هیچ دو فرد اوتیستیک دقیقاً مجموعه علائم مشابهی ندارند. اختلال طیف اوتیسم (ASD) به دلیل انواع علائم و نشانه های آن و تأثیرات و نیازهای حمایتی متفاوتی که افراد ممکن است تجربه کنند، به عنوان یک طیف شناخته می شود. در این مقاله سلام دنیا، علائم اوتیسم در بزرگسالان، علت، عوامل، روش تشخیص و درمان اوتیسم در بزرگسالان (در خود ماندگی) را بررسی خواهیم کرد. با ما همراه باشید.
اختلال طیف اوتیسم چیست
اختلال طیف اوتیسم (ASD) که اغلب به عنوان اوتیسم شناخته می شود، یک ناتوانی رشدی است که بر مهارت های اجتماعی و همچنین ارتباطات کلامی و غیرکلامی تأثیر می گذارد. به طور معمول، علائم اختلال طیف اوتیسم قبل از سه سالگی ظاهر می شود. نوزادان و کودکان خردسال اغلب از نظر اوتیسم غربالگری می شوند. تشخیص اوتیسم در بزرگسالی می تواند چالش برانگیزتر باشد.
بسیاری از علائم اوتیسم در بزرگسالان مشابه علائم در کودکان است. به عنوان مثال می توان به چالش در خواندن و پاسخ به نشانه های اجتماعی، مشکل در برقراری ارتباط به روشی که دیگران آن را درک می کنند، رفتارهای تکراری و علایق محدود اشاره کرد.
حتما بخوانید: علائم اوتیسم در کودکان و نحوه تشخیص و درمان آن
علائم اجتماعی اوتیسم در بزرگسالان
برای بسیاری از بزرگسالان مبتلا به اوتیسم، برقراری ارتباط با دیگران و برقراری ارتباط با آنها به روشی که در جامعه "معمولی" تلقی می شود، چالش برانگیز است. علائم اوتیسم مربوط به تعاملات اجتماعی، روابط و ارتباطات ممکن است شامل موارد زیر باشد:
- عدم برقراری تماس چشمی
- هنگام صحبت کردن با دیگران در گوش دادن مشکل دارید
- بیان احساسات از طریق کلمات، زبان بدن یا حالات چهره برایتان مشکل است
- همدلی کم
- مشکل در دوست یابی و حفظ آنها
- مشکل در درک ارتباط غیرکلامی
- درک نشانه های اجتماعی در دیگران، مانند حالات چهره یا لحن صدا، دشوار است
- عدم درک هنجارهای اجتماعی، مانند "قوانین آداب معاشرت" ناگفته
- داشتن لحن "مسطح" هنگام صحبت کردن
- لغات و عبارات را به معنای واقعی کلمه در نظر بگیرید (به عنوان مثال، فردی مبتلا به اوتیسم ممکن است در درک کنایه دچار مشکل شود )
- عدم تطابق یا مشکل در سازگاری با موقعیت های مختلف اجتماعی
- اضطراب اجتماعی
رفتارهای محدود و تکراری
بزرگسالان مبتلا به اوتیسم اغلب درگیر رفتارهای تکراری و یا محدود هستند. اینها ممکن است بر حرکات فیزیکی، گفتار، علایق و عادات روزانه آنها تأثیر بگذارد.
علائم اوتیسم مربوط به تکرار و محدودیت ممکن است شامل موارد زیر باشد:
- اکولالیا (تکرار کلمات یا عبارات)
- مشکل در تغییر تمرکز از یک موضوع یا فعالیت به موضوع دیگر
- علایق محدود، محدود یا وسواسی
- حرکات تکراری مانند تکان دادن دست ها و تکان خوردن به جلو و عقب
- علاقه بیشتر به اشیا تا افراد
- پیروی از یک روتین سخت و احساس استرس در هنگام تغییر
حتما بخوانید: برای درمان استرس چی بخوریم
مسائل حسی اوتیسم در بزرگسالان
برخی از بزرگسالان مبتلا به اوتیسم ورودی های حسی (یعنی مزه ها، بوها، صداها و مناظر) را به روش های غیر معمول تجربه می کنند و به آنها پاسخ می دهند. علائم حسی مرتبط با ASD عبارتند از:
- تحمل درد کم یا زیاد
- کم یا بیش از حد حساس بودن به محرک های حسی مانند نورها یا صداها
- بیش از حد توسط نورها، شلوغی ها و یا سر و صدا تحریک می شوند
- حساسیت به گرما و یا سرما
- پرهیز از تماس فیزیکی
- احساس ترس کمتر یا بیشتر از حد معمول در اثر صداها
- بیزاری از غذا (بیزاری شدید از غذاهای خاص)
- خوردن فقط غذاهای خاص
- حساسیت بیشتری نسبت به طعم، بو و بافت غذاهای خاص
سایر علائم اوتیسم در بزرگسالان
اوتیسم می تواند به طرق مختلف و در ابعاد مختلف (که به عنوان طیف اوتیسم شناخته می شود ) بروز کند. برخی از بزرگسالان مبتلا به اوتیسم تقریباً همه علائم "معمولی" را نشان می دهند، در حالی که برخی دیگر فقط تعداد کمی دارند. علاوه بر مسائل حسی، رفتارهای محدود و یا تکراری، و چالش های اجتماعی و ارتباطی، سایر علائم ASD ممکن است شامل موارد زیر باشد :
- مشکل در خوابیدن
- تحریک پذیری
- مشکلات گوارشی، مانند یبوست
- ناتوانی شناختی و یا یادگیری
- تکانشگری
- مشکل در تمرکز
- بیش فعالی
- حالات غیرمعمول
- اضطراب
- یا بسیار ترسو بودن یا به طور غیرعادی نترس بودن
- مشکلات با تخیل
همچنین، تعداد نامتناسبی از تشنج های ASD را تجربه می کنند. تا 30 درصد از کودکان مبتلا به اوتیسم در طول زندگی خود به صرع، یک اختلال تشنجی مبتلا می شوند.
حتما بخوانید: تشنج چیست و نکات زندگی با صرع
تشخیص اوتیسم در بزرگسالان
در حال حاضر هیچ معیار تشخیصی ASD به طور خاص برای بزرگسالان وجود ندارد. اما معیارهای فعلی DSM-5 را می توان برای این گروه سنی تطبیق داد و استفاده کرد. پزشکان اساساً بزرگسالان مبتلا به ASD را از طریق یک سری مشاهدات و تعاملات حضوری تشخیص می دهند. آنها همچنین علائمی را که شخص گزارش می کند در نظر می گیرند.
اگر علاقه مند به ارزیابی ASD هستید، با پزشک خانواده خود شروع کنید، او شما را ارزیابی می کند تا مطمئن شود که هیچ بیماری جسمی زمینه ای برای رفتارهای شما وجود ندارد. سپس ممکن است پزشک شما را برای ارزیابی عمیق به روانپزشک یا روانشناس ارجاع دهد.
گزارش مشکلات اوتیسم در بزرگسالان
پزشک می‌خواهد در مورد مسائلی که در رابطه با ارتباطات، احساسات، الگوهای رفتاری، طیف علایق و موارد دیگر دارید با شما صحبت کند. شما به سوالات مربوط به دوران کودکی خود پاسخ خواهید داد و پزشک شما ممکن است از شما بخواهد که با والدین یا سایر اعضای خانواده بزرگتر صحبت کند تا دیدگاه آنها را در مورد الگوهای رفتاری مادام العمر شما به دست آورد.
اگر معیارهای تشخیصی برای کودکان به عنوان مرجع مورد استفاده قرار می‌گیرد، پزشک شما می‌تواند با تکیه بر خاطرات آنها از شما در دوران کودکی برای کسب اطلاعات بیشتر، سؤالات والدین شما را از آن فهرست بپرسد.
عوامل بالقوه اوتیسم در بزرگسالان
اگر پزشک تشخیص دهد که شما علائم ASD را در دوران کودکی نشان نداده اید، اما در عوض در نوجوانی یا بزرگسالی علائم را تجربه کرده اید، ممکن است از نظر سلامت روانی یا اختلالات عاطفی احتمالی مورد ارزیابی قرار بگیرید. از آنجایی که بیشتر تشخیص‌های اوتیسم در کودکان انجام می‌شود، یافتن یک متخصص مراقبت‌های بهداشتی که بزرگسالان را تشخیص دهد می‌تواند چالش برانگیز باشد.
آیا آزمایشی برای اوتیسم بزرگسالان وجود دارد؟
بدون توجه به سن شما هیچ آزمایش پزشکی برای ASD وجود ندارد. این بدان معنی است که ASD را نمی توان با استفاده از روش هایی مانند آزمایش خون یا آزمایش تصویربرداری تشخیص داد. در عوض، پزشک رفتارها را برای تشخیص ASD بررسی می کند. برای بزرگسالان، این معمولاً به معنای ویزیت حضوری است که در آن پزشک سؤالاتی را می پرسد و نحوه پاسخ شما را ارزیابی می کند. آنها همچنین علائم خود گزارش شده را در نظر خواهند گرفت.
بسیاری از روانشناسان از «برنامه مشاهده تشخیصی اوتیسم» یک ارزیابی تشخیصی هنگام ارزیابی بزرگسالان استفاده می کنند. پرسشنامه‌های ASD برای بزرگسالان به صورت آنلاین در دسترس هستند. این تست ها شامل ضریب طیف اوتیسم (AQ) و مشتقاتی مانند AQ-10، AQ-20، و AQ-S و غیره است. این تست‌ها مانند یک ارزیابی حرفه‌ای نیستند و نباید به‌عنوان قطعی تلقی شوند.
چه زمانی برای اوتیسم در بزرگسالان با یک ارائه دهنده مراقبت های بهداشتی تماس بگیرید
در حالی که علائم اوتیسم اغلب در اوایل دوران کودکی ظاهر می شود، بسیاری از افراد مبتلا به اوتیسم تا سن نوجوانی یا بزرگسالی تشخیص داده نمی شوند. منابع زیادی برای بزرگسالان مبتلا به اوتیسم در دسترس است، از گروه‌های حمایت همسالان گرفته تا گزینه‌های درمانی، در صورت لزوم.
اگر فکر می کنید علائم ASD را دارید، مانند موارد زیر، با یک ارائه دهنده مراقبت های بهداشتی تماس بگیرید:
- در خواندن، درک، و یا پاسخ دادن به نشانه های اجتماعی و احساسی مشکل دارند
- در برقراری ارتباط به روشی که دیگران می فهمند مشکل دارند
- پیدا کردن و حفظ دوستان سخت است
- احساس تحریک بیش از حد با ورودی حسی ، مانند صداهای بلند یا نورهای روشن
حتما بخوانید: میسوفونیا (اختلال صدا بیزاری) چیست
- تمایل به تمرکز شدید روی علایق خاص دارید
- اگر روتین روزانه شما تغییر کند، به شدت مضطرب شوید.
مزایای بالقوه زندگی با تشخیص اوتیسم
دریافت تشخیص ASD در بزرگسالی می تواند به معنای درک بیشتر خود و نحوه ارتباط شما با جهان باشد. و می تواند به شما کمک کند تا یاد بگیرید چگونه با نقاط قوت خود بهتر کار کنید و بخش هایی از زندگی خود را که تحت تأثیر قرار گرفته اند تقویت کنید.
تشخیص بیماری می تواند به شما کمک کند دیدگاه متفاوتی نسبت به دوران کودکی خود داشته باشید. همچنین می تواند به اطرافیان شما کمک کند تا ویژگی های منحصر به فرد شما را بیشتر درک کنند و با آنها همدلی کنند.
درک بهتر موقعیت خود می تواند به شما کمک کند راه های جدید و مبتکرانه ای برای کار با نقاط قوت و ویژگی های خود پیدا کنید. شما همچنین می توانید با پزشک خود و عزیزان خود برای جستجوی حمایت هایی که ممکن است برای شما مناسب باشد همکاری کنید.
حمایت از بزرگسالان مبتلا به اوتیسم
به طور کلی از بزرگسالان مانند کودکان مبتلا به ASD حمایت نمی شود. گاهی اوقات بزرگسالان مبتلا به ASD ممکن است با رفتار درمانی شناختی، کلامی و کاربردی درمان شوند. توجه داشته باشید که درمان های خاصی مانند تحلیل رفتاری کاربردی (ABA) در جوامع اوتیسم بحث برانگیز هستند. برخی از گروه‌های حمایتی مانند شبکه خود حمایت از اوتیسم از استفاده از ABA پشتیبانی نمی‌کنند.به طور کلی، شما می خواهید بر اساس تأثیراتی که تجربه می کنید، به دنبال پشتیبانی خاص باشید. این ممکن است شامل اضطراب، انزوای اجتماعی، مشکلات روابط یا مشکلات شغلی باشد.
برخی از احتمالات عبارتند از:
روانپزشک یا روانشناس
روانپزشک یک پزشک است و واجد شرایط تشخیص پزشکی رسمی ASD است. برخی از روانپزشکان وجود دارند که حتی در زمینه ASD تخصص دارند. روانشناسان دارای مجوز (PhD) نیز برای انجام این تشخیص ها واجد شرایط هستند و ممکن است در برخی زمینه ها مقرون به صرفه تر باشند. در برخی ایالت ها، سایر متخصصان بهداشت روان دارای مجوز مانند مددکاران اجتماعی نیز ممکن است ارزیابی های رسمی ASD را ارائه دهند.
ممکن است برای پوشش هزینه‌های مرتبط مانند درمان از طریق ارائه‌دهنده بیمه سلامت شما، تشخیص رسمی لازم باشد. همچنین ممکن است به واجد شرایط بودن شما برای حمایت‌ها و برنامه‌های دولتی کمک کند، اگرچه اینها می‌توانند در ایالت‌ها متفاوت باشند.
دارو
یک روانپزشک نیز ممکن است برای شما دارو تجویز کند. این می تواند به کاهش علائم اختلالاتی مانند اضطراب یا افسردگی، که گاهی در کنار ASD رخ می دهد، کمک کند. چندین داروی مکمل و جایگزین (CAM) مانند ملاتونین برای خواب و داروهای گیاهی چینی برای هضم نیز برای درمان علائم اضطراب استفاده شده است
حتما بخوانید: بهترین روش های طبیعی افزایش تولید ملاتونین
کارگر اجتماعی
مددکاران اجتماعی می توانند نقش مهمی در حمایت از افراد اوتیستیک داشته باشند. آنها ممکن است با منابع محلی و گروه های خود-حمایتی آشنا باشند. برخی از مددکاران اجتماعی می توانند به عنوان مدیر پرونده، حمایت کنند و به تسهیل سلامت روان و مراقبت های پزشکی مناسب کمک کنند.
درمان اوتیسم در بزرگسالان
انواع مختلفی از درمان وجود دارد که می تواند برای بزرگسالان اوتیسم مفید باشد، مانند درمان شناختی رفتاری (CBT)، فیزیوتراپی یا کاردرمانی. روانشناس می تواند مشاوره یا درمان عمومی را به صورت فردی یا گروهی ارائه دهد.
1. توانبخشی حرفه ای
یک مشاور توانبخشی حرفه ای (VR) می تواند به ارزیابی نقاط قوت و نیازهای خاص شما در هنگام کار کمک کند. سپس آنها می توانند به شما در یافتن یا حفظ شغل کمک کنند. این یک سرویس دولتی است که بسته به ایالت متفاوت است.
2. گروه های پشتیبانی
بسیاری از بزرگسالان اوتیسمی از طریق گروه‌ها و انجمن‌های آنلاین و همچنین از طریق ارتباط حضوری با سایر بزرگسالان در طیف اوتیسم پشتیبانی پیدا کرده‌اند.اگر شما مبتلا به ASD تشخیص داده شده اید، ممکن است به دنبال حمایتی باشید که به بهبود کیفیت زندگی و چشم انداز شما در حرکت رو به جلو کمک کند. در حالی که تشخیص ASD در بزرگسالان به اندازه کودکان رایج نیست، بزرگسالان بیشتری درخواست می کنند که از نظر اوتیسم ارزیابی شوند. در برخی موارد، تشخیص می‌تواند گامی به سوی نتایج مثبتی مانند دسترسی به منابع، درک نقاط قوت خود و ایجاد ارتباط با سایر افراد اوتیستیک باشد.
مطالعات نشان می دهد که تا 50 درصد از بزرگسالان اوتیستیک دارای اختلال اضطرابی هستند - دو برابر بزرگسالان عصبی - و آن را به یکی از شایع ترین شرایط همزمان اختلال طیف اوتیسم تبدیل می کند. علائم می تواند شامل بی قراری، مشکل در تمرکز، مشکلات خواب، سردرد، معده درد و حتی افزایش ضربان قلب و تنفس سریع باشد.
اما حتی چیزهایی مانند گوشه گیری، جویدن ناخن، افکار وسواسی و ناتوانی در خوردن نیز می توانند نشانه های اضطراب باشند. چیزی که شناسایی را دشوار می کند این است که ویژگی هایی که اوتیسم را مشخص می کنند، از جمله کمبودهای اجتماعی و علایق محدود، می توانند علائم اضطراب را تقلید کنند. تشدید مشکل این است که تشخیص برای غربالگری اضطراب برای افراد نوروتیپیک ایجاد شده است، که باعث می‌شود بسیاری از افراد اوتیستیک دچار سوء تفاهم و یا تشخیص نادرست شوند.
خطر اضطراب درمان نشده در بزرگسالان اوتیستیک چیست و درمان آن
اضطراب درمان نشده در بزرگسالان اوتیستیک منجر به افسردگی، پرخاشگری و حتی آسیب رساندن به خود می شود.
یک راه حل ممکن: مدیریت اضطراب خاص اوتیسم. اخیراً دانشمندان علوم اعصاب تفاوت‌های ساختاری را در آمیگدال افراد اوتیستیک ، مرکز احساسات و ترس مغز، کشف کرده‌اند که نشان می‌دهد اضطراب در افراد مبتلا به ASD با دیگران متفاوت است. تنها در این صورت منطقی است که مدیریت برای افراد اوتیستیک متفاوت باشد.
حتما بخوانید: درمان افسردگی در خانه بدون دارو با 18 راهکار
درمان شناختی رفتاری (CBT)
CBT یک نوع رایج روان درمانی گفتاری است. با کار با یک درمانگر، شما برای شناسایی تفکر منفی کار می کنید تا بتوانید موقعیت ها را به گونه ای متفاوت ببینید و به آنها به طور موثرتری پاسخ دهید. CBT برای اوتیسم سازگار نیست اگرچه بسیاری از افراد اوتیستیک آن را امتحان می کنند.
درمان درونی
بینابینی توانایی مشاهده و ارتباط احساسات بدن با احساسات است. در توسعه مهارت های خودتنظیمی بسیار مهم است. یک مثال احساس گرسنگی یا تشنگی و خوردن یا نوشیدن است. افراد مبتلا به ASD اغلب سطح آگاهی بینابینی کمتری نسبت به همسالان عصبی خود دارند. به عنوان مثال، شنیدن از یک فرد اوتیستیک غیرمعمول نیست که بگوید فراموش کرده است غذا بخورد یا زنگ هشدار را برای خوردن تنظیم کند تا این کار را به خاطر بسپارد.
درمان interoceptive شکلی از مواجهه درمانی است که در CBT استفاده می شود. هدف آن مقابله با حواس است نه افکار یا باورها. یک درمانگر شما را تشویق می کند تا در مورد اینکه چگونه اضطراب از نظر جسمی، ذهنی و عاطفی به شما احساس می کند صحبت کنید. سپس می توانید از طریق تمرینات کنترل شده روی بازآفرینی آن احساسات کار کنید. به عنوان مثال، اگر اضطراب باعث تپش قلب شما شود، درمانگر شما ممکن است از شما بخواهد که حرکت های پرشی انجام دهید یا در محل بدوید و به انجام فعالیت‌های بدنی بپردازید تا عمداً ضربان قلبتان را تندتر کنید و به مرور زمان قرار گرفتن در معرض آنها را افزایش دهید. هدف نهایی این است که قلب تپنده خود را با اضطراب جدا کنید.
تحلیل رفتار کاربردی (ABA)
درمان ABA شامل تکنیک های بسیاری برای درک و تغییر رفتار است. تقویت مثبت یکی از راهبردهای اصلی مورد استفاده در ABA است. در ABA، افراد راهبردهایی را می آموزند که به آنها کمک می کند تا تغییر را بهتر بپذیرند. مسائلی را که می توانند کنترل کنند در کادر 1 قرار می دهند. و مسائلی را که نمی تواند کنترل کنند در کادر 2 قرار می دهد.
ارتباطات تقویتی جایگزین (AAC)
AAC می تواند شامل ارتباط بدون کمک، مانند زبان اشاره، یا ارتباط کمکی، مانند تبلت ها باشد. اما آنها فقط برای افراد غیرکلامی نیستند. آنها برای هر کسی که در برقراری ارتباط مشکل دارد مفید است، نشانه اوتیسم و منبع اضطراب است.
رژیم های غذایی حسی
رژیم‌های غذایی ابزارها یا پشتیبانی‌هایی هستند که برای افزایش یا کاهش میزان ورودی حسی مستقیم به بدن شما استفاده می‌شوند. هدفون‌های حذف نویز و هدفون‌های بی‌سیم با پخش موسیقی ملایم، هر دو نمونه‌هایی از ابزارهایی هستند که می‌توانند مستقیماً ورودی حسی شما را از حس شنوایی خود تغییر دهند. این ابزارها همچنین به روش های مختلفی کار می کنند که یکی صداهای اضافی اضافه می کند و دیگری نویز را محدود می کند. می‌توانید از پشتیبانی‌های مختلف برای حفظ حالت آرام یا برای تغییر حالت خود از حالتی کمتر مطلوب مانند مضطرب بودن استفاده کنید.
هنر درمانی
مطالعات نشان می دهد که هنر درمانی از جمله موسیقی، هنرهای تجسمی، نوشتن خلاقانه، و رقص، از جمله، می تواند با آرام کردن سیستم عصبی شما و منحرف کردن شما از نشخوار افکار، به تسکین اضطراب کمک کند. حداقل می‌توانند مهارت‌های دیگری را به شما بیاموزند که خلاقیت، انعطاف‌پذیری و خودآگاهی را ارتقا می‌دهد، که همگی به‌طور غیرمستقیم اضطراب را برطرف می‌کنند. بریجید که همچنین یک فرد حرفه ای و مدیر اجرایی The Way We Move است، گفت: «هنر درمانی یکی از بهترین ابزارها برای دلسرد کردن، آرامش و یادگیری چیزی در مورد خودتان است، حتی اگر یاد بگیرید چه فعالیتی را دوست دارید انجام دهید.
حتما بخوانید: خودآگاهی چیست و چگونه شکل می گیرد؟
ورزش مناسب بزرگسالان مبتلا به اوتیسم
پوشیدن یک جفت کفش و پیاده روی، ممکن است بهترین راه حل غیر پزشکی موجود برای پیشگیری و درمان اضطراب باشد. فقط حرکت بدن تنش بدن را کاهش می دهد و به نوبه خود احساس اضطراب را کاهش می دهد. کارشناسان می گویند اگر بتوانید ضربان قلب خود را با این کار بالا ببرید، حتی می توانید با افزایش در دسترس بودن مواد شیمیایی عصبی ضد اضطراب، شیمی مغز خود را تغییر دهید. ثابت شده است که گذراندن 30 دقیقه در آب، اضطراب را کاهش می دهد. مزیت اضافه شنا: یک الگوی تنفس چرخه ای را تشویق می کند که ذهن و ماهیچه ها را آرام می کند و به نوبه خود عملکرد اندام ها را بهبود می بخشد.
سوالات متداول درباره اوتیسم در بزرگسالان
1. چگونه می توانم بفهمم که اوتیسم دارم؟
علائم اوتیسم ممکن است شامل حرکات تکراری، حساسیت به برخی محرک‌های حسی، تثبیت بیش از حد علایق خاص و مشکلات در خواندن زبان بدن و نشانه‌های اجتماعی باشد. همچنین ممکن است با ایجاد و حفظ دوستان با چالش هایی روبرو شوید. با این حال، بدون ارزیابی از یک ارائه دهنده مراقبت های بهداشتی نمی توانید به طور قطعی تعیین کنید که آیا اوتیستیک هستید یا خیر.
2. آیا من اوتیسم هستم یا ADHD؟
علائم متعددی وجود دارد که افراد مبتلا به اختلال کم توجهی بیش فعالی (ADHD) و اوتیسم ممکن است مشترک داشته باشند، مانند بی قراری. همچنین، اوتیسم و ADHD می توانند با هم رخ دهند. با این حال، افراد مبتلا به ASD به جای اینکه به راحتی حواسشان پرت شود و به طور کلی بیش فعال باشند، بیشتر در تغییر تمرکز خود از یک چیز به چیز دیگر مشکل دارند. اوتیسم همچنین به احتمال زیاد با مشکلات در موقعیت های اجتماعی و ارتباطات همراه است.
3. چه چیزی را می توان با اوتیسم اشتباه گرفت؟
چندین تشخیص مختلف سلامت روان وجود دارد که می توان آنها را با اوتیسم اشتباه گرفت. به عنوان مثال می توان به ADHD، اختلالات اضطرابی و اختلال وسواس فکری-اجباری (OCD) اشاره کرد. علائم سایر اختلالات رشدی نیز ممکن است با علائم اوتیسم همپوشانی داشته باشد.
4. پزشکان چگونه اوتیسم را در بزرگسالان آزمایش می کنند؟
روند دقیق غربالگری اوتیسم در بزرگسالان هنوز در حال توسعه است. معمولاً متخصصی مانند عصب روان شناس، روان پزشک یا متخصص مغز و اعصاب، بزرگسالان مبتلا به ASD را تشخیص می‌دهند. آنها ممکن است از معیارهای ASD در راهنمای تشخیصی و آماری اختلالات روانی، ویرایش پنجم (DSM-5) و همچنین مشاهدات رفتاری برای تشخیص استفاده کنند.
سخن آخر
کارشناسان می گویند محصولات شاهدانه به عنوان جایگزین های درمانی برای درمان علائم اوتیسم، مانند اضطراب، نویدبخش هستند. اما درست مانند نسخه ها، آنها برای همه کار نمی کنند و می توانند اثرات نامطلوبی داشته باشند. برای اتخاذ تصمیمات خاص به مطالعات علمی بیشتری نیاز است. Autism Speaks در سال 2018 یک کنفرانس اجماع برگزار کرد تا بحث در مورد وضعیت تحقیقات در مورد اوتیسم را تشویق کند.
مقالات مرتبط:
افزایش اعتماد به نفس در بزرگسالان با 8 تکنیک فوق‌العاده
علائم ترس از تاریکی در بزرگسالان و علل، روش تشخیص و درمان
تقویت مهارت خودآگاهی در دانش آموزان و کودکان با بازی، فعالیت و تکنیک