هر قسمت از بدن تاثیر بگذارد.
شایع ترین علائم بیماری ام اس عبارتند از:
1. ضعف عضلانی: افراد به دلیل عدم استفاده از عضلات یا تحریک به دلیل آسیب عصبی، ممکن است دچار ضعف عضلانی شوند.
2. بی حسی و سوزش: احساس سوزش و سوزن سوزن شدن یکی از علائم اولیه بیماری ام اس است که می تواند بر صورت، بدن، بازوها و پاها اثر بگذارد.
3. علامت لرمیت: فرد ممکن است هنگام حرکت گردن خود، حسی مانند شوک الکتریکی را تجربه کند که با نام علامت لرمیت شناخته می شود.
4. مشکلات مثانه: ممکن است فرد در تخلیه مثانه خود مشکل داشته باشد یا دچار تکرر ادرار شده و نیاز به دفع ادرار ناگهانی (بی اختیاری ادراری) داشته باشد. از دست دادن کنترل مثانه یکی از علائم اولیه بیماری ام اس است.
5. مشکلات روده: یبوست می تواند باعث سفت شدگی مدفوع شود، که می تواند منجر به بی اختیاری ادراری روده شود.
6. خستگی: که می تواند بر توانایی عملکردی شخص در خانه و محل کار تاثیر گذار باشد. خستگی یکی از شایع ترین علائم بیماری ام اس است.
7. گیجی و سرگیجه: این موارد، مسائل شایع همراه با مشکلات تعادل و هماهنگی است.
8. اختلال عملکرد جنسی: هم مردان و هم زنان ممکن است میل جنسی خود را از دست بدهند.
9. انقباض یا اسپاسم عضلانی: این از علائم اولیه بیماری ام اس است. فیبرهای عصبی آسیب دیده در نخاع و مغز می تواند باعث اسپاسم دردناک عضلات خصوصا در پاها شود.
10. لرزش: برخی از افراد مبتلا به ام اس ممکن است حرکات لرزهای غیر ارادی را تجربه کنند.
11. مشکلات بینایی: برخی از افراد ممکن است دوگانه دیدن یا تاری دید را تجربه کنند، یا بینایی خود را به طور جزئی یا کامل از دست بدهند، یا دچار کور رنگی شوند. این مشکل در هر زمان یکی از چشم ها را تحت تاثیر قرار می دهد. التهاب عصبی بینایی هنگام حرکت چشم می تواند منجر به درد شود. مشکلات بینایی یکی از علائم اولیه ابتلا به بیماری ام اس است.
12. تغییرات راه رفتن و تحرک: بیماری ام اس به دلیل ضعف عضلانی و مشکلات تعادل، سرگیجه و خستگی می تواند نحوه راه رفتن افراد را تغییر دهد.
13. تغییرات عاطفی و افسردگی: آسیب رساندن به میلین و فیبر عصبی در مغز می تواند باعث تغییرات احساسی شود.
13. مشکلات یادگیری و حافظه: این حالت می تواند باعث مشکل در تمرکز، برنامه ریزی، یادگیری و انجام چندین کار با هم شود.
14. درد: درد یک علامت شایع در بیماری ام اس است. درد نوروپاتی مستقیماً ناشی از بیماری ام اس است. انواع دیگر درد به دلیل ضعف یا سفتی عضلات ایجاد می شود.
علائم کمتر شایع بیماری ام اس عبارتند از:
- سردرد
- از دست دادن قدرت شنوایی
- خارش
- مشکلات تنفسی و نفس کشیدن
- تشنج
- اختلالات گفتاری
- مشکلات بلع
همچنین خطر بیشتری نیز وجود دارد:
- عفونت دستگاه ادراری
- کاهش فعالیت و از دست دادن قدرت تحرک
این موارد می تواند بر کار و زندگی اجتماعی فرد تاثیر بگذارد. در مراحل بعدی ممکن است افراد تغییراتی در ادراک و تفکر و حساسیت به گرما تجربه کنند. بیماری ام اس متفاوت است. برای برخی از افراد، با یک احساس لطیف شروع می شود و علائم آنها برای ماه ها یا سال ها پیشرفت نمی کند. گاهی اوقات، در عرض چند هفته یا ماه ها، علائم به سرعت وخیم تر می شود.
تعداد محدودی از افراد فقط علائم خفیفی دارند و برخی دیگر تغییرات قابل توجهی را تجربه می کنند که منجر به ناتوانی می شود. با این وجود، بیشتر افراد زمان هایی را تجربه کرده اند که علائم وخیم تر شده و سپس بهبود می یابند. علامت لرمیت یکی از علائم شایع بیماری ام اس است که هنگام حرکت سر شخص اتفاق می افتد.
علل و عوامل خطر بیماری ام اس
دانشمندان واقعا نمی دانند چه چیزی باعث بیماری ام اس می شود، اما عوامل خطر آن عبارتند از:
1. سن: بیشتر افرادی که این بیماری در آنها تشخیص داده می شود، بین 20 تا 40 سال سن دارند.
2. جنسیت: بیشتر اشکال بیماری ام اس با احتمال دو برابر بیشتر در زنان نسبت به مردان رخ می دهد.
3. عوامل ژنتیکی: آسیب پذیری نسبت به این بیماری ممکن است به صورت ژنتیکی منتقل شود، اما دانشمندان معتقد هستند که یک محرک محیطی حتی برای افرادی که دارای ویژگی های خاص ژنتیکی هستند، برای ابتلا به بیماری ام اس لازم است.
4. سیگار کشیدن: به نظر می رسد که افراد سیگاری با احتمال بیشتری به بیماری ام اس دچار می شوند. آنها نسبت به افراد غیر سیگاری دارای زخم های بیشتر بوده و انقباض بیشتر مغزی دارند.
5. عفونت ها: قرار گرفتن در معرض ویروس ها، مانند ویروس های ویروس اپشتین-بار (EBV)، یا مونونوکلئوز عفونی، ممکن است خطر ابتلا به بیماری ام اس را افزایش دهد، اما تحقیقات هنوز ارتباط مشخصی بین آنها پیدا نکرده اند. ویروس های دیگری که ممکن است در این مساله نقش داشته باشند، ویروس هرپس انسانی نوع 6 (HHV6) و پنومونی مایکوپلاسما است.
6. کمبود ویتامین D: ام اس در بین افرادی که کمتر در معرض نور خورشید قرار می گیرند، شایع تر است؛ که قرار گرفتن در مجاورت نور خوشید برای ایجاد ویتامین D در بدن ضروری است. برخی از متخصصان تصور می کنند که کمبود ویتامین D ممکن است بر نحوه عملکرد سیستم ایمنی در بدن تاثیر گذار باشد.
7. کمبود ویتامین B12: بدن هنگام تولید میلین، از ویتامین B استفاده می کند. کمبود ویتامین B12 ممکن است خطر ابتلا به بیماری های عصبی مانند ام اس را افزایش دهد.
نظریه های قبلی شامل قرار گرفتن در معرض هاری سگ سانان، زخم های فیزیکی، یا آسپارتام و شیرین کننده های مصنوعی بوده اند، اما هیچ شواهدی آنها را تایید نمی کنند. احتمالا هیچ عامل محرکی برای بیماری ام اس وجود ندارد، اما چندین عامل با هم می توانند در ابتلا به این بیماری سهم داشته باشند.
روش تشخیص بیماری ام اس
پزشک معاینه جسمی و عصبی انجام می دهد، در مورد علائم سوال می پرسد و سابقه پزشکی شخص را در نظر می گیرد. هیچ آزمایشی به تنهایی نمی تواند تشخیص این بیماری را تایید کند، بنابراین پزشک هنگام تصمیم گیری در مورد اینکه فرد معیارهای تشخیص این بیماری را دارد، از چندین راهبرد استفاده خواهد کرد. این موارد شامل:
- اسکن MRI از مغز و نخاع است که ممکن است ضایعه را نشان دهد.
- تجزیه و تحلیل مایع نخاعی، که ممکن است آنتی بادی هایی را شناسایی کند که عفونت های قبلی را نشان می دهند.
- یک تست پتانسیل برانگیخته بینایی، که فعالیت های الکتریکی را در پاسخ به محرک ها اندازه گیری می کند.
سایر بیماری ها، علائمی دارند که ممکن است مشابه با علائم بیماری ام اس باشد، بنابراین ممکن است پزشک آزمایش های دیگری را برای ارزیابی سایر علل احتمالی پیشنهاد کند.
اگر پزشک بیماری ام اس را تشخیص بدهد، باید تشخیص دهد که نوع این بیماری چیست و آیا از نوع فعال این بیماری است یا خیر. فرد ممکن است در آینده به آزمایشات بیشتری نیاز داشته باشد تا تغییرات بعدی را ارزیابی نماید.
درمان بیماری ام اس
علاجی برای بیماری ام اس وجود ندارد، اما درمانی وجود دارد که می تواند:
- پیشرفت بیماری را آهسته کرده و تعداد و شدت ریلاپس را کاهش می دهد.
- علائم را تسکین می دهد
- برخی افراد همچنین از روش های درمانی مکمل و جایگزین استفاده می کنند، اما تحقیقات همیشه مفید بودن این موارد را تأیید نمی کنند.
داروهای کاهش سرعت پیشرفت بیماری
چندین روش درمانی اصلاح کننده بیماری (DMTs) از طرف سازمان غذا و دارو برای شکل ریلاپس بیماری ام اس تایید شده است. این ها با تغییر نحوه عملکرد سیستم ایمنی بدن عمل می کنند. پزشک ممکن است برخی از آنها را به فرم خوراکی، برخی را به صورت تزریقی، و برخی به صورت وریدی تجویز نماید. اینکه هر چند وقت یک بار فرد نیاز به مصرف آنها داشته باشد و اینکه آیا این کار در خانه قابل انجام است یا خیر، به نوع دارو بستگی دارد.
روش های درمانی اصلاح کننده بیماری که تاکنون تایید شده اند، عبارتند از:
داروهای تزریقی
- اینترفرون بتا 1-a (آونکس و ربیف)
- اینترفرون بتا b1 (بتاسرون و اکستاویا)
- گلاتیرامر استات: (کوپاکسون و گلاتوپا)
- پگینتر فرون بتا- a1 (پلگریدی)
داروهای خوراکی
- تريفلونوميد (آباگیو)
- فینگولیمود (گیلینا)
- دی متیل فومارات (تکفیدرا)
- ماونکلاد (کلادریبین)
- Mayzent (سیپونیمود)
داروهای وریدی
- المتوزوماب (لمترادا)
- میتوکسانترون (نوآنترون)
- اکرلی زوماب (Ocrevus)
- ناتالی زوماب (Tysabri)
دستورالعمل های فعلی این داروها، مصرف آنها را در مراحل اولیه این بیماری توصیه می کند؛ زیرا احتمال بسیاری وجود دارد که آنها بتوانند پیشرفت بیماری ام اس را، به خصوص هنگامی که هنوز علائم شدید نیستند، کند کنند. برخی از داروها در مراحل خاص اولیه مفید هستند. به عنوان مثال پزشک ممکن است میتوکسانترون را در مراحل شدیدتر بیماری ام اس تجویز نماید.
پزشک بر میزان موثر بودن یک دارو نظارت می کند؛ زیرا ممکن است عوارض جانبی داشته باشند و برخی از داروها برای هر شخصی مناسب نیستند. گزینه های جدید دارویی که وارد بازار می شوند، نسبت به برخی از گزینه های موجود امن تر و مؤثرتر هستند. عوارض جانبی داروهای سرکوب کننده سیستم ایمنی شامل خطر بیشتری از عفونت است. برخی از داروها همچنین ممکن است به کبد آسیب برساند. اگر شخص متوجه عوارض جانبی شود یا علائم او وخیم تر شود، باید به پزشک مراجعه کند.
داروهای تسکین علائم در زمان عود بیماری
داروهای دیگر زمانی مورد استفاده قرار می گیرند که شخص علائم وخامت در زمان عود بیماری را تجربه می کند. آنها همیشه به این داروها نیاز نخواهند داشت.
کورتیکواستروئیدها: این ها باعث کاهش التهاب و سرکوب سیستم ایمنی بدن می شود. آنها می توانند علائم را در انواع خاصی از بیماری ام اس حاد درمان کنند. مثال هایی از آنها شامل Solu-Medrol (متیل پردنیزولون) و Deltasone (پردنیزون) است. اگر فرد بیش از حد از استروئیدها استفاده کند، این داروها می توانند عوارض جانبی داشته باشند، و احتمالاً آنها فایده ای در دراز مدت ندارند.
تغییرات رفتاری: در صورت بروز مشکلات بینایی، پزشک ممکن است توصیه کند که گاه به گاه چشم را استراحت داده یا زمان نگاه کردن به صفحه نمایش را محدود کنید. ممکن است فرد مبتلا به ام اس نیاز به یادگیری داشته باشد که هنگام خستگی استراحت کند و به خود استراحت بدهد تا بتواند فعالیت ها را انجام دهد.
مشکلات تحرک و تعادل: فیزیوتراپی و دستگاه های پیاده روی مانند عصا ممکن است کمک کند. داروی دالفامپریدین (آمپیرا) نیز ممکن است مفید باشد.
لرزش: فرد ممکن است از دستگاه های کمکی و وزنه های لباسی برای دست ها و پاها استفاده کند تا میزان لرزش را کاهش دهد. داروها نیز می توانند به کاهش لرزش کمک کنند.
خستگی: استراحت کافی و اجتناب از سرما می تواند کمک کند. فیزیوتراپی و کاردرمانی می تواند به افراد روش های راحت تر انجام کارها را آموزش دهد. دستگاه های کمکی مانند اسکوتر تحرک می توانند به حفظ انرژی کمک کنند. دارو یا مشاوره ممکن است با بهبود خواب باعث تقویت انرژی شود.
درد: پزشک ممکن است داروهای ضد تشنج یا ضد اسپاسم یا تزریق الکل را برای تسکین نورالژی تری ژمینال تجویز کند، که نوعی درد شدید بر روی صورت است. داروهای تسکین دهنده درد مانند گاباپنتین ممکن است به تسکین درد بدن کمک کند. همچنین داروهایی برای تسکین درد و گرفتگی عضلات در ام اس وجود دارد.
مشکلات مثانه و روده: برخی از داروها و تغییرات رژیم غذایی می توانند به رفع این موارد کمک کنند.
افسردگی: پزشک ممکن است یک مهارکننده انتخابی بازجذب سروتونین (SSRI) را تجویز نماید، زیرا این موارد کمتر از سایر داروهای ضد افسردگی باعث خستگی می شوند.
تغییرات شناختی: دونپزیل یک دارو برای آلزایمر است که به برخی از افراد کمک می کند.
درمان های مکمل و جایگزین
موارد زیر ممکن است به جنبه های مختلف تسکین بیماری ام اس کمک کند:
- گرما و ماساژ درمانی برای درد
- طب سوزنی برای درد و قدم زدن
- کنترل استرس برای تقویت روحیه
- برای حفظ مقاومت و انعطاف پذیری، کاهش سفت شدگی و تقویت خلق و خوی ورزش کنید
- یک رژیم غذایی سالم با مقدار زیادی میوه، سبزیجات تازه و فیبر
- ترک یا اجتناب از مصرف سیگار
- مکمل های مختلفی برای خرید آنلاین از جمله مکمل های ویتامین D و امگا 3 موجود است.
برخی از مردم از این موارد استفاده می کنند، اگرچه دانشمندان ثابت نکرده اند که مصرف آنها به بهبود بیماری کمک می کند. فرد بدون مشورت با پزشک خود نباید از مکمل ها استفاده کند.
1. ماری جوانا پزشکی
مطالعات نشان داده اند که ماری جوانا ممکن است به تسکین درد، سفتی عضلات و بی خوابی کمک کند. با این حال، شواهد کافی برای تأیید این موضوع وجود ندارد.
مردم همچنین باید توجه داشته باشند که: بین ماری جوانا موجود در بیرون با ماری جوانا پزشکی تفاوت وجود دارد. همه اشکال ماری جوانا در تمام ایالت ها مجاز نیستند. قبل از مصرف ماری جوانا، شخص باید با پزشک خود مشورت نماید؛ زیرا برخی از شکل های آن می توانند عوارض جانبی داشته باشند. بعید است که کشیدن ماری جوانا مفید باشد، و ممکن است علائم را وخیم تر کند.
2. توانبخشی و فیزیوتراپی
توان بخشی می تواند به بهبود و حفظ توانایی فرد در انجام موثر کارها در خانه و محل کار کمک نماید. برنامه ها به طور کلی شامل موارد زیر است:
- فیزیوتراپی: این کار با هدف ارائه مهارت هایی برای حفظ و بازیابی حداکثر حرکت و توانایی عملکردی انجام می شود.
- کاردرمانی: استفاده درمانی از کار، مراقبت از خود و بازی ممکن است به حفظ عملکرد ذهنی و جسمی کمک کند.
- گفتار درمانی و درمان اختلالات بلع: متخصصین سخنرانی و گفتار درمانی برای اشخاصی که به آن نیاز دارند، درمان هایی را ارائه می دهند.
- توانبخشی شناختی: این به افراد کمک می کند تا مشکلات خاص در تفکر و ادراک را کنترل کنند.
- توانبخشی شغلی: این به اشخاصی که زندگی آنها تحت تاثیر ام اس تغییر کرده است، کمک می کند تا برنامه ریزی های شغلی داشته، مهارت های شغلی را یاد گرفته و شغلی پیدا کرده و یا شغل خود را حفظ کنند.
3. تبادل پلاسما
تبادل پلاسما شامل برداشت خون از فرد، از بین بردن پلاسما، جایگزینی آن با پلاسمای جدید و انتقال مجدد آن به فرد است. این فرآیند آنتی بادی های موجود در خون را که به قسمت هایی از بدن فرد حمله می کنند، از بین می برد، اما اینکه آیا این می تواند به افراد مبتلا به ام اس کمک کند، نامشخص است. مطالعات نتایج متفاوتی به همراه داشته است. تبادل پلاسما معمولاً فقط برای حملات شدید ام اس مناسب است.
4. درمان سلول های بنیادی
دانشمندان به دنبال استفاده از درمان سلول های بنیادی برای بازسازی سلول های مختلف بدن و بازگرداندن عملکرد آنها در اشخاصی هستند که به دلیل بیماری آن را از دست داده اند. محققان امیدوارند که روزی تکنیک درمان سلول های بنیادی بتواند صدمات وارده ناشی از بیماری ام اس را درمان کرده و عملکرد سیستم عصبی را بازیابی نمایند.
سوالات متداول در مورد بیماری ام اس
آیا ام اس همیشه باعث فلجی شخص می شود؟
نه، علاوه بر این، اکثر افراد مبتلا به ام اس به شدت ناتوان نمی شوند. دو سوم افرادی که مبتلا به ام اس هستند قادر به پیاده روی هستند، اگرچه بسیاری از آنها به کمک وسیله هایی مانند عصا یا عصا زیر بغلی نیاز دارند و برخی از آنها به دلیل خستگی، ضعف، مشکلات تعادل یا کمک به صرفه جویی در انرژی از اسکوتر یا ویلچر استفاده می کنند.
آیا بیماری ام اس کشنده است؟
امید به زندگی با گذشت زمان افزایش یافته است. ما معتقدیم که این امر به دلیل دستیابی به موفقیت در درمان، بهبود مراقبت های بهداشتی و تغییر سبک زندگی است. تحقیقات نشان می دهد که میانگین امید به زندگی در مبتلایان به ام اس تقریباً هفت سال کمتر از عموم مردم به دلیل عوارض بیماری یا سایر شرایط پزشکی است. بسیاری از این عوارض قابل پیشگیری یا کنترل هستند. توجه به سلامتی و بهداشت کلی می تواند به کاهش خطر سایر بیماری ها مانند بیماری های قلبی و سکته مغزی کمک کند که هر کدام می تواند به کاهش امید به زندگی منجر شود. در موارد بسیار نادر، ام اس می تواند از ابتدای بیماری به سرعت پیشرفت کند و می تواند کشنده باشد.
آیا ام اس مسری یا ارثی است؟
خیر. ام اس مسری نیست و مستقیما به صورت ارثی منتقل نمی شود. مطالعات نشان می دهد که عوامل ژنتیکی و برخی عوامل محیطی ممکن است افراد خاصی را نسبت به این بیماری حساس تر کنند.
چند نفر به بیماری ام اس مبتلا هستند؟
در سراسر جهان، بیش از 2.3 میلیون نفر با بیماری ام اس تشخیص داده شده اند. در ایالات متحده، اخیرا یک مطالعه شیوع بیماری انجام شده که بودجه این مطالعه توسط انجمن ملی ام اس تامین شده است. این مطالعه تخمین می زند که حدود یک میلیون نفر با سن بالای 18 سال به بیماری ام اس دچار هستند. در سال 2016، قانون درمان قرن بیست و یکم به تصویب قانون رسید و به مراكز كنترل و پیشگیری از بیماری ها (CDC) اجازه ایجاد سیستم ملی نظارت بر شرایط عصبی (NNCSS) را برای جمع آوری داده ها در مورد شرایط عصبی برای بهبود تحقیقات و داده های بهداشت عمومی در مورد این بیماری ها صادر كرد. NNCSS اولین دوره 5 ساله بودجه خود را از سال مالی 2019 دریافت کرد و انجمن از کنگره می خواهد تا 5 میلیون دلار سرمایه گذاری خود را در این سیستم مهم در سال مالی 2020 ادامه دهد.
مراكز كنترل و پیشگیری از بیماری ها، از بیمای های ام اس و پارکینسون به عنوان پروژه های نمایشی به منظور آگاهی و نظارت بر ایجاد سیستم نظارت و کنترل CDC استفاده می کند تا روش های مناسب برای استفاده و شناسایی مناطقی که بیشترین تأثیر را دارند، تعیین نماید. CDC با استفاده از روش های نوآورانه و منابع پیچیده داده، اطلاعاتی را برای این بیماری ها جمع آوری کرده و از روش های مشابهی برای گسترش NNCSS به سایر بیماری های عصبی استفاده می کند.
طرح شیوع جامعه، این سیستم را مطلع خواهد کرد، که این یک مطالعه چهار ساله است که از میلیون ها پرونده پزشکی جهت به دست آوردن آمار دقیق تعداد افراد مبتلا به ام اس در آمریکا صورت گرفته است. این مطالعه نشان داد که تقریبا یک میلیون نفر در ایالات متحده آمریکا به بیماری ام اس دچار هستند- که بیش از دو برابر تعداد کسانی است که پیشتر تصور می شد.
چرا درمان زودهنگام MS مهم است؟ (آیا بیماری ام اس قابل درمان است)
آسیب های اولیه به سیستم اعصاب مرکزی ممکن است حتی قبل از بروز علائم رخ دهد. مطالعات نشان می دهد که بهترین فرصت برای کاهش ناتوانی درازمدت در مرحله ریلاپس زودرس بیماری است که با التهاب مشخص می شود. با توجه به اینکه داروهایی که در حال حاضر در دسترس هستند، همه با هدف درمان التهاب اولیه هستند، درمان زودرس و مداوم به حداقل رساندن این التهاب کمک می کند و همچنین باعث کاهش آسیب به الیاف عصبی (آکسون) و از بین رفتن بافت مغز می شود.
نتیجه گیری
ام اس یک بیماری بالقوه شدید است که بر سیستم عصبی تاثیر می گذارد. پیشرفت ام اس در هر فردی متفاوت است، بنابراین پیش بینی اینکه چه اتفاقی خواهد افتاد، دشوار است، اما بیشتر افراد ناتوانی شدید را تجربه نمی کنند. در سال های اخیر، دانشمندان پیشرفت های سریعی در زمینه توسعه داروها و درمان های ام اس داشته اند. داروهای جدیدتر، ایمن تر و موثرتر هستند و امید است که پیشرفت بیماری را کند کنند.
همانطور که محققین در مورد ویژگی های ژنتیکی و تغییراتی که در بیماری ام اس رخ می دهد، اطلاعات بیشتری کسب می کنند، این امید نیز وجود دارد که آنها بتوانند راحت تر پیش بینی کنند که یک شخص، به کدامیک از انواع بیماری ام اس دچار خواهد شد و موثرترین درمان را از ابتدای مراحل اولیه انجام دهند. فردی که تحت درمان مناسب قرار گرفته و از یک سبک زندگی سالم پیروی می کند، می تواند انتظار داشته باشد که به همان اندازه سال هایی که شخصی بدون ام اس زندگی می کند، به زندگی ادامه دهد.
منبع: medicalnewstoday